حمزة بن عبدالمطلب

حَمزة بن عبدالمطلب ( ـ۳ق)
(ملقب به اسدالله و سیدالشهدا) از بزرگان قریش و مفاخر اسلام. حمزه از نام‌های شیر است که از حمازه (زبانگزی یا چیرگی بر خواسته‌ها) گرفته شده است. عموی پیامبر اسلام (ص) و برادر رضاعی آن حضرت بود. در سال دوم بعثت آشکارا به اسلام گروید و مایۀ خرسندی و نیرومندی پیامبر (ص) و مسلمانان شد، به‌طوری که از فشار مشرکان نسبت به ایشان کاسته شد. حمزه با پیامبر (ص) به مدینه هجرت کرد و اولین پرچم جهاد به دست او برافراشته شد که پیامبر (ص) او را به ناحیۀ عیص فرستاد و میان او و زید بن حارثه عقد برادری بست. وی در غزوۀ بدر حضور داشت و برخی از سران بنی‌امیّه به‌دست او کشته شدند و در غزوۀ اُحد به‌دست وحشی به طرز فجیعی به‌شهادت رسید و هند، مادر معاویه، جگر او را جوید و به جگرخواره شهرت یافت. پیامبر (ص) در مصیبت او به ‌شدت گریست و او را سیدالشهدا لقب داد و در نمازش هفتاد تکبیر گفت. احادیث بسیار در فضیلت حمزه و زیارت قبر او از طریق شیعه و سنّی وارد شده است. قبر حمزه در أُحُد در کنار سایر شهدای احد، زیارتگاه مسلمین است.