نمایش مبدأ برای عقاد، عباس محمود (آسوان ۱۸۸۹ـ۱۹۶۴)


عَقّاد، عباس‌محمود (آسوان ۱۸۸۹ـ۱۹۶۴)<br>
[[پرونده: 31079900.jpg | بندانگشتی|عَقّاد، عباس‌محمود]]شاعر، منتقد، نویسنده، روزنامه‌نگار، و سیاستمدار مصری و مدافع خستگی‌ناپذیر ارزش‌های فرهنگی مصر. به‌رغم تحصیلات ناتمام، از چهره‌های برجستۀ تفکر مصر در قرن ۲۰ بود. نخست در'' اللِواء'' و سپس در ''الدُستور''، ارگان حزب ناسیونالیست، می‌نوشت. به مقام نمایندگی مجلس و سناتوری رسید. منادی بی‌باک آزادی فرد بود. به‌علت مخالفت با حکومت صدقی پاشا، در ۱۹۳۰، به زندان افتاد. در ۱۹۳۵، از حزب وَفْد اخراج شد و به حزب ملی‌گرای سَعد زَغلول پیوست. عضو گروه دیوان بود و با نقد و شعر و نثر خود، منادی تغییر اوضاع شعر در مصر بود. چند مجموعۀ شعر، ازجمله ''بیداری بامداد'' (۱۹۱۶) و ''رهاورد کاروان'' (۱۹۳۳)، را منتشر کرد. سعی او برای مدرن‌کردن شعر عربی با مجموعۀ ''رهگذر'' (۱۹۳۷)، با سوژه‌هایی چون مغازۀ اتوکشی و مأموران پلیس، با توفیق همراه نشد و از مارون عَبّود لقب کارخانۀ فورد شعر عربی گرفت. آثارش، اکنون بیشتر از جنبۀ تاریخی مورد توجه است. اهمیت فعالیت‌های عقاد، بیش از هر چیز، در زمینۀ نقد، تثبیت اصول و کاربرد آن در میراث مکتوب فرهنگی عربی ـ اسلامی است. دربارۀ بزرگان کلاسیک، مانند ''مُتَنَبّی'' (۱۹۲۳ـ ۱۹۲۴)، ''ابوالعلاء مَعَرّی'' (۱۹۳۹)، ''فارابی'' (۱۹۴۴)،‌ ''ابن سینا'' (۱۹۴۶)، ''ابن رشد'' (۱۹۵۳) و ''غزالی'' (۱۹۶۰)، تحقیقات ارزشمندی دارد. عقاد از روشنفکرانی بود که تاریخ و اشخاص صدر اسلام را در چارچوبی مدرن و عالمانه به بحث گذاشت. آثار عده‌ای از بزرگان جهان، مانند گوته، بیکن، بنیامین فرانکلین، گاندی، برنارد شاو و موضوعاتی چون ''تأثیر نازیسم در مصر'' (۱۹۴۰)، ''دموکراسی در اسلام'' (۱۹۵۲)، ''کمونیسم'' (۱۹۵۶) و ''زنان در قرآن'' (۱۹۵۹) را نیز بررسی کرد. عقاد و معاصرش طه حسین، با آثار خود، به نسل جوان و دانش‌آموختۀ مصر دیدگاه تازه‌ای بخشیدند. عقاد، در ۱۹۴۰، به عضویت فرهنگستان زبان عربی درآمد.
<br><!--31079900-->
[[رده:ادبیات عرب]]
[[رده:(ادبیات عرب)آثار و اشخاص]]
[[رده:تاریخ جهان]]
[[رده:سایر کشورها و حکومت های افریقایی]]