شوشونی: تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\2' به '<!--2') |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۵ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
شوشونی (Shoshone) | شوشونی (Shoshone) | ||
[[File:26148000.jpg|thumb| | [[File:26148000.jpg|thumb|شوشونی]] | ||
از اقوام سرخ‌پوست امریکا با جمعیتی نزدیک به ۹۲۰۰ نفر (۱۹۹۰). در آیداهو، یوتا و وایومینگ زندگی می‌کنند و زبانشان به شاخۀ شوشونی خانوادۀ زبانی اوتو | از اقوام سرخ‌پوست امریکا با جمعیتی نزدیک به ۹۲۰۰ نفر (۱۹۹۰). در آیداهو، یوتا و وایومینگ زندگی می‌کنند و زبانشان به شاخۀ شوشونی خانوادۀ زبانی اوتو آزتک<ref>Uto-Aztecan</ref> تعلق دارد. شوشونی‌ها به چهار گروه تقسیم می‌شدند: شوشونی‌های غربی، موسوم به «پیاده‌‌ها<ref>unmounted</ref>»، که در نوادا به سر می‌بردند و گاه لقب «حفار<ref>digger</ref>» نیز به آنان می‌دادند. آن‌ها در دسته‌های کوچک خانوادگی می‌زیستند و شکارچی ـ گردآورندۀ خوراک و کوچنده بودند. شوشونی‌های شمالی یا «اسب‌سوار<ref>mounted</ref>»ها، که در یوتا و آیداهو زندگی می‌کردند، و شوشونی‌های ویند ریور<ref>Wind River</ref>، که در وایومینگ به‌سر می‌بردند. دو گروه اخیر، در اواخر قرن ۱۷ به اسب دست یافتند و شیوۀ زندگی سرخ‌پوستان جلگه‌ها را پیش‌گرفتند، یعنی در دسته‌های کوچک به شکار گاومیش (بوفالو) می‌رفتند و در چادرهای مخروطی<ref>tepees</ref> می‌زیستند، لباس‌های پوستی می‌پوشیدند و از طریق قدرت‌نمایی و شجاعت در جنگ‌ها به حیثیت و جایگاه اجتماعی دست می‌یافتند. گروه چهارم از اواخر قرن ۱۷ از شوشونی‌ها جدا شدند و به طرف تگزاس رفتند و در آن‌جا با نام «کومانچی<ref>Comanche</ref>» شهرت یافتند. اکثر شوشونی‌ها اکنون در حفاظت‌گاه‌های سرزمین قدیمی خود به‌سر می‌برند. آن‌ها درک قدرتمندی از هویت قبیله‌ای دارند و اگرچه بسیاری از جنبه‌های فرهنگ امریکا را پذیرفته‌اند، بسیاری از باورها و رسوم سنتی خود را نیز حفظ کرده‌اند. نیز ← [[کومانچی]]<br /><!--26148000--> | ||
----[[Category:مردم شناسی]] | |||
[[Category:اقوام، نژادها و طوایف]] | |||
[[Category:مردم شناسی]] [[Category:اقوام، نژادها و طوایف]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ سپتامبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۲:۵۷
شوشونی (Shoshone)
از اقوام سرخ‌پوست امریکا با جمعیتی نزدیک به ۹۲۰۰ نفر (۱۹۹۰). در آیداهو، یوتا و وایومینگ زندگی می‌کنند و زبانشان به شاخۀ شوشونی خانوادۀ زبانی اوتو آزتک[۱] تعلق دارد. شوشونی‌ها به چهار گروه تقسیم می‌شدند: شوشونی‌های غربی، موسوم به «پیاده‌‌ها[۲]»، که در نوادا به سر می‌بردند و گاه لقب «حفار[۳]» نیز به آنان می‌دادند. آن‌ها در دسته‌های کوچک خانوادگی می‌زیستند و شکارچی ـ گردآورندۀ خوراک و کوچنده بودند. شوشونی‌های شمالی یا «اسب‌سوار[۴]»ها، که در یوتا و آیداهو زندگی می‌کردند، و شوشونی‌های ویند ریور[۵]، که در وایومینگ به‌سر می‌بردند. دو گروه اخیر، در اواخر قرن ۱۷ به اسب دست یافتند و شیوۀ زندگی سرخ‌پوستان جلگه‌ها را پیش‌گرفتند، یعنی در دسته‌های کوچک به شکار گاومیش (بوفالو) می‌رفتند و در چادرهای مخروطی[۶] می‌زیستند، لباس‌های پوستی می‌پوشیدند و از طریق قدرت‌نمایی و شجاعت در جنگ‌ها به حیثیت و جایگاه اجتماعی دست می‌یافتند. گروه چهارم از اواخر قرن ۱۷ از شوشونی‌ها جدا شدند و به طرف تگزاس رفتند و در آن‌جا با نام «کومانچی[۷]» شهرت یافتند. اکثر شوشونی‌ها اکنون در حفاظت‌گاه‌های سرزمین قدیمی خود به‌سر می‌برند. آن‌ها درک قدرتمندی از هویت قبیله‌ای دارند و اگرچه بسیاری از جنبه‌های فرهنگ امریکا را پذیرفته‌اند، بسیاری از باورها و رسوم سنتی خود را نیز حفظ کرده‌اند. نیز ← کومانچی