ناصریان: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
دیداریویکی‌متن
بدون خلاصۀ ویرایش
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
(یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد)
خط ۱: خط ۱:
[[پرونده:42358566-3.jpg|بندانگشتی|La Vierge Marie et Élisabeth avec Jésus et saint Jean Baptiste enfant اثر اوربک]]


ناصریان (Nazarenes)<br/> [[File:39020700.jpg|thumb|تابلوي حضرت مريم و اليصابات، اثر فردريک اوربک]]
ناصریان (Nazarenes)<br/>  


(یا: نازاریان) گروهی از نقاشان آلمانی و اتریشی که در اوایل قرن ۱۹ بیشتر در رم فعالیت داشتند و با هدف احیای هنر دینی، به الگو‌هایی از قرون وسطا<ref>medieval </ref> و دورۀ رنسانس<ref>Renaissance </ref> رو آوردند. گروه در ۱۸۰۹ در وین<ref>Vienna </ref> تشکیل شد و چندی بعد سفارش‌های بزرگی، به‌ویژه دیوارنگاره<ref>fresco </ref>، از رم گرفت. نام گروهْ حاصلِ شیوۀ زندگی و جامۀ رهبانی اعضای آن بود. ناصریان در بسیاری از جنبه‌ها، ظهور احیاگران هنر پیشارافائلی<ref>Pre-Raphaelite Brotherhood </ref> را در انگلیس بشارت می‌دادند. واکِنرودر<ref>Wackenroder </ref> و شلگل<ref>Schlegel </ref>، نویسندگان شیفتۀ هنر قرون وسطا، با آثار خویش موجب تقویت جنبشی شدند که اُوِربِک<ref>Overbeck </ref> از اهالی لوبک<ref>Lübeck </ref> آغاز کرد؛ او با نقاشان جوان دیگری در ۱۸۱۰، نوعی کارگاه رهبانی در دیر متروک سان ایزیدورو<ref>San Isidoro </ref> در رم برپا کرد. اعضای گروه در ۱۸۲۸ عبارت بودند از پفور<ref>Pforr </ref> از فرانکفورت، فوگل<ref>Vogel </ref> از زوریخ، کورنلیوس<ref>Cornelius </ref> از دوسلدورف<ref>Düsseldorf </ref>، شادو<ref>Schadow </ref> و فایت<ref>Veit </ref> از برلین، اشنور فون کارولسفلت<ref>Schnorr von Carolsfeld </ref> از لایپزیگ<ref>Leipzig </ref>، و فوریش<ref>Führich </ref> و اشتاینله<ref>Steinle </ref> از وین. گوته<ref>Goethe </ref> و دیگران، هنر ایشان را با طنز، «دینی ـ میهنی<ref>Religious-Patriotic </ref>»، «هنری ـ کاتولیکی<ref>Catholic </ref>»، «رمانتیک» و «پیشا رافائلی» خواندند؛ هیچ یک از این توصیف‌ها به‌دور از واقعیت نبودند. احیای نقاشی دیواری از اهداف آنان بود، و اجرای دیوارنگاره‌های کاخ بارتولدی<ref>Bartholdi Palace</ref> (اکنون در برلین) را توسط کورنلیوس، اوربک، فایت، و شادو در پی داشت. سبک کار آنان را روی‌هم‌رفته می‌توان خشک و بی‌رمق توصیف کرد.
(یا: نازاریان) گروهی از نقاشان آلمانی و اتریشی که در اوایل قرن ۱۹م بیشتر در [[رم، شهر|رم]] فعالیت داشتند و با هدف احیای هنر دینی، به الگو‌هایی از [[قرون وسطا]]<ref>medieval </ref> و دورۀ [[رنسانس]]<ref>Renaissance </ref> رو آوردند. گروه در ۱۸۰۹م در [[وین]]<ref>Vienna </ref> تشکیل شد و چندی بعد سفارش‌های بزرگی، به‌ویژه دیوارنگاره<ref>fresco </ref>، از رم گرفت. نام گروه حاصل شیوۀ زندگی و جامۀ رهبانی اعضای آن بود. ناصریان در بسیاری از جنبه‌ها، ظهور احیاگران هنر پیشارافائلی<ref>Pre-Raphaelite Brotherhood </ref> را در انگلیس بشارت می‌دادند. واکِنرودر<ref>Wackenroder </ref> و [[شلگل، اوگوست (۱۷۶۷ـ۱۸۴۵)|شلگل]]<ref>Schlegel </ref>، نویسندگان شیفتۀ هنر قرون وسطا، با آثار خویش موجب تقویت جنبشی شدند که اُوِربِک<ref>Overbeck </ref> از اهالی [[لوبک]]<ref>Lübeck </ref> آغاز کرد؛ او با نقاشان جوان دیگری در ۱۸۱۰م، نوعی کارگاه رهبانی در دیر متروک سان ایزیدورو<ref>San Isidoro </ref> در رم برپا کرد. اعضای گروه در ۱۸۲۸م عبارت بودند از پفور<ref>Pforr </ref> از [[فرانکفورت]]، [[فوگل، هرمان (۱۸۴۲ـ۱۹۰۷)|فوگل]]<ref>Vogel </ref> از [[زوریخ، شهر|زوریخ]]، [[کورنلیوس، پتر فون (۱۷۸۳ـ۱۸۶۷)|کورنلیوس]]<ref>Cornelius </ref> از [[دوسلدورف]]<ref>Düsseldorf </ref>، شادو<ref>Schadow </ref> و [[فایت، یان (۱۶۱۱ـ۱۶۶۱)|فایت]]<ref>Veit </ref> از [[برلین]]، اشنور فون کارولسفلت<ref>Schnorr von Carolsfeld </ref> از [[لایپزیگ]]<ref>Leipzig </ref>، و فوریش<ref>Führich </ref> و اشتاینله<ref>Steinle </ref> از وین. [[گوته، یوهان ولفگانگ فون (۱۷۴۹ـ۱۸۳۲)|گوته]]<ref>Goethe </ref> و دیگران، هنر ایشان را با طنز، «دینی ـ میهنی<ref>Religious-Patriotic </ref>»، «هنری ـ کاتولیکی<ref>Catholic </ref>»، «رمانتیک» و «پیشا رافائلی» خواندند؛ هیچ یک از این توصیف‌ها به‌دور از واقعیت نبودند. احیای نقاشی دیواری از اهداف آنان بود، و اجرای دیوارنگاره‌های کاخ بارتولدی<ref>Bartholdi Palace</ref> (اکنون در برلین) را توسط کورنلیوس، اوربک، فایت، و شادو در پی داشت. سبک کار آنان را روی‌هم‌رفته می‌توان خشک و بی‌رمق توصیف کرد.


&nbsp;
&nbsp;

نسخهٔ کنونی تا ‏۱ ژانویهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۶:۲۲

La Vierge Marie et Élisabeth avec Jésus et saint Jean Baptiste enfant اثر اوربک

ناصریان (Nazarenes)

(یا: نازاریان) گروهی از نقاشان آلمانی و اتریشی که در اوایل قرن ۱۹م بیشتر در رم فعالیت داشتند و با هدف احیای هنر دینی، به الگو‌هایی از قرون وسطا[۱] و دورۀ رنسانس[۲] رو آوردند. گروه در ۱۸۰۹م در وین[۳] تشکیل شد و چندی بعد سفارش‌های بزرگی، به‌ویژه دیوارنگاره[۴]، از رم گرفت. نام گروه حاصل شیوۀ زندگی و جامۀ رهبانی اعضای آن بود. ناصریان در بسیاری از جنبه‌ها، ظهور احیاگران هنر پیشارافائلی[۵] را در انگلیس بشارت می‌دادند. واکِنرودر[۶] و شلگل[۷]، نویسندگان شیفتۀ هنر قرون وسطا، با آثار خویش موجب تقویت جنبشی شدند که اُوِربِک[۸] از اهالی لوبک[۹] آغاز کرد؛ او با نقاشان جوان دیگری در ۱۸۱۰م، نوعی کارگاه رهبانی در دیر متروک سان ایزیدورو[۱۰] در رم برپا کرد. اعضای گروه در ۱۸۲۸م عبارت بودند از پفور[۱۱] از فرانکفورت، فوگل[۱۲] از زوریخ، کورنلیوس[۱۳] از دوسلدورف[۱۴]، شادو[۱۵] و فایت[۱۶] از برلین، اشنور فون کارولسفلت[۱۷] از لایپزیگ[۱۸]، و فوریش[۱۹] و اشتاینله[۲۰] از وین. گوته[۲۱] و دیگران، هنر ایشان را با طنز، «دینی ـ میهنی[۲۲]»، «هنری ـ کاتولیکی[۲۳]»، «رمانتیک» و «پیشا رافائلی» خواندند؛ هیچ یک از این توصیف‌ها به‌دور از واقعیت نبودند. احیای نقاشی دیواری از اهداف آنان بود، و اجرای دیوارنگاره‌های کاخ بارتولدی[۲۴] (اکنون در برلین) را توسط کورنلیوس، اوربک، فایت، و شادو در پی داشت. سبک کار آنان را روی‌هم‌رفته می‌توان خشک و بی‌رمق توصیف کرد.

 

  1. ↑ medieval
  2. ↑ Renaissance
  3. ↑ Vienna
  4. ↑ fresco
  5. ↑ Pre-Raphaelite Brotherhood
  6. ↑ Wackenroder
  7. ↑ Schlegel
  8. ↑ Overbeck
  9. ↑ Lübeck
  10. ↑ San Isidoro
  11. ↑ Pforr
  12. ↑ Vogel
  13. ↑ Cornelius
  14. ↑ Düsseldorf
  15. ↑ Schadow
  16. ↑ Veit
  17. ↑ Schnorr von Carolsfeld
  18. ↑ Leipzig
  19. ↑ Führich
  20. ↑ Steinle
  21. ↑ Goethe
  22. ↑ Religious-Patriotic
  23. ↑ Catholic
  24. ↑ Bartholdi Palace
برگرفته از «https://wikijoo.ir/index.php?title=ناصریان&oldid=2010207967»