نمایش مبدأ برای تلمسانی، عفیف الدین سلیمان (تلمسان ۶۱۰ ـ دمشق ۶۹۰ق)


تِلِمْسانی، عفیف‌الدین سلیمان (تِلمْسان ۶۱۰ ـ دمشق ۶۹۰ق)<br>
از رجال تصوّف. نه تنها از بزرگ‌ترین شارحان مکتب ابن عربی، که در شمار برترین شاگردان قونوی است. آن استاد، به‌هنگام وفات، وصیّت کرد تا آثارش را به دمشق برند و به این شاگرد تحویل دهند. نیز او را شایستۀ تدریس این آثار دانست. عفیف‌الدین، شخصیت پیچیده‌ای دارد. شرح‌های او بر ''فصوص‌الحکم''، ''منازل‌السائرین'' و ''مواقف نِفَّرَی''، عنایت او را به عرفان نظری و عملی نشان می‌دهد. ''الکشف و البیان فی معرفةالانسانِ'' او که شرحی است بر قصیدۀ ''عینیّۀ'' ابن سینا، و نیز ''دیوان'' شعری مشحون از غزلیات، نشان از گرایش‌های حِکمی و ادبیِ او دارد. با این‌همه، او پس از آن‌که از محضر قونوی استفاده‌ها برد، و شیخ‌المشایخ خوانده شد، به دمشق رفت و در خزانۀ سلطانیِ آن شهر، به‌کار پرداخت. مدتی نیز در قاهره در خانقاه شیخ شمس‌الدین ایکی، به خلوت و نشر علم و عرفان مشغول بوده است. 
<br><!--14211400-->
[[رده:عرفان]]
[[رده:اشخاص و فرقه ها]]