کرومر، هربرت (۱۹۲۸)
کرومِر، هِرْبِرْت (۱۹۲۸)(Kroemer, Herbert)
فیزیک‌دان آلمانی. با ژورس آلفروف[۱]، فیزیک‌دان روس، و جک اس کیلبی[۲]، مهندس برق امریکایی، به‌سبب تحقیقاتشان در زمینۀ فناوری اطلاعات و ارتباطات، جایزۀ نوبل فیزیک سال ۲۰۰۰ را دریافت کرد. کرومر پیش‌گام ساخت دگرساختار[۳]های نیم‌رسانا بود که در صنایع الکترونیکی پُرسرعت و در اُپتوالکترونیک[۴] کاربرد دارند. اپتوالکترونیک شاخه‌ای از الکترونیک است که در آن، به پیشبرد ساخت وسایل حساس نسبت به الکترون و فوتون می‌پردازند. در ۱۹۵۷، برای نخستین‌بار ساخت ترانزیستور نیم‌رسانای دگرساختار را مطرح کرد. نیم‌رساناهای دگرساختار، ازجمله آرسنید گالیوم[۵]، از لایه‌های نازک متناوب مواد نیم‌رسانا ساخته می‌شوند. ترانزیستور[۶] دگرساختار کرومر، به‌ویژه در مواردی که از بسامد زیاد و تقویت جریان استفاده می‌شد، بر وسایل متعارف برتری داشت. تقویت‌کننده‌هایی که از نیم‌رساناهای دگرساختار استفاده می‌کنند، نسبت به تقویت‌کننده‌های متعارف، نوفۀ الکتریکی[۷] کمتری دارند. ترانزیستورهای دگرساختار را در ساخت تلفن‌های همراه به‌کار می‌برند و در ارتباطات ماهواره‌ای نیز اهمیت دارند. کرومر در ۱۹۶۳، مستقل از آلفروف، اساس کار لیزرهای دگرساختار را عرضه کرد. کرومر از ۱۹۵۴ تا ۱۹۵۷، در استخدام آزمایشگاه‌های آر‌سی‌اِی در پرینستون [۸] نیوجرسی[۹] بود و سپس، از ۱۹۵۹ تا ۱۹۶۶، با شرکت واریان اسوشیتس[۱۰] در کالیفرنیا[۱۱] همکاری می‌کرد. در ۱۹۶۸، استاد دانشگاه کلرادو[۱۲]، واقع در بولدِر[۱۳]، و در ۱۹۷۶، استاد فیزیک دانشگاه کالیفرنیا، در سانتا باربارا[۱۴]، شد.