دیوئر، جیمز: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه | {{جعبه زندگینامه | ||
|عنوان =جیمز | |عنوان =جیمز دیوئر | ||
|نام =James Dewar | |نام =James Dewar | ||
|نام دیگر= | |نام دیگر= | ||
| خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
|محل زندگی= | |محل زندگی= | ||
|تحصیلات و محل تحصیل=تحصیل در ادینبورگ | |تحصیلات و محل تحصیل=تحصیل در ادینبورگ | ||
| شغل و تخصص اصلی = | | شغل و تخصص اصلی =شیمی‌دان | ||
|شغل و تخصص های دیگر= | |شغل و تخصص های دیگر=فیزیک‌دان | ||
|سبک = | |سبک = | ||
|مکتب = | |مکتب = | ||
|سمت =استاد شیمی در موسسه سلطنتی لندن در | |سمت =استاد شیمی در موسسه سلطنتی لندن در ۱۸۷۷م | ||
|جوایز و افتخارات = | |جوایز و افتخارات = | ||
|آثار = | |آثار = | ||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}دیوئِر، جِیْمْز ( | }}دیوئِر، جِیْمْز (۱۸۴۲ـ۱۹۲۳م)(Dewar, James)<br/> [[File:20268500.jpg|thumb|جِیْمْز دیوئِر]] شیمی‌دان و فیزیک‌دان اسکاتلندی. در ۱۸۷۲م، ضمن تحقیق دربارۀ خواص ماده در دماهای بسیار کم، ظرف خلأ<ref>vacuum flask </ref> (ترموس<ref>Thermos</ref>) را ابداع کرد. در ۱۹۰۴م، لقب شوالیه<ref> knight </ref> گرفت. در ۱۸۹۱م و ضمن تحقیق دربارۀ مایع‌کردن گازها، کشف کرد که هم اکسیژن مایع و هم ازون خاصیت مغناطیسی دارند. در ۱۸۹۵م، برای اولین‌بار گاز هیدروژن را مایع کرد و در ۱۸۹۹م، موفق شد هیدروژن را در دمای ۲۵۹- درجۀ سانتی‌گراد جامد کند. در ۱۸۸۹، با همکاری فردریک ایبل<ref>Frederick Abel </ref>، مادۀ منفجرۀ کوردیت<ref>cordite</ref> را ابداع کرد. دیوئر در کینکاردین<ref> Kincardine</ref> فایف<ref> Fife </ref> زاده شد و در ادینبورگ<ref>Edinburgh </ref> درس خواند. در ۱۸۷۵م، در کیمبریج و در ۱۸۷۷م، در مؤسسۀ سلطنتی<ref>Royal Institute </ref> لندن استاد شیمی شد. تا آن زمان، همۀ گازها، جز هلیوم<ref>helium </ref>، هم مایع و هم جامد شده بودند. هایکِه کامِرلینگ اونِس<ref>Heike Kamerlingh Onnes</ref>، فیزیک‌دان هلندی، در ۱۹۰۸م با استفاده از روش دیوئر توانست هلیوم را مایع کند. در آن زمان دیوئر توانسته بود با جوشاندن هلیوم در فشار کم به دمایی برسد که کمتر از یک درجه با صفر مطلق (۲۷۳- درجۀ سانتی‌گراد) فاصله داشت. دیوئر در زمینۀ طیف‌بینی<ref> spectroscopy </ref> نیز تحقیقاتی صورت داد و به‌ویژه نسبت به طیف‌های جذبی فلزات توجه خاص داشت. او خواصی از قبیل میل ترکیبی شیمیایی<ref>chemical reactivity | ||
</ref>، مقاومت الکتریکی<ref> electrical resistance</ref>، استحکام و مقاومت مواد، و فسفرسانس<ref> phosphorescence </ref> را در دمای کم بررسی کرد. ازجمله دریافت پرهای پرندگان در این دماها فسفرسان<ref>phosphorescent | </ref>، مقاومت الکتریکی<ref> electrical resistance</ref>، استحکام و مقاومت مواد، و فسفرسانس<ref> phosphorescence </ref> را در دمای کم بررسی کرد. ازجمله دریافت پرهای پرندگان در این دماها فسفرسان<ref>phosphorescent | ||
</ref> می‌شوند. | </ref> می‌شوند. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۲ ژانویهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۶:۲۱
| جیمز دیوئر James Dewar | |
|---|---|
| زادروز |
۱۸۴۲م |
| درگذشت | ۱۹۲۳م |
| ملیت | اسکاتلندی |
| تحصیلات و محل تحصیل | تحصیل در ادینبورگ |
| شغل و تخصص اصلی | شیمی‌دان |
| شغل و تخصص های دیگر | فیزیک‌دان |
| لقب | شوالیه |
| گروه مقاله | شیمی و بیوشیمی |
دیوئِر، جِیْمْز (۱۸۴۲ـ۱۹۲۳م)(Dewar, James)
شیمی‌دان و فیزیک‌دان اسکاتلندی. در ۱۸۷۲م، ضمن تحقیق دربارۀ خواص ماده در دماهای بسیار کم، ظرف خلأ[۱] (ترموس[۲]) را ابداع کرد. در ۱۹۰۴م، لقب شوالیه[۳] گرفت. در ۱۸۹۱م و ضمن تحقیق دربارۀ مایع‌کردن گازها، کشف کرد که هم اکسیژن مایع و هم ازون خاصیت مغناطیسی دارند. در ۱۸۹۵م، برای اولین‌بار گاز هیدروژن را مایع کرد و در ۱۸۹۹م، موفق شد هیدروژن را در دمای ۲۵۹- درجۀ سانتی‌گراد جامد کند. در ۱۸۸۹، با همکاری فردریک ایبل[۴]، مادۀ منفجرۀ کوردیت[۵] را ابداع کرد. دیوئر در کینکاردین[۶] فایف[۷] زاده شد و در ادینبورگ[۸] درس خواند. در ۱۸۷۵م، در کیمبریج و در ۱۸۷۷م، در مؤسسۀ سلطنتی[۹] لندن استاد شیمی شد. تا آن زمان، همۀ گازها، جز هلیوم[۱۰]، هم مایع و هم جامد شده بودند. هایکِه کامِرلینگ اونِس[۱۱]، فیزیک‌دان هلندی، در ۱۹۰۸م با استفاده از روش دیوئر توانست هلیوم را مایع کند. در آن زمان دیوئر توانسته بود با جوشاندن هلیوم در فشار کم به دمایی برسد که کمتر از یک درجه با صفر مطلق (۲۷۳- درجۀ سانتی‌گراد) فاصله داشت. دیوئر در زمینۀ طیف‌بینی[۱۲] نیز تحقیقاتی صورت داد و به‌ویژه نسبت به طیف‌های جذبی فلزات توجه خاص داشت. او خواصی از قبیل میل ترکیبی شیمیایی[۱۳]، مقاومت الکتریکی[۱۴]، استحکام و مقاومت مواد، و فسفرسانس[۱۵] را در دمای کم بررسی کرد. ازجمله دریافت پرهای پرندگان در این دماها فسفرسان[۱۶] می‌شوند.