شهناز، جلیل (اصفهان ۱۳۰۰ـ۱۳۹۲ش): تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
شهناز، جلیل (اصفهان ۱۳۰۰ـ۱۳۹۲ش)<br> | شهناز، جلیل (اصفهان ۱۳۰۰ـ۱۳۹۲ش)<br> | ||
{{جعبه زندگینامه | {{جعبه زندگینامه | ||
| خط ۲۸: | خط ۲۷: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}[[پرونده: | }}[[پرونده:جلیل شهناز.jpg|بندانگشتی|جلیل شهناز]] | ||
[[پرونده:جلیل شهناز 3.jpg|بندانگشتی|جلیل شهناز]] | |||
نوازندۀ ایرانی تار آشنا به نوازندگی [[ویولن]]، تنبک، [[سنتور]]، و [[سه تار|سه‌تار]] و از شاخص‌ترین بداهه‌نوازان معاصر. فرزند شعبان‌خان شهناز، از موسیقی‌دان‌های قدیم اصفهان، است. مقدمات موسیقی را نزد پدر و نیز برادرش، حسین‌خان، آموخت و از کودکی به‌طور حرفه‌ای در فضای موسیقی سنتی اصفهان فعالیت داشت و ضمن مطالعۀ نوازندگی استادانی چون عباس‌خان سروری و اکبرخان نوروزی در اصفهان، از صفحات گرامافون تار [[شهنازی، عبدالحسین (تهران ۱۲۸۴ـ ۱۳۲۷ش)|عبدالحسین شهنازی]]، نوازندۀ مشهور تهرانی، تأثیر بسیار گرفت. در سال‌های بعد، مدتی در رادیو اصفهان و سپس از اوایل دهۀ ۱۳۳۰ در رادیو تهران، تک‌نوازی می‌کرد و از روش نوازندگی او بسیار استقبال شد. اکثر برنامه‌هایش، شامل ضبط‌های خصوصی، رادیویی و گاه تلویزیونی، با همراهی ساز [[کسایی، حسن (اصفهان ۱۳۰۷ـ۱۳۹۱ش)|حسن کسایی]] و آواز [[تاج اصفهانی، جلال (اصفهان ۱۲۷۵ـ۱۳۶۰ش)|جلال تاج اصفهانی]] است. شیوۀ نوازندگی شهناز بر پایه مکتب تارنوازان قدیم اصفهان به‌شدت متأثر از روش عبدالحسین شهنازی و دارای ابتکارهای ظریف و مؤثری است که در بداهه‌نوازی‌های او به وفور شنیده می‌شود. مهارت در جواب آواز، استخراج صدای خوش از همۀ مناطق صوتی تار، تنوع مضراب‌ها، خلاقیت در جمله‌پردازی و ضربی‌نوازی، از اختصاصات هنر بداهه‌نوازی جلیل شهناز است که بسیاری از نوازندگان نسل‌های بعد، ازجمله [[لطفی، محمدرضا (گرگان ۱۳۲۵ـ۱۳۹۳ش)|محمدرضا لطفی]] و شهرام میرجلالی، از آن تقلید کرده‌اند. گذشته از ضبط‌های خصوصی، که شامل بهترین آثار جلیل شهناز است، نوارهای متعددی با همراهی تنبک [[اسماعیلی، محمد (تهران ۱۳۱۳ش)|محمد اسماعیلی]] و [[فرهنگ فر، ناصر (شهرری ۱۳۲۶ـ تهران ۱۳۷۶ش)|ناصر فرهنگ‌فر]] نیز از هنر بداهه‌نوازی او در دسترس است. همچنین در چند برنامه از ''گل‌ها'' (۱۳۳۵ـ۱۳۵۶) آواز خوانندگان را همراهی می‌کرد. | |||
<br><!--26167100--> | <br><!--26167100--> | ||
[[رده:موسیقی]] | [[رده:موسیقی]] | ||
[[رده:ایران - اشخاص]] | [[رده:ایران - اشخاص]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۲ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۵۱
شهناز، جلیل (اصفهان ۱۳۰۰ـ۱۳۹۲ش)
| جلیل شهناز | |
|---|---|
| زادروز |
اصفهان ۱۳۰۰ش |
| درگذشت | ۱۳۹۲ش |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | نوازنده تار |
| مکتب | اصفهان |
| گروه مقاله | موسیقی |
| خویشاوندان سرشناس | شعبان‌خان شهناز (پدر) |
| جوایز و افتخارات | از شاخص‌ترین بداهه‌نوازان معاصر |
نوازندۀ ایرانی تار آشنا به نوازندگی ویولن، تنبک، سنتور، و سه‌تار و از شاخص‌ترین بداهه‌نوازان معاصر. فرزند شعبان‌خان شهناز، از موسیقی‌دان‌های قدیم اصفهان، است. مقدمات موسیقی را نزد پدر و نیز برادرش، حسین‌خان، آموخت و از کودکی به‌طور حرفه‌ای در فضای موسیقی سنتی اصفهان فعالیت داشت و ضمن مطالعۀ نوازندگی استادانی چون عباس‌خان سروری و اکبرخان نوروزی در اصفهان، از صفحات گرامافون تار عبدالحسین شهنازی، نوازندۀ مشهور تهرانی، تأثیر بسیار گرفت. در سال‌های بعد، مدتی در رادیو اصفهان و سپس از اوایل دهۀ ۱۳۳۰ در رادیو تهران، تک‌نوازی می‌کرد و از روش نوازندگی او بسیار استقبال شد. اکثر برنامه‌هایش، شامل ضبط‌های خصوصی، رادیویی و گاه تلویزیونی، با همراهی ساز حسن کسایی و آواز جلال تاج اصفهانی است. شیوۀ نوازندگی شهناز بر پایه مکتب تارنوازان قدیم اصفهان به‌شدت متأثر از روش عبدالحسین شهنازی و دارای ابتکارهای ظریف و مؤثری است که در بداهه‌نوازی‌های او به وفور شنیده می‌شود. مهارت در جواب آواز، استخراج صدای خوش از همۀ مناطق صوتی تار، تنوع مضراب‌ها، خلاقیت در جمله‌پردازی و ضربی‌نوازی، از اختصاصات هنر بداهه‌نوازی جلیل شهناز است که بسیاری از نوازندگان نسل‌های بعد، ازجمله محمدرضا لطفی و شهرام میرجلالی، از آن تقلید کرده‌اند. گذشته از ضبط‌های خصوصی، که شامل بهترین آثار جلیل شهناز است، نوارهای متعددی با همراهی تنبک محمد اسماعیلی و ناصر فرهنگ‌فر نیز از هنر بداهه‌نوازی او در دسترس است. همچنین در چند برنامه از گل‌ها (۱۳۳۵ـ۱۳۵۶) آواز خوانندگان را همراهی می‌کرد.