پیکر برهنه: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:13248800-1.jpg|بندانگشتی|دوشیزگان آوینیون اثر پیکاسو]] | |||
پیکر برهنه (nude) | |||
پیکر برهنه | در هنرهای بصری<ref>visual arts</ref>، نمایش بیپوشش بدن انسان. ازجمله آثار برجستۀ پیکربرهنه در طول تاریخ، [[ونوس میلو|ونوسِ میلو]]<ref>Venus of Milo </ref> (ح ۱۵۰ـ۱۰۰پم؛ [[لوور]]<ref>Louvre </ref>، [[پاریس، شهر|پاریس]])، ''ونوس اوربینو''<ref>''Venus of Urbino'' </ref>، اثر [[تیسین]]<ref>Titian</ref> (۱۵۳۸؛ موزۀ [[اوفیتسی]]<ref> Uffizi </ref>، [[فلورانس]]<ref>Florence </ref>)، و ''دوشیزگان آوینیون''<ref>''Les Demoiselles d’Avignon''</ref>، اثر [[پیکاسو، پابلو (۱۸۸۱ـ۱۹۷۳)|پیکاسو]]<ref> Picasso </ref> (۱۹۰۷م؛ [[موزه هنر مدرن|موزۀ هنر مدرن]] [[نیویورک]]<ref>Museum of Modern Art, NewYork </ref>) درخور ذکرند. بدن بیپوشش، در هنر بیشترِ تمدنها و اعصار (با دو استثنای عمدۀ تمدن یهود و تمدن اسلامی) تجلّی یافته، اما نخستینبار از دستمایههای اصلیِ هنر قرن ۶پم یونان بوده است. کلیسا، بدن برهنه را مایۀ شرمساری میدانست و با نمایش آن مخالف بود؛ لیکن پس از بازیابی فرهنگ کلاسیک<ref>classical </ref> در دورۀ [[رنسانس]]<ref>Renaissance</ref>، پیکر برهنه از نو مورد توجه قرار گرفت و مطالعۀ آن تا چند قرن از ارکان هنر شد. | ||
---- | |||
<!--13248800--> | <!--13248800--> | ||
[[Category:نگارگری و مجسمه سازی جهان]] [[Category:سبک ها، اصطلاحات، ابزار و اماکن]] | [[Category:نگارگری و مجسمه سازی جهان]] [[Category:سبک ها، اصطلاحات، ابزار و اماکن]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۸ ژانویهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۵:۱۸
پیکر برهنه (nude)
در هنرهای بصری[۱]، نمایش بیپوشش بدن انسان. ازجمله آثار برجستۀ پیکربرهنه در طول تاریخ، ونوسِ میلو[۲] (ح ۱۵۰ـ۱۰۰پم؛ لوور[۳]، پاریس)، ونوس اوربینو[۴]، اثر تیسین[۵] (۱۵۳۸؛ موزۀ اوفیتسی[۶]، فلورانس[۷])، و دوشیزگان آوینیون[۸]، اثر پیکاسو[۹] (۱۹۰۷م؛ موزۀ هنر مدرن نیویورک[۱۰]) درخور ذکرند. بدن بیپوشش، در هنر بیشترِ تمدنها و اعصار (با دو استثنای عمدۀ تمدن یهود و تمدن اسلامی) تجلّی یافته، اما نخستینبار از دستمایههای اصلیِ هنر قرن ۶پم یونان بوده است. کلیسا، بدن برهنه را مایۀ شرمساری میدانست و با نمایش آن مخالف بود؛ لیکن پس از بازیابی فرهنگ کلاسیک[۱۱] در دورۀ رنسانس[۱۲]، پیکر برهنه از نو مورد توجه قرار گرفت و مطالعۀ آن تا چند قرن از ارکان هنر شد.