السن، تیلی (۱۹۱۳/۱۹۱۲)
اُلسِن، تیلی (۱۹۱۳/۱۹۱۲-2007م)(Olsen, Tillie)
(نام اصلی: تیلی لرنر[۱]) بانوی داستان‌نویس و منتقد امریکایی. والدینش پس از انقلاب نافرجام ۱۹۰۵، از روسیۀ تزاری گریخته بودند. او در دورۀ بحران اقتصادی امریکا، برای تأمین مخارج خانواده ناچار به ترک تحصیل شد. نگارش تنها رمانش یونوندیو[۲] را که نامش به‌معنی «مرثیه‌ای برای از دست رفتگان» و برگرفته از شعری از والت ویتمن[۳] بود، در ۱۹سالگی آغاز کرد، ولی هرگز آن را به پایان نرساند. از ۱۷سالگی با گرایش‌های چپ به شاخۀ جوانان حزب کمونیست امریکا پیوست و در ۱۹۳۴ به زندان افتاد. از شوهر اولش یک دختر و از شوهر دومش جک اُلسن سه دختر داشت و تا ۱۹۵۳ مجال آن را نیافت که نویسندگی را از سر بگیرد. با انتشار مجموعۀ داستان‌کوتاهِ چیستانی برایم بگو[۴] (۱۹۶۱) به‌شهرت رسید. در اوایل دهۀ ۱۹۷۰ شوهرش بخش‌هایی از رمان او را در چرکنویس‌ها و کاغذهای باطله یافت و نظمی بدان‌ها بخشید و در ۱۹۷۴ منتشر کرد. در ۱۹۷۸ مجموعه‌ای از مقالات او با عنوان سکوت‌ها[۵] دربارۀ شرایطی که اشخاص به‌ویژه زنان را از آفرینش ادبی بازمی‌دارند، منتشر شد. السن با همۀ کم‌کاری تأثیر انکارناپذیری در نویسندگان دیگر داشته است. وی همچون جان اشتاین‌بک[۶] از نخستین نویسندگان امریکایی است که زندگی کارگری و سختی‌های روزمره را در قالب تراژیک به‌تصویر کشید.