کیم بیسینگر: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
دیداریویکی‌متن
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(یک نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط یک کاربر دیگر نشان داده نشد)
خط ۵: خط ۵:
(نام کامل: کیمیلیا آن بیسینگر<ref>Kimila Ann Basinger</ref>) بازیگر امریکاییِ برندۀ جایزۀ اسکار بهترین بازیگر زن مکمل. طی نزدیک به 50سال فعالیت هنری، در بیش از 40 فیلم سینمایی و حدود 20 برنامۀ تلویزیونی بازی کرده است.  
(نام کامل: کیمیلیا آن بیسینگر<ref>Kimila Ann Basinger</ref>) بازیگر امریکاییِ برندۀ جایزۀ اسکار بهترین بازیگر زن مکمل. طی نزدیک به 50سال فعالیت هنری، در بیش از 40 فیلم سینمایی و حدود 20 برنامۀ تلویزیونی بازی کرده است.  


از طریق کار تبلیغات وارد دنیای بازیگری شد. شهرت اولیه‌اش را مثل مادرش، آن لی<ref>Ann Lee</ref>، به عنوان مدل شامپوی برک<ref>Breck</ref> از سال ۱۹۶۹م به دست آورد. در 17سالگی زادگاهش را ترک کرد و به نیویورک رفت. در آنجا پس از کسب شهرت به عنوان مدل مجلات، در باشگاه‌های شبانه به آوازخوانی پرداخت. کار بازیگری را از ۱۹۷۷م برای مجموعه‌های تلویزیونی، از جمله قسمت‌هایی از ''فرشتگان چارلی''<ref>''Charlie's Angels''</ref> (۱۹۷۶م) و ''مرد شش میلیون دلاری''<ref>''The Six Million Dollar Man''</ref> (1977م)، آغاز کرد. در فیلم‌های نخستش بیشتر در نقش دکور ظاهر می‌شد. در فیلم جیمز باندیِ ''دیگر هرگز نگو هرگز''<ref>''Never Say Never Again''</ref> (1983م) به عنوان دختر خوبِ فیلم (طبق فرمول رایج این فیلم‌ها) جذابیت کمتری از دختر بد (با بازی باربارا کاررا<ref>Barbara Carrera</ref>) داشت. بهترین نقش‌آفرینیِ این دورۀ او در ''احمق برای عشق''<ref>''Fool for Love''</ref> (1985م) بود. با فیلم ''نه‌ونیم هفته''<ref>''9½ Weeks''</ref> (1986م) به عنوان یک نماد جاذبه شناخته شد. اما وجه دیگر فیلم که کمتر به آن پرداخته شد حضور او به عنوان زنی تنها بود که در جامعۀ مردانه همدمی قابل اعتماد نمی‌یابد. شخصیتی مشابه شخصیت [[کلوز، گلن (۱۹۴۷)|گلن کلوز]] در [[تریلر]] روانشناسانۀ ''جذابیت مرگبار''<ref>''Fatal Attraction''</ref> (ساختۀ آدریان لین<ref>Adrian Lyne</ref> - 1987م) یا جیمی لی کورتیس<ref>Jamie Lee Curtis</ref> در ''فولاد آبی''<ref>''Blue Steel''</ref> (ساختۀ [[بیگلو، کاترین (۱۹۵۲)|کاترین بیگلو]] - 1990م). این وجه شخصیتی در فیلم‌های بعدی او مجال طرح نیافت و آرام آرام به فراموشی سپرده شد. شهرتی که به خاطر بازی در ''نه‌ونیم هفته'' به دست آورد باعث شد تا مدت‌ها از او صرفاً به عنوان یک ستارۀ بی‌پرده استفاده شود. نقش او در ''بی‌رحم''<ref>''No Mercy''</ref> (1986م) شاهدی بر این مدعاست. در این دوره با حضور در چند فیلم کمدی، از جمله ''قرار بدون آشنایی قبلی''<ref>''Blind Date''</ref> (1987م) و ''نامادری من یک بیگانه است''<ref>''My Stepmother Is an Alien''</ref> (1988م) تصویری متفاوت از خود ارائه داد. در  ''نامادری من یک بیگانه است'' از تضاد تصویر مشخص سینمایی او به عنوان نماد جاذبۀ روز آمریکا با شخصیتش در فیلم (یک موجود فضایی معصوم نسبت به غرایز و امیال زمینی‌ها) استفادۀ هوشمندانه‌ای شد. بیسینگر در ''قرار بدون آشنایی قبلی''، دومین کار مشترکش با [[ادواردز، بلیک (۱۹۲۲)|بلیک ادواردز]] پس از م''ردی که زنان را دوست داشت''<ref>''The Man Who Loved Women''</ref> (1983م)، در قالب یکی از شخصیت‌های مخرب و در عین حال دوست‌داشتنی آثار ادواردز (یک کلوزو<ref>Clouseau</ref>ی مؤنث)، اگرچه نه به اندازۀ الن بارکین<ref>Ellen Barkin</ref> در ''کلید''<ref>''Switch''</ref> (1991م) ولی به نوبۀ خود، موفق بود. در همین سال‌ها به‌تدریج شخصیت شاخص سینمایی‌اش شکل گرفت و به صورت نماد زنان جیغ‌کش و حمایت‌طلبِ هالیوود<ref>Hollywood</ref> درآمد. شخصیت زنان شکننده‌ای که تنها توجیه حضورشان در فیلم‌ها ایجاد زمینۀ مناسب برای بروز رشادت‌های قهرمان مرد فیلم است. نمونۀ شاخص این شخصیت در فیلم ''نادین''<ref>''Nadine''</ref> (1987م) مجال بروز یافت و بدون شک بهترین استفاده از آن در ''بتمن''<ref>''Batman''</ref> (1989م) صورت پذیرفته است؛ چرا که چنین خصوصیاتی در وجود ویکی ویل<ref>Vicki Vale</ref> به عنوان یک شخصیت داستان‌های مصور توجیه‌پذیرتر بودند تا در قالب یک شخصیت زن امروزی. در ۱۹۹۱م سر صحنۀ ''مردِ در آستانۀ ازدواج''<ref>''The Marrying Man''</ref> با الک بالدوین<ref>Alec Baldwin</ref>، بازیگر نقش اول فیلم، آشنا شد و با او در ۱۹۹۳م ازدواج کرد. دیگر فیلم مشترک آن دو ''گریز''<ref>''The Getaway''</ref> (1994م) است که به‌رغم پرداخت قابل قبول‌تر شخصیت بیسینگر در آن، نسبت به پرداخت شخصیت الی مک‌گرو<ref>Ali MacGraw</ref> در نسخۀ اصلی (ساختۀ [[پکین پا، سامویل (۱۹۲۶ـ۱۹۸۴)|سام پکینپا]] - ۱۹۷۲م)، فیلمی به‌مراتب نازل‌تر است. در سال‌های بعد، به‌رغم ایفای نقش‌هایی متنوع و متفاوت مثل یک بیمار روانی در ''تحلیل نهایی''<ref>''Final Analysis''</ref> (1992م) و یک دزد حرفه‌ای بانک در ''مک‌کوی واقعی''<ref>''The Real McCoy''</ref> (1992م)، سیر نزولی داشت.   
از طریق کار تبلیغات وارد دنیای بازیگری شد. شهرت اولیه‌اش را مثل مادرش، آن لی<ref>Ann Lee</ref>، به عنوان مدل شامپوی برک<ref>Breck</ref> از سال ۱۹۶۹م به دست آورد. در 17سالگی زادگاهش را ترک کرد و به نیویورک رفت. در آنجا پس از کسب شهرت به عنوان مدل مجلات، در باشگاه‌های شبانه به آوازخوانی پرداخت. کار بازیگری را از ۱۹۷۷م برای مجموعه‌های تلویزیونی، از جمله قسمت‌هایی از ''فرشتگان چارلی''<ref>''Charlie's Angels''</ref> (۱۹۷۶م) و ''مرد شش میلیون دلاری''<ref>''The Six Million Dollar Man''</ref> (1977م)، آغاز کرد. در فیلم‌های نخستش بیشتر در نقش دکور ظاهر می‌شد. در فیلم جیمز باندیِ ''دیگر هرگز نگو هرگز''<ref>''Never Say Never Again''</ref> (1983م) به عنوان دختر خوبِ فیلم (طبق فرمول رایج این فیلم‌ها) جذابیت کمتری از دختر بد (با بازی باربارا کاررا<ref>Barbara Carrera</ref>) داشت. بهترین نقش‌آفرینیِ این دورۀ او در ''احمق برای عشق''<ref>''Fool for Love''</ref> (1985م) بود. با فیلم ''نه‌ونیم هفته''<ref>''9½ Weeks''</ref> (1986م) به عنوان یک نماد جاذبه شناخته شد. اما وجه دیگر فیلم که کمتر به آن پرداخته شد حضور او به عنوان زنی تنها بود که در جامعۀ مردانه همدمی قابل اعتماد نمی‌یابد. شخصیتی مشابه شخصیت [[کلوز، گلن (۱۹۴۷)|گلن کلوز]] در [[تریلر]] روانشناسانۀ ''جذابیت مرگبار''<ref>''Fatal Attraction''</ref> (ساختۀ آدریان لین<ref>Adrian Lyne</ref> - 1987م) یا جیمی لی کورتیس<ref>Jamie Lee Curtis</ref> در ''فولاد آبی''<ref>''Blue Steel''</ref> (ساختۀ [[بیگلو، کاترین (۱۹۵۲)|کاترین بیگلو]] - 1990م). این وجه شخصیتی در فیلم‌های بعدی او مجال طرح نیافت و آرام آرام به فراموشی سپرده شد. شهرتی که به خاطر بازی در ''نه‌ونیم هفته'' به دست آورد باعث شد تا مدت‌ها از او صرفاً به عنوان یک ستارۀ بی‌پرده استفاده شود. نقش او در ''بی‌رحم''<ref>''No Mercy''</ref> (1986م) شاهدی بر این مدعاست. در این دوره با حضور در چند فیلم کمدی، از جمله ''قرار بدون آشنایی قبلی''<ref>''Blind Date''</ref> (1987م) و ''نامادری من یک بیگانه است''<ref>''My Stepmother Is an Alien''</ref> (1988م) تصویری متفاوت از خود ارائه داد. در  ''نامادری من یک بیگانه است'' از تضاد تصویر مشخص سینمایی او به عنوان نماد جاذبۀ روز آمریکا با شخصیتش در فیلم (یک موجود فضایی معصوم نسبت به غرایز و امیال زمینی‌ها) استفادۀ هوشمندانه‌ای شد. بیسینگر در ''قرار بدون آشنایی قبلی''، دومین کار مشترکش با [[ادواردز، بلیک (۱۹۲۲)|بلیک ادواردز]] پس از م''ردی که زنان را دوست داشت''<ref>''The Man Who Loved Women''</ref> (1983م)، در قالب یکی از شخصیت‌های مخرب و در عین حال دوست‌داشتنی آثار ادواردز (یک کلوزو<ref>Clouseau</ref>ی مؤنث)، اگرچه نه به اندازۀ الن بارکین<ref>Ellen Barkin</ref> در ''کلید''<ref>''Switch''</ref> (1991م) ولی به نوبۀ خود، موفق بود. در همین سال‌ها به‌تدریج شخصیت شاخص سینمایی‌اش شکل گرفت و به صورت نماد زنان جیغ‌کش و حمایت‌طلبِ هالیوود<ref>Hollywood</ref> درآمد. شخصیت زنان شکننده‌ای که تنها توجیه حضورشان در فیلم‌ها ایجاد زمینۀ مناسب برای بروز رشادت‌های قهرمان مرد فیلم است. نمونۀ شاخص این شخصیت در فیلم ''نادین''<ref>''Nadine''</ref> (1987م) مجال بروز یافت و بدون شک بهترین استفاده از آن در ''بتمن''<ref>''Batman''</ref> (1989م) صورت پذیرفته است؛ چرا که چنین خصوصیاتی در وجود ویکی ویل<ref>Vicki Vale</ref> به عنوان یک شخصیت داستان‌های مصور توجیه‌پذیرتر بودند تا در قالب یک شخصیت زن امروزی. در ۱۹۹۱م سر صحنۀ ''مردِ در آستانۀ ازدواج''<ref>''The Marrying Man''</ref> با الک بالدوین<ref>Alec Baldwin</ref>، بازیگر نقش اول فیلم، آشنا شد و با او در ۱۹۹۳م ازدواج کرد. دیگر فیلم مشترک آن دو ''گریز''<ref>''The Getaway''</ref> (1994م) است که به‌رغم پرداخت قابل قبول‌تر شخصیت بیسینگر در آن، نسبت به پرداخت شخصیت الی مک‌گرو<ref>Ali MacGraw</ref> در نسخۀ اصلی (ساختۀ [[پکین پا، ساموئل|سام پکین‌پا]] - ۱۹۷۲م)، فیلمی به‌مراتب نازل‌تر است. در سال‌های بعد، به‌رغم ایفای نقش‌هایی متنوع و متفاوت مثل یک بیمار روانی در ''تحلیل نهایی''<ref>''Final Analysis''</ref> (1992م) و یک دزد حرفه‌ای بانک در ''مک‌کوی واقعی''<ref>''The Real McCoy''</ref> (1992م)، سیر نزولی داشت.   


بیسینگر فاقد استعداد درخشان بازیگریِ همنسلان خود مثل [[فایفر، میشل (۱۹۵۸)|میشل فایفر]] و الن بارکین بود، از این‌رو که درخشش کوتاه‌مدتش در این دوره نه با اتکا به قابلیت‌های بازیگری او، بلکه بیشتر با تکیه بر ویژگی‌های فیزیکی‌اش صورت پذیرفت. در 1993م یک جنجال حقوقی بر سر خودداری او از پذیرش نقش اول فیلم ''هلنای مشت‌زن''<ref>''Boxing Helena''</ref> (ساختۀ جنیفر لینچ<ref>Jennifer Lynch</ref>) که بعدتر به شریلین فن<ref>Sherilyn Fenn</ref> سپرده شد، برپا شد و تهیه‌کنندگان فیلم به خاطر این‌که او برخلاف تعهدش از پذیرش این نقش خوددداری کرده بود، درخواست غرامتی سنگین کردند. در 1997م زمانی که بسیاری او را ستاره‌ای رو به افول و حتی فراموش شده می‌انگاشتند با ایفای نقش لین براکن<ref>Lynn Bracken</ref>، دختر تلفنیِ ''محرمانه لس آنجلس''<ref>''L.A. Confidential''</ref> که درگیر ماجرای تبهکاری‌های سازمان‌یافته و پنهان در لس آنجلسِ دهۀ 1950م می‌شود اسکار بهترین بازیگر نقش دوم را از آن خود کرد. پس از این فیلم تا حدود سال 2015م بیشتر نقش‌های اصلی یا نقش اول زن فیلم‌ها به او سپرده شد، اما پس از آن و با گذر از جوانی و میانسالی دیگر نقش درخوری نصیبش نشده است.     
بیسینگر فاقد استعداد درخشان بازیگریِ همنسلان خود مثل [[فایفر، میشل (۱۹۵۸)|میشل فایفر]] و الن بارکین بود، از این‌رو که درخشش کوتاه‌مدتش در این دوره نه با اتکا به قابلیت‌های بازیگری او، بلکه بیشتر با تکیه بر ویژگی‌های فیزیکی‌اش صورت پذیرفت. در 1993م یک جنجال حقوقی بر سر خودداری او از پذیرش نقش اول فیلم ''هلنای مشت‌زن''<ref>''Boxing Helena''</ref> (ساختۀ جنیفر لینچ<ref>Jennifer Lynch</ref>) که بعدتر به شریلین فن<ref>Sherilyn Fenn</ref> سپرده شد، برپا شد و تهیه‌کنندگان فیلم به خاطر این‌که او برخلاف تعهدش از پذیرش این نقش خوددداری کرده بود، درخواست غرامتی سنگین کردند. در 1997م زمانی که بسیاری او را ستاره‌ای رو به افول و حتی فراموش شده می‌انگاشتند با ایفای نقش لین براکن<ref>Lynn Bracken</ref>، دختر تلفنیِ ''محرمانه لس آنجلس''<ref>''L.A. Confidential''</ref> که درگیر ماجرای تبهکاری‌های سازمان‌یافته و پنهان در لس آنجلسِ دهۀ 1950م می‌شود اسکار بهترین بازیگر نقش دوم را از آن خود کرد. پس از این فیلم تا حدود سال 2015م بیشتر نقش‌های اصلی یا نقش اول زن فیلم‌ها به او سپرده شد، اما پس از آن و با گذر از جوانی و میانسالی دیگر نقش درخوری نصیبش نشده است.     


'''از آثار بعدی اوست''' 


'''برخی دیگر از آثار سینمایی''' 
* ''خواب آفریقا را دیدم''<ref>''I Dreamed of Africa''</ref> (هیو هادسون<ref>Hugh Hudson</ref> - ۲۰۰۰م)
 
* ''مردمی که من می‌شناسم''<ref>''People I Know''</ref> (دانیل آلگرانت<ref>Daniel Algrant</ref> - 2002م)
* ''خواب آفریقا را دیدم''<ref>''I Dreamed of Africa''</ref> (هیو هادسون<ref>Hugh Hudson</ref> - ۲۰۰۰)  
* ''موبایل''<ref>''Cellular''</ref> (دیوید آر الیس<ref>David R. Ellis</ref> - ۲۰۰۴م)
* ''مردمی که من می‌شناسم''<ref>''People I Know''</ref> (دانیل آلگرانت<ref>Daniel Algrant</ref> - 2002)
* ''سنتینل''<ref>''The Sentinel''</ref> (کلارک جانسون<ref>Clark Johnson</ref> - ۲۰۰۶م)
* ''موبایل''<ref>''Cellular''</ref> (دیوید آر الیس<ref>David R. Ellis</ref> - ۲۰۰۴)
* ''خبرچینان''<ref>''The Informers''</ref> (گرگور جوردن<ref>Gregor Jordan</ref> - ۲۰۰۸م)
* ''سنتینل''<ref>''The Sentinel''</ref> (کلارک جانسون<ref>Clark Johnson</ref> - ۲۰۰۶)
* ''دشت سوزان''<ref>''The Burning Plain''</ref> (گی‌یرمو آریاگا<ref>Guillermo Arriaga</ref> - 2008م)
* ''خبرچینان''<ref>''The Informers''</ref> (گرگور جوردن<ref>Gregor Jordan</ref> - ۲۰۰۸)
* ''نوامبر سیاه''<ref>''Black November''</ref> (جتا آماتا<ref>Jeta Amata</ref> - 2012م)
* ''دشت سوزان''<ref>''The Burning Plain''</ref> (گی‌یرمو آریاگا<ref>Guillermo Arriaga</ref> - 2008)
* ''یازدهمین ساعت''<ref>''The 11th Hour''</ref> (آندرس مورگنتالر<ref>Anders Morgenthaler</ref> – 2014م)
* ''نوامبر سیاه''<ref>''Black November''</ref> (جتا آماتا<ref>Jeta Amata</ref> - 2012)
* ''یازدهمین ساعت''<ref>''The 11th Hour''</ref> (آندرس مورگنتالر<ref>Anders Morgenthaler</ref> – 2014)


----
----

نسخهٔ کنونی تا ‏۱۶ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۰۴:۴۱

کیم بیسینگر
Kim Basinger
زادروز جورجیا 8 دسامبر 1953م
ملیت امریکایی
شغل و تخصص اصلی بازیگر
آثار متن و انتهای مقاله
گروه مقاله سینما
خویشاوندان سرشناس الک بالدوین (همسر؛ از 1993 - 2002م)
جوایز و افتخارات جایزۀ اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل زن (1997م)
کیم بیسینگر
کیم بیسینگر به همراه همسر سابقش، الک بالدوین

کیم بیسینگر (جورجیا 8 دسامبر 1953م - ) Kim Basinger

(نام کامل: کیمیلیا آن بیسینگر[۱]) بازیگر امریکاییِ برندۀ جایزۀ اسکار بهترین بازیگر زن مکمل. طی نزدیک به 50سال فعالیت هنری، در بیش از 40 فیلم سینمایی و حدود 20 برنامۀ تلویزیونی بازی کرده است.

از طریق کار تبلیغات وارد دنیای بازیگری شد. شهرت اولیه‌اش را مثل مادرش، آن لی[۲]، به عنوان مدل شامپوی برک[۳] از سال ۱۹۶۹م به دست آورد. در 17سالگی زادگاهش را ترک کرد و به نیویورک رفت. در آنجا پس از کسب شهرت به عنوان مدل مجلات، در باشگاه‌های شبانه به آوازخوانی پرداخت. کار بازیگری را از ۱۹۷۷م برای مجموعه‌های تلویزیونی، از جمله قسمت‌هایی از فرشتگان چارلی[۴] (۱۹۷۶م) و مرد شش میلیون دلاری[۵] (1977م)، آغاز کرد. در فیلم‌های نخستش بیشتر در نقش دکور ظاهر می‌شد. در فیلم جیمز باندیِ دیگر هرگز نگو هرگز[۶] (1983م) به عنوان دختر خوبِ فیلم (طبق فرمول رایج این فیلم‌ها) جذابیت کمتری از دختر بد (با بازی باربارا کاررا[۷]) داشت. بهترین نقش‌آفرینیِ این دورۀ او در احمق برای عشق[۸] (1985م) بود. با فیلم نه‌ونیم هفته[۹] (1986م) به عنوان یک نماد جاذبه شناخته شد. اما وجه دیگر فیلم که کمتر به آن پرداخته شد حضور او به عنوان زنی تنها بود که در جامعۀ مردانه همدمی قابل اعتماد نمی‌یابد. شخصیتی مشابه شخصیت گلن کلوز در تریلر روانشناسانۀ جذابیت مرگبار[۱۰] (ساختۀ آدریان لین[۱۱] - 1987م) یا جیمی لی کورتیس[۱۲] در فولاد آبی[۱۳] (ساختۀ کاترین بیگلو - 1990م). این وجه شخصیتی در فیلم‌های بعدی او مجال طرح نیافت و آرام آرام به فراموشی سپرده شد. شهرتی که به خاطر بازی در نه‌ونیم هفته به دست آورد باعث شد تا مدت‌ها از او صرفاً به عنوان یک ستارۀ بی‌پرده استفاده شود. نقش او در بی‌رحم[۱۴] (1986م) شاهدی بر این مدعاست. در این دوره با حضور در چند فیلم کمدی، از جمله قرار بدون آشنایی قبلی[۱۵] (1987م) و نامادری من یک بیگانه است[۱۶] (1988م) تصویری متفاوت از خود ارائه داد. در نامادری من یک بیگانه است از تضاد تصویر مشخص سینمایی او به عنوان نماد جاذبۀ روز آمریکا با شخصیتش در فیلم (یک موجود فضایی معصوم نسبت به غرایز و امیال زمینی‌ها) استفادۀ هوشمندانه‌ای شد. بیسینگر در قرار بدون آشنایی قبلی، دومین کار مشترکش با بلیک ادواردز پس از مردی که زنان را دوست داشت[۱۷] (1983م)، در قالب یکی از شخصیت‌های مخرب و در عین حال دوست‌داشتنی آثار ادواردز (یک کلوزو[۱۸]ی مؤنث)، اگرچه نه به اندازۀ الن بارکین[۱۹] در کلید[۲۰] (1991م) ولی به نوبۀ خود، موفق بود. در همین سال‌ها به‌تدریج شخصیت شاخص سینمایی‌اش شکل گرفت و به صورت نماد زنان جیغ‌کش و حمایت‌طلبِ هالیوود[۲۱] درآمد. شخصیت زنان شکننده‌ای که تنها توجیه حضورشان در فیلم‌ها ایجاد زمینۀ مناسب برای بروز رشادت‌های قهرمان مرد فیلم است. نمونۀ شاخص این شخصیت در فیلم نادین[۲۲] (1987م) مجال بروز یافت و بدون شک بهترین استفاده از آن در بتمن[۲۳] (1989م) صورت پذیرفته است؛ چرا که چنین خصوصیاتی در وجود ویکی ویل[۲۴] به عنوان یک شخصیت داستان‌های مصور توجیه‌پذیرتر بودند تا در قالب یک شخصیت زن امروزی. در ۱۹۹۱م سر صحنۀ مردِ در آستانۀ ازدواج[۲۵] با الک بالدوین[۲۶]، بازیگر نقش اول فیلم، آشنا شد و با او در ۱۹۹۳م ازدواج کرد. دیگر فیلم مشترک آن دو گریز[۲۷] (1994م) است که به‌رغم پرداخت قابل قبول‌تر شخصیت بیسینگر در آن، نسبت به پرداخت شخصیت الی مک‌گرو[۲۸] در نسخۀ اصلی (ساختۀ سام پکین‌پا - ۱۹۷۲م)، فیلمی به‌مراتب نازل‌تر است. در سال‌های بعد، به‌رغم ایفای نقش‌هایی متنوع و متفاوت مثل یک بیمار روانی در تحلیل نهایی[۲۹] (1992م) و یک دزد حرفه‌ای بانک در مک‌کوی واقعی[۳۰] (1992م)، سیر نزولی داشت.

بیسینگر فاقد استعداد درخشان بازیگریِ همنسلان خود مثل میشل فایفر و الن بارکین بود، از این‌رو که درخشش کوتاه‌مدتش در این دوره نه با اتکا به قابلیت‌های بازیگری او، بلکه بیشتر با تکیه بر ویژگی‌های فیزیکی‌اش صورت پذیرفت. در 1993م یک جنجال حقوقی بر سر خودداری او از پذیرش نقش اول فیلم هلنای مشت‌زن[۳۱] (ساختۀ جنیفر لینچ[۳۲]) که بعدتر به شریلین فن[۳۳] سپرده شد، برپا شد و تهیه‌کنندگان فیلم به خاطر این‌که او برخلاف تعهدش از پذیرش این نقش خوددداری کرده بود، درخواست غرامتی سنگین کردند. در 1997م زمانی که بسیاری او را ستاره‌ای رو به افول و حتی فراموش شده می‌انگاشتند با ایفای نقش لین براکن[۳۴]، دختر تلفنیِ محرمانه لس آنجلس[۳۵] که درگیر ماجرای تبهکاری‌های سازمان‌یافته و پنهان در لس آنجلسِ دهۀ 1950م می‌شود اسکار بهترین بازیگر نقش دوم را از آن خود کرد. پس از این فیلم تا حدود سال 2015م بیشتر نقش‌های اصلی یا نقش اول زن فیلم‌ها به او سپرده شد، اما پس از آن و با گذر از جوانی و میانسالی دیگر نقش درخوری نصیبش نشده است.

از آثار بعدی اوست

  • خواب آفریقا را دیدم[۳۶] (هیو هادسون[۳۷] - ۲۰۰۰م)
  • مردمی که من می‌شناسم[۳۸] (دانیل آلگرانت[۳۹] - 2002م)
  • موبایل[۴۰] (دیوید آر الیس[۴۱] - ۲۰۰۴م)
  • سنتینل[۴۲] (کلارک جانسون[۴۳] - ۲۰۰۶م)
  • خبرچینان[۴۴] (گرگور جوردن[۴۵] - ۲۰۰۸م)
  • دشت سوزان[۴۶] (گی‌یرمو آریاگا[۴۷] - 2008م)
  • نوامبر سیاه[۴۸] (جتا آماتا[۴۹] - 2012م)
  • یازدهمین ساعت[۵۰] (آندرس مورگنتالر[۵۱] – 2014م)
  1. ↑ Kimila Ann Basinger
  2. ↑ Ann Lee
  3. ↑ Breck
  4. ↑ Charlie's Angels
  5. ↑ The Six Million Dollar Man
  6. ↑ Never Say Never Again
  7. ↑ Barbara Carrera
  8. ↑ Fool for Love
  9. ↑ 9½ Weeks
  10. ↑ Fatal Attraction
  11. ↑ Adrian Lyne
  12. ↑ Jamie Lee Curtis
  13. ↑ Blue Steel
  14. ↑ No Mercy
  15. ↑ Blind Date
  16. ↑ My Stepmother Is an Alien
  17. ↑ The Man Who Loved Women
  18. ↑ Clouseau
  19. ↑ Ellen Barkin
  20. ↑ Switch
  21. ↑ Hollywood
  22. ↑ Nadine
  23. ↑ Batman
  24. ↑ Vicki Vale
  25. ↑ The Marrying Man
  26. ↑ Alec Baldwin
  27. ↑ The Getaway
  28. ↑ Ali MacGraw
  29. ↑ Final Analysis
  30. ↑ The Real McCoy
  31. ↑ Boxing Helena
  32. ↑ Jennifer Lynch
  33. ↑ Sherilyn Fenn
  34. ↑ Lynn Bracken
  35. ↑ L.A. Confidential
  36. ↑ I Dreamed of Africa
  37. ↑ Hugh Hudson
  38. ↑ People I Know
  39. ↑ Daniel Algrant
  40. ↑ Cellular
  41. ↑ David R. Ellis
  42. ↑ The Sentinel
  43. ↑ Clark Johnson
  44. ↑ The Informers
  45. ↑ Gregor Jordan
  46. ↑ The Burning Plain
  47. ↑ Guillermo Arriaga
  48. ↑ Black November
  49. ↑ Jeta Amata
  50. ↑ The 11th Hour
  51. ↑ Anders Morgenthaler
برگرفته از «https://wikijoo.ir/index.php?title=کیم_بیسینگر&oldid=2010204833»