نمایش مبدأ برای ابواسحاق اسفراینی، ابراهیم (ح ۳۳۷ ـ نیشابور ۴۱۸ق)

{{جعبه زندگینامه|عنوان=ابواسحاق اسفراینی|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=رکن‌الدین ابراهیم بن محمد بن ابراهیم بن مهران|نام مستعار=|لقب=|زادروز=ح ۳۳۷ق|تاریخ مرگ=نیشابور ۴۱۸ق|دوره زندگی=|ملیت=ایرانی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=الجامع؛ نورالعین فی مشهدالحسین (ع)|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=دین اسلام|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}

ابواسحاق اِسفَرایِنی، ابراهیم (ح ۳۳۷ ـ نیشابور ۴۱۸ق)<br>
<p>(رکن‌الدین ابراهیم بن محمد بن ابراهیم بن مهران، معروف به ابواِسحاق اِسفَرایِنی) فقیه شافعی و متکلم اشعری. از استادان او در [[خراسان]] می‌توان محمد بن یزداد اسفراینی، ابوبکر احمد بن ابراهیم اسماعیلی و در [[بغداد]] ابومحمد دعلج، عبدالخالق و ابوبکر شافعی را نام برد. حاکم نیشابوری، ابوبکر بیهقی، [[قشیری، ابوالقاسم (قوچان ۳۷۶ـ نیشابور ۴۶۵ق)|ابوالقاسم قشیری]] و قاضی [[طبری، ابوالطیب (آمل ۳۴۸ـ بغداد ۴۵۰ق)|ابوطیّب طبری]] از شاگردان او بوده‌اند. در بازگشت از بغداد در [[اسفراین، شهر|اسفراین]] اقامت کرد، اما پس از مدتی به دعوت مردم [[نیشابور، شهر|نیشابور]] بدان‌جا رفت و تا پایان در مدرسه‌ای باشکوه، که نیشابوریان برای او بنا کرده بودند، درس گفت. چون درگذشت، نخست در مقبرۀ حیره مدفون شد، اما پس از سه روز پیکرش را به اسفراین بردند و در آن‌جا به خاک سپردند. او کرامات اولیا را به‌ قصد صیانت از معجزه منکر بود. به عصمت پیامبر اکرم (ص) از سهو اعتقاد داشت و خبر مرسل صحابیان را حجت نمی‌دانست. مناظرۀ او با قاضی [[عبدالجبار معتزلی]] معروف است. تألیفات بسیاری دارد که از مآخذ علمای پس از او بوده است. معروف‌ترین آن‌ها ''الجامع''، در اصول دین است. از دیگر آثارش ''نورالعین فی مشهدالحسین (ع)''، که نخستین‌بار در قاهره (۱۲۷۱ق) و سپس بارها ازجمله همراه با کتاب ''قرةالعین فی اخذ ثارالحسین (ع)'' در بمبئی (۱۲۹۲ق) به چاپ رسیده است.</p>
<br><!--11050500-->
[[رده:دین اسلام]]
[[رده:فقه و اصول و احکام]]
[[رده:فلسفه ، منطق و کلام]]
[[رده:کلام – اشخاص و فرقه ها و آثار]]