نمایش مبدأ برای کلوین، ویلیام (۱۸۲۴ـ۱۹۰۷)


{{جعبه زندگینامه
|عنوان =ویلیام کِلْوین 
|نام =William Kelvin
|نام دیگر=
|نام اصلی=
|نام مستعار=
|لقب=
|زادروز=1824م
|تاریخ مرگ=1907م
|دوره زندگی=
|ملیت=ایرلندی
|محل زندگی=
|تحصیلات و محل تحصیل=دانشگاه‌ گلاسگو، کیمبریج
| شغل و تخصص اصلی =فیزیک‌دان
|شغل و تخصص های دیگر=
|سبک =
|مکتب =
|سمت =
|جوایز و افتخارات =
|آثار =
|خویشاوندان سرشناس =
|گروه مقاله =فیزیک و مکانیک
|دوره =
|فعالیت‌های مهم =عرضه ی مقیاس مطلق اندازه‌گیری دما، کشف قانون دوم ترمودینامیک
|رشته =
|پست تخصصی =
|باشگاه =
}}کِلْوین، ویلیام (۱۸۲۴ـ۱۹۰۷)(Kelvin, William)<br/> [[File:35270500.jpg|thumb|کِلْوين، ويليام]]

فیزیک‌دان ایرلندی. مقیاس مطلق اندازه‌گیری دما را عرضه کرد که به مقیاس کلوین<ref>Kelvin scale

</ref> معروف شد. تحقیقاتش در زمینۀ پایستگی انرژی (۱۸۵۱)، به کشف قانون دوم ترمودینامیک<ref>second law of thermodynamics</ref> منتهی شد. در ۱۸۶۶ به لقب شوالیه و در ۱۸۹۲ به لقب بارون دست یافت. اولین کابل تلگرافی که با موفقیت بین دو سوی اقیانوس اطلس دایر شد، عمدتاً براساس شناخت کلوین از نظریۀ الکتریکی استوار بود. در ۱۸۴۷، به این نتیجه رسید که توزیع میدان‌های الکتریکی و مغناطیسی با روش انتقال انرژی در جامدات کشسان صورت می‌گیرد. از ۱۸۴۹ تا ۱۸۵۹، نتیجۀ تحقیقات دانشمند انگلیسی، مایکل فارادی<ref> Michael Faraday </ref>، را به‌صورت نظریۀ کامل مغناطیس عرضه کرد و عبارتی برای انرژی کل مجموعه‌ای از آهنرباها به‌دست آورد. کلوین در بلفاست<ref>Belfast </ref> زاده شد و در ۱۰ سالگی به دانشگاه‌ گلاسگو<ref>Glasgow University </ref> وارد شد، و در کیمبریج درس خواند. از ۱۸۴۶ تا ۱۸۹۹، استاد فلسفۀ طبیعی دانشگاه گلاسگو بود و نخستین آزمایشگاه فیزیک دانشگاه‌های بریتانیا را در آن‌جا بنیان گذاشت. در ۱۸۴۸، بر پایۀ نظرات فیزیک‌دان فرانسوی، سادی کارنو<ref>Sadi Carnot </ref>، دربارۀ توان محرک گرما، مقیاس دمای مطلق را عرضه کرد که در آن، دما معرف انرژی کل جسم است. کلوین از این جهت که گرما را نوعی حرکت می‌دانست، با کارنو اختلاف‌ نظر داشت. کلوین این نظر را از تحقیقات جیمز ژول<ref>James Joule </ref>، دربارۀ تعیین معادل مکانیکی گرما<ref>mechanical equivalent of heat</ref> اخذ کرد. او در ۱۸۴۷ با ژول ملاقات کرده بود. در ۱۸۵۱، کلوین اعلام کرد که نظریۀ کارنو در صورتی با نظریۀ مکانیکی گرما سازگار می‌شود که بپذیریم گرما به‌خودی‌خود نمی‌تواند از جسم سردتر به جسم گرم‌تر منتقل شود. این اصل اکنون به قانون دوم ترمودینامیک معروف است. در ۱۸۵۲، این نظریه را مطرح کرد که اتلاف انرژی مکانیکی از طریق تبدیل آن به گرما صورت می‌گیرد. او بسیار علاقه‌مند بود که مقدار الکتریسیته را به‌دقت اندازه‌گیری کند و در ۱۸۷۰، موفق به ساخت الکترومتری برای اندازه‌گیری مطلق الکتریسیته شد. در ۱۸۸۱، تلاش‌های او برای دست‌یابی به توافقی بین‌المللی برای بسیاری از یکاهای الکتریکی بسیار اثرگذار بود. همچنین، موفق به اختراع وسیله‌ای شد که جزرومد را اندازه‌گیری و پیش‌بینی می‌کرد. در قطب‌نماهای آن زمان نیز اصلاحاتی صورت داد و روش‌های ساده‌تری برای تثبیت وضعیت کشتی در دریا مطرح کرد.

&nbsp;

----

[[Category:فیزیک و مکانیک]] [[Category:(فیزیک و مکانیک)اشخاص و آثار]]