فلوری، هوارد (۱۸۹۸ـ۱۹۶۸)
فِلوری، هوارد (۱۸۹۸ـ۱۹۶۸)(Florey, Howard)
| هوارد فِلوری Howard Florey | |
|---|---|
| زادروز |
آدلائید 1898م |
| درگذشت | 1968م |
| ملیت | استرالیایی |
| نام‌های دیگر | بارون فلوری |
| تحصیلات و محل تحصیل | دانشگاه آکسفورد انگلستان |
| شغل و تخصص اصلی | آسیب‌شناس |
| گروه مقاله | پزشکی |
| جوایز و افتخارات | جایزۀ نوبل فیزیولوژی و پزشکی |
(بارون فلوری) آسیب‌شناس[۱] استرالیایی. در ۱۹۴۵، به‌همراه ارنست چِین[۲]، به‌سبب جداسازی و آماده‌سازی پنی‌سیلین[۳] به‌منزلۀ نوعی پادزی به جایزۀ نوبل فیزیولوژی و پزشکی دست یافت. پژوهش‌هایش دربارۀ لیزوزیم[۴]، نوعی آنزیم ضدباکتری[۵] که اَلگزاندر فلمینگ[۶] آن را کشف کرده بود، او را به تحقیق دربارۀ پنی‌سیلین، از دیگر کشف‌های فلمینگ، هدایت کرد. فلوری و چین این ترکیب را جدا و برای مصرفِ گسترده آماده کردند. فلوری در آدلائید[۷] زاده شد و در دانشگاه آکسفورد[۸] انگلستان درس خواند. از ۱۹۳۲ تا ۱۹۳۵ در شفیلد[۹] و از ۱۹۳۵، در آکسفورد استاد آسیب‌شناسی بود. فلوری و همکارش، چِین، دریافتند که پنی‌سیلین مانند پلشت‌بر[۱۰] معمولی عمل نمی‌کند و مانع از فرآیند عادی تقسیم یاخته می‌شود. آزمایش‌های آنان نشان داد که پنی‌سیلین باعث محافظت در‌برابر عفونت می‌شود، ولی غلظت این دارو در بدن و مدت درمان بسیار مهم‌اند. در ۱۹۴۰، در اوایل جنگ جهانی دوم که حملۀ آلمان به انگلستان قریب‌الوقوع به‌نظر می‌رسید، فلوری و همکارانش هاگ‌های کپک پنی‌سیلیوم را روی آسترِ کت‌های خود پخش کرده بودند تا در صورت لزوم هرکدام از آن‌ها بتواند در جایی دیگر به پژوهش‌های خود ادامه دهد. در ۱۹۴۳، فلوری به تونس[۱۱] و سیسیل رفت و پنی‌سیلین را با موفقیت برای درمان مجروحان جنگ به‌کار برد. در ۱۹۴۵، مشخص شد که پنی‌سیلین با غلظت یک جزء در ۵۰میلیون هم خاصیت ضدباکتری دارد. پس از جنگ، تولید تجاری پنی‌سیلین در مقیاس وسیع آغاز شد. فلوری و همکارانش به پژوهش‌های خود دربارۀ دیگر پادزی‌ها ادامه دادند. آن‌ها سفالوسپورین سی[۱۲] را کشف کردند که بعداً مشتقاتی از آن، مثل سفالوتین[۱۳]، به‌دست آمد. از این دسته داروها به‌جای پنی‌سیلین استفاده می‌کنند.