فلوت
فلوت (flute)
(یا: فلوت تراورسیر [افقی]) ساز بادی چوبی که از پهلو نواخته می‌شود و پیشینۀ قابل‌توجهی دارد. تسلط بر این ساز دشوار است اما قابلیت نواختن ملودی‌های پیچیده و بیان مایه‌‌های احساسی گوناگون را دارد. نوازنده با دمیدن در سوراخی در انتهای ساز، صوت موسیقایی موردنظر را تولید می‌کند. انگشتان برای تولید نت‌های گوناگون روی سوراخ‌های لوله قرارمی‌گیرند. فلوت سوپرانوی استاندارد گستره‌ای برابر با سه اکتاو یا بیشتر دارد. خاستگاه این ساز در آسیا و حدود سال ۹۰۰ پ‌م است. پیشینۀ فلوت اروپایی را می‌توان تا حدود سال ۱۱۰۰پ‌م دنبال کرد، و دربرگیرندۀ فایف نظامی است که خانواده‌ای از سازندگان آلات موسیقی به‌نام هوتتِر[۱] آن را تکامل دادند و به فلوت باروک تک‌کلیدی تبدیل کردند. فلوت‌های کروماتیک ارکستری امروز با کلیدهای فراوان خود از تغییر و تبدیل‌های بعدی تئوبالد بوم[۲] در قرن ۱۹ پدید آمدند. این فلوت‌ها که اکنون بیشتر از فلز (حتی نقره، طلا، یا پلاتین) ساخته‌می‌شوند تا چوب، شامل فلوت سوپرانو در دو۴، پیکّولوی زیرتر در دو۵، آلتو در سل۳، و فلوت باس در دو۳ اند که فلوت اخیر به‌ندرت در ارکستر به‌کارمی‌رود اما در موسیقی پیشتاز دهۀ ۱۹۵۰ به‌منزلۀ یک ساز کنسرتی و همراهی‌نواز احساس‌برانگیز در صحنه‌هایی از فیلم‌های موج نو رواج داشت. رپرتوآر کنسرتی فلوت، بسیار گسترده و مفصل است، و شامل قطعه‌های آشنا از آهنگ‌سازانی است همچون یوهان سباستیان باخ[۳]، موتسارت؛ و ترجیع‌بند پاستورال بعد از ظهر یک فون[۴] اثر دبوسی[۵] (۱۸۹۴). ویوالدی تعدادی کنسرتو برای پیکّولو ساخت و برونو مادِرنا[۶] آهنگ‌هایی برای فلوت‌های آلتو و باس دارد. ازجمله اجراکنندگان این ساز عبارت‌اند از جیمز گالوِی[۷]، سِوِرینو گاتسِلّونی[۸] (۱۹۱۹ـ )، و ژان ـ پیِر رامپال.