بلک ماونتن، شاعران: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
بِلَک ماونتِن، شاعران (Black Mountain poets) | بِلَک ماونتِن، شاعران (Black Mountain poets) | ||
گروهی از شاعران نوپرداز امریکا در دهۀ ۱۹۵۰، وابسته به کالج بلک ماونتن<ref>Black Mountain College | |||
</ref>، دانشکدۀ علوم مقدماتی کارولینای شمالی. آنان با رد محدودیت‌های وزن و قافیه و سنت محافظه‌کاری سیاسی اشعار کلاسیک و دانشگاهی تی اس الیوت<ref>T S Eliot </ref> قالب‌هایی آزاد بنیاد نهادند و از گسترۀ وسیعی از فرهنگ‌های غیرغربی و سنن جادویی وام گرفتند. برخی اعضای مهم این گروه عبارت بودند از چارلز اولسن<ref>Charles Olson</ref> و رابرت کریلی<ref> Robert Creeley</ref> (۱۹۲۶ـ ). کالج بلک ماونتن (۱۹۳۳ـ۱۹۵۶) تجربه‌ای منحصربه‌فرد در یک جامعۀ آموزشی آرمان‌شهری بود که به‌ویژه در دورۀ ریاست اولسن (۱۹۵۱ـ۱۹۵۶) بسیاری از بهترین شاعران، نقاشان، و موسیقی‌دانان عصر را به‌خود جذب کرد. فرانتس کلاین<ref> Franz Kline </ref>، ویلم دِ کونینگ<ref>Willem de Kooning </ref> و رابرت راوشنبرگ<ref>Robert Rauschenberg </ref> از جمله نقاشانی بودند که برای تدریس، نمایش آثار، یا همکاری به این کالج آمدند. برخی نویسندگانی که در این کالج تحصیل یا تدریس می‌کردند عبارت بودند از ادوارد دالبَری<ref>Edward Dahlberg </ref>، پول بِلَک‌بِرْن<ref>Paul Blackburn </ref>، دنیز لورتوف<ref>Denise Levertov </ref>، لیروی جونز<ref>LeRoi Jones </ref>، گیلبرت سورنتینو<ref>Gilbert Sorrentino </ref>، رابرت کریلی، که سردبیری ''بلک‌ماونتن ریویو''<ref>Black Mountain Review </ref> را نیز برعهده داشت (۱۹۵۴ـ۱۹۵۷)، و رابرت دانکن<ref>Robert Duncan </ref>؛ در زمینۀ موسیقی و رقص نیز جان کِیج<ref>John Cage </ref> و مِرس کانینگَم<ref>Merce Cunningham </ref> شایان ذکرند. تعامل رشته‌هایی که از دیرباز از هم جدا نگه داشته می‌شدند در این کالج به ظهور پدیده‌های چندرسانه‌ای و «رخداد<ref>happening | </ref>، دانشکدۀ علوم مقدماتی کارولینای شمالی. آنان با رد محدودیت‌های وزن و قافیه و سنت محافظه‌کاری سیاسی اشعار کلاسیک و دانشگاهی تی اس الیوت<ref>T S Eliot </ref> قالب‌هایی آزاد بنیاد نهادند و از گسترۀ وسیعی از فرهنگ‌های غیرغربی و سنن جادویی وام گرفتند. برخی اعضای مهم این گروه عبارت بودند از چارلز اولسن<ref>Charles Olson</ref> و رابرت کریلی<ref> Robert Creeley</ref> (۱۹۲۶ـ ). کالج بلک ماونتن (۱۹۳۳ـ۱۹۵۶) تجربه‌ای منحصربه‌فرد در یک جامعۀ آموزشی آرمان‌شهری بود که به‌ویژه در دورۀ ریاست اولسن (۱۹۵۱ـ۱۹۵۶) بسیاری از بهترین شاعران، نقاشان، و موسیقی‌دانان عصر را به‌خود جذب کرد. فرانتس کلاین<ref> Franz Kline </ref>، ویلم دِ کونینگ<ref>Willem de Kooning </ref> و رابرت راوشنبرگ<ref>Robert Rauschenberg </ref> از جمله نقاشانی بودند که برای تدریس، نمایش آثار، یا همکاری به این کالج آمدند. برخی نویسندگانی که در این کالج تحصیل یا تدریس می‌کردند عبارت بودند از ادوارد دالبَری<ref>Edward Dahlberg </ref>، پول بِلَک‌بِرْن<ref>Paul Blackburn </ref>، دنیز لورتوف<ref>Denise Levertov </ref>، لیروی جونز<ref>LeRoi Jones </ref>، گیلبرت سورنتینو<ref>Gilbert Sorrentino </ref>، رابرت کریلی، که سردبیری ''بلک‌ماونتن ریویو''<ref>Black Mountain Review </ref> را نیز برعهده داشت (۱۹۵۴ـ۱۹۵۷)، و رابرت دانکن<ref>Robert Duncan </ref>؛ در زمینۀ موسیقی و رقص نیز جان کِیج<ref>John Cage </ref> و مِرس کانینگَم<ref>Merce Cunningham </ref> شایان ذکرند. تعامل رشته‌هایی که از دیرباز از هم جدا نگه داشته می‌شدند در این کالج به ظهور پدیده‌های چندرسانه‌ای و «رخداد<ref>happening | ||
</ref>»هایی انجامید که در دهۀ ۱۹۶۰ عمومیت یافتند. | </ref>»هایی انجامید که در دهۀ ۱۹۶۰ عمومیت یافتند. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۰ اکتبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۶:۲۴
بِلَک ماونتِن، شاعران (Black Mountain poets)
گروهی از شاعران نوپرداز امریکا در دهۀ ۱۹۵۰، وابسته به کالج بلک ماونتن[۱]، دانشکدۀ علوم مقدماتی کارولینای شمالی. آنان با رد محدودیت‌های وزن و قافیه و سنت محافظه‌کاری سیاسی اشعار کلاسیک و دانشگاهی تی اس الیوت[۲] قالب‌هایی آزاد بنیاد نهادند و از گسترۀ وسیعی از فرهنگ‌های غیرغربی و سنن جادویی وام گرفتند. برخی اعضای مهم این گروه عبارت بودند از چارلز اولسن[۳] و رابرت کریلی[۴] (۱۹۲۶ـ ). کالج بلک ماونتن (۱۹۳۳ـ۱۹۵۶) تجربه‌ای منحصربه‌فرد در یک جامعۀ آموزشی آرمان‌شهری بود که به‌ویژه در دورۀ ریاست اولسن (۱۹۵۱ـ۱۹۵۶) بسیاری از بهترین شاعران، نقاشان، و موسیقی‌دانان عصر را به‌خود جذب کرد. فرانتس کلاین[۵]، ویلم دِ کونینگ[۶] و رابرت راوشنبرگ[۷] از جمله نقاشانی بودند که برای تدریس، نمایش آثار، یا همکاری به این کالج آمدند. برخی نویسندگانی که در این کالج تحصیل یا تدریس می‌کردند عبارت بودند از ادوارد دالبَری[۸]، پول بِلَک‌بِرْن[۹]، دنیز لورتوف[۱۰]، لیروی جونز[۱۱]، گیلبرت سورنتینو[۱۲]، رابرت کریلی، که سردبیری بلک‌ماونتن ریویو[۱۳] را نیز برعهده داشت (۱۹۵۴ـ۱۹۵۷)، و رابرت دانکن[۱۴]؛ در زمینۀ موسیقی و رقص نیز جان کِیج[۱۵] و مِرس کانینگَم[۱۶] شایان ذکرند. تعامل رشته‌هایی که از دیرباز از هم جدا نگه داشته می‌شدند در این کالج به ظهور پدیده‌های چندرسانه‌ای و «رخداد[۱۷]»هایی انجامید که در دهۀ ۱۹۶۰ عمومیت یافتند.