موسیقی هندی
موسیقی هندی (Indian music)
فرهنگ موسیقایی کلاسیکی که در شمال هند، پاکستان، نپال، و بنگلادش به سنت هندوستانی[۱]، و در جنوب هند و سری‌لانکا به سنت کارناتیک[۲] اجرا می‌شود. فرهنگی شفاهی با پیشینه‌ای عظیم، همبسته با سنت‌های اسلامی خاورمیانه و آسیای مرکزی، که شبیه سنت تروبادور[۳]ی آهنگ‌ساز ـ اجراکننده در اروپای قرون وسطاست، و هنر بداهه‌سازی ماهرانه در قالب یک حال‌وهوا (رَسَه[۴])ی معین، که از گسترۀ ملودی‌های سرمشقی (راگاها[۵]) و دستوربندی‌های ریتمی (تالاها[۶]) دست‌چین شده است و به‌‌شیوه‌ای شبیه شیوۀ «بلوز» غربی در تعریف حال‌وهوا، گام، و فرم، ادراک می‌شود. موسیقی هندی وابسته به اوقات شبانه‌روز است، و مدت زمان یک ساخته/اجرا ثابت نیست. گروه هم‌نوازی آن تشکیل شده است از یک قسمت ملودی با خواننده، سیتار، سارُد[۷]، سورباهار[۸]، ویولن‌ها، بادی‌های چوبی زبانه‌ای جیغ‌مانند، یا هارمونیوم، به‌صورت تک‌نوازی یا در ترکیب؛ یک قسمت واخوان دارای وینه یا تَمبورَه، برای تأمین زمینه‌ای هارمونیک و هم‌نوا؛ و یک قسمت ریتم دارای طبل‌های دستی زیر یا بم. این موسیقی معمولاً معلق و شناور است، ملودی آن بی‌زحمت اوج می‌گیرد، و نقطۀ مقابل کشش جاذبه‌ای تونال بسط‌یافته در سراسر موسیقی تونال اروپایی است. صداهای موسیقی هندی در فرکانس‌های بالا غنی‌‌اند و حالتی از درخشش نورانی را القا می‌کنند. آگاهی همگانی نسبت به موسیقی هندی در غرب هنگامی افزایش یافت که در دهۀ ۱۹۵۰ استادان نوازنده‌ای همچون راوی شانکار (سیتار) و علی‌اکبر‌خان (سارُد) در سراسر جهان‌گشت‌‌های هنری برگزار کردند.