ماهیار نوابی، یحیی: تفاوت میان نسخهها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\3' به '<!--3') |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) جز (Mohammadi3 صفحهٔ ماهیار نوابی، یحیی (شیراز ۱۲۹۱ـ سوید ۱۳۷۹ش) را بدون برجایگذاشتن تغییرمسیر به ماهیار نوابی، یحیی منتقل کرد) |
||
| (۲ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه | {{جعبه زندگینامه | ||
|عنوان = یحیی ماهیار نوابی | |عنوان = یحیی ماهیار نوابی | ||
| خط ۱۰: | خط ۸: | ||
|لقب= | |لقب= | ||
|زادروز=شیراز ۱۲۹۱ش | |زادروز=شیراز ۱۲۹۱ش | ||
|تاریخ مرگ= | |تاریخ مرگ=سوئد ۱۳۷۹ش | ||
|دوره زندگی= | |دوره زندگی= | ||
|ملیت=ایرانی | |ملیت=ایرانی | ||
|محل زندگی= | |محل زندگی= | ||
|تحصیلات و محل تحصیل=دکترای زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران، | |تحصیلات و محل تحصیل=دکترای زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران، زبانهای باستانی ایران از مدرسه زبانهای شرقی دانشگاه لندن، زبانهای تخاری و ترکی قدیم از دانشگاه گوتینگن آلمان | ||
| شغل و تخصص اصلی = | | شغل و تخصص اصلی =زبانشناس | ||
|شغل و تخصص های دیگر=متخصص فرهنگ و | |شغل و تخصص های دیگر=متخصص فرهنگ و زبانهای باستانی ایران | ||
|سبک = | |سبک = | ||
|مکتب = | |مکتب = | ||
| خط ۲۳: | خط ۲۱: | ||
|آثار =ترجمه یادگار زریران (۱۳۷۴ش)؛ تصحیح دیوان وقار شیرازی (تبریز، ۱۳۴۸ش) | |آثار =ترجمه یادگار زریران (۱۳۷۴ش)؛ تصحیح دیوان وقار شیرازی (تبریز، ۱۳۴۸ش) | ||
|خویشاوندان سرشناس = | |خویشاوندان سرشناس = | ||
|گروه مقاله = | |گروه مقاله =زبانشناسی و ترجمه | ||
|دوره = | |دوره = | ||
|فعالیت های مهم =عضویت در «انجمن | |فعالیت های مهم =عضویت در «انجمن پژوهشهای مصری»، عضویت در «انجمن سنگنبشتههای ایرانی»، از اعضای مؤسس کنگره تحقیقات ایرانی | ||
|رشته = | |رشته = | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}<p>زبانشناس و متخصّص فرهنگ و زبانهای باستانی ایران و عضو پیوستۀ فرهنگستان زبان ایران (فرهنگستان دوم). از دانشگاه تهران در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی دانشنامۀ دکتری گرفت. در ۱۳۲۷ش با سِمت دانشیاری در دانشگاه تبریز تدریس کرد. از ۱۳۲۸ تا ۱۳۳۰ش، در مدرسۀ زبانهای شرقی دانشگاه لندن نزد هنینگ به فراگرفتن زبانهای باستانی ایران پرداخت. یک سال نیز در دانشگاه گوتینگن آلمان، زبانهای تخاری و ترکی قدیم را خواند. پس از بازگشت به ایران پس از مدتی تدریس، به استادی و ریاست دانشکدۀ ادبیات تبریز رسید. ازجمله اقدامات او توسعۀ انتشارات و راهاندازی دورۀ شبانه آن دانشکده بود. در ۱۹۶۰ رایزن فرهنگی ایران در پاکستان شد و دو سال و نیم در این سِمت بود. در ۱۳۴۱ش با سِمت استادی در گروه فرهنگ و زبانهای باستانی ایرانِ دانشگاه تهران تدریس کرد و چندی بعد نیز به ریاست گروه برگزیده شد. پس از بازنشستگی در ۱۳۵۲ش، رئیس مؤسسۀ آسیایی دانشگاه شیراز شد و تا ۱۳۵۸ش، عهدهدار این سِمت بود. در آنجا علاوه بر تأسیس دورۀ فوقلیسانس «زبان و تاریخ و فرهنگ ایران» و «فرهنگ و زبانهای باستانی ایران»، به انتشار چندین کتاب تحقیقی و یک دوره مجلۀ ''مؤسسۀ آسیایی'' پرداخت. ماهیار نوابی افزون بر عضویت در «انجمن پژوهشهای مصری» و «انجمن سنگنبشتههای ایرانی»، از اعضای مؤسس کنگرۀ تحقیقات ایرانی نیز بوده است. بیشتر آثار او ترجمۀ متون پهلوی است. از آثارش: ''منظومۀ درخت آسوریک'' (۱۳۴۶)؛ ترجمۀ ''یادگار زریران'' (۱۳۷۴ش)؛ تصحیح ''دیوان وقار شیرازی'' (تبریز، ۱۳۴۸ش)؛ ''کتابشناسی ایران'' در ۱۰ جلد؛ جمع و تدوین'' گنجینۀ دستنویسهای پهلوی و پژوهشهای ایرانی'' در ۵۷ جلد؛ خاندان وصال شیرازی (۱۳۱۸ش).</p> | }}ماهْیار نَوّابی، یحیی (شیراز ۱۲۹۱ـ سوئد ۱۳۷۹ش)<br> | ||
[[پرونده: 38099300.jpg | بندانگشتی|یحیی ماهْیار نَوّابی]]<p>زبانشناس و متخصّص فرهنگ و زبانهای باستانی ایران و عضو پیوستۀ فرهنگستان زبان ایران (فرهنگستان دوم). از دانشگاه تهران در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی دانشنامۀ دکتری گرفت. در ۱۳۲۷ش با سِمت دانشیاری در دانشگاه تبریز تدریس کرد. از ۱۳۲۸ تا ۱۳۳۰ش، در مدرسۀ زبانهای شرقی دانشگاه لندن نزد هنینگ به فراگرفتن زبانهای باستانی ایران پرداخت. یک سال نیز در دانشگاه گوتینگن آلمان، زبانهای تخاری و ترکی قدیم را خواند. پس از بازگشت به ایران پس از مدتی تدریس، به استادی و ریاست دانشکدۀ ادبیات تبریز رسید. ازجمله اقدامات او توسعۀ انتشارات و راهاندازی دورۀ شبانه آن دانشکده بود. در ۱۹۶۰ رایزن فرهنگی ایران در پاکستان شد و دو سال و نیم در این سِمت بود. در ۱۳۴۱ش با سِمت استادی در گروه فرهنگ و زبانهای باستانی ایرانِ دانشگاه تهران تدریس کرد و چندی بعد نیز به ریاست گروه برگزیده شد. پس از بازنشستگی در ۱۳۵۲ش، رئیس مؤسسۀ آسیایی دانشگاه شیراز شد و تا ۱۳۵۸ش، عهدهدار این سِمت بود. در آنجا علاوه بر تأسیس دورۀ فوقلیسانس «زبان و تاریخ و فرهنگ ایران» و «فرهنگ و زبانهای باستانی ایران»، به انتشار چندین کتاب تحقیقی و یک دوره مجلۀ ''مؤسسۀ آسیایی'' پرداخت. ماهیار نوابی افزون بر عضویت در «انجمن پژوهشهای مصری» و «انجمن سنگنبشتههای ایرانی»، از اعضای مؤسس کنگرۀ تحقیقات ایرانی نیز بوده است. بیشتر آثار او ترجمۀ متون پهلوی است. از آثارش: ''منظومۀ درخت آسوریک'' (۱۳۴۶)؛ ترجمۀ ''یادگار زریران'' (۱۳۷۴ش)؛ تصحیح ''دیوان وقار شیرازی'' (تبریز، ۱۳۴۸ش)؛ ''کتابشناسی ایران'' در ۱۰ جلد؛ جمع و تدوین'' گنجینۀ دستنویسهای پهلوی و پژوهشهای ایرانی'' در ۵۷ جلد؛ خاندان وصال شیرازی (۱۳۱۸ش).</p> | |||
<br><!--38099300--> | <br><!--38099300--> | ||
[[رده:خاورشناسی]] | [[رده:خاورشناسی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۱ فوریهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۸:۰۲
| یحیی ماهیار نوابی | |
|---|---|
| زادروز |
شیراز ۱۲۹۱ش |
| درگذشت | سوئد ۱۳۷۹ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | دکترای زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران، زبانهای باستانی ایران از مدرسه زبانهای شرقی دانشگاه لندن، زبانهای تخاری و ترکی قدیم از دانشگاه گوتینگن آلمان |
| شغل و تخصص اصلی | زبانشناس |
| شغل و تخصص های دیگر | متخصص فرهنگ و زبانهای باستانی ایران |
| فعالیت های مهم | عضویت در «انجمن پژوهشهای مصری»، عضویت در «انجمن سنگنبشتههای ایرانی»، از اعضای مؤسس کنگره تحقیقات ایرانی |
| آثار | ترجمه یادگار زریران (۱۳۷۴ش)؛ تصحیح دیوان وقار شیرازی (تبریز، ۱۳۴۸ش) |
| گروه مقاله | زبانشناسی و ترجمه |
ماهْیار نَوّابی، یحیی (شیراز ۱۲۹۱ـ سوئد ۱۳۷۹ش)
زبانشناس و متخصّص فرهنگ و زبانهای باستانی ایران و عضو پیوستۀ فرهنگستان زبان ایران (فرهنگستان دوم). از دانشگاه تهران در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی دانشنامۀ دکتری گرفت. در ۱۳۲۷ش با سِمت دانشیاری در دانشگاه تبریز تدریس کرد. از ۱۳۲۸ تا ۱۳۳۰ش، در مدرسۀ زبانهای شرقی دانشگاه لندن نزد هنینگ به فراگرفتن زبانهای باستانی ایران پرداخت. یک سال نیز در دانشگاه گوتینگن آلمان، زبانهای تخاری و ترکی قدیم را خواند. پس از بازگشت به ایران پس از مدتی تدریس، به استادی و ریاست دانشکدۀ ادبیات تبریز رسید. ازجمله اقدامات او توسعۀ انتشارات و راهاندازی دورۀ شبانه آن دانشکده بود. در ۱۹۶۰ رایزن فرهنگی ایران در پاکستان شد و دو سال و نیم در این سِمت بود. در ۱۳۴۱ش با سِمت استادی در گروه فرهنگ و زبانهای باستانی ایرانِ دانشگاه تهران تدریس کرد و چندی بعد نیز به ریاست گروه برگزیده شد. پس از بازنشستگی در ۱۳۵۲ش، رئیس مؤسسۀ آسیایی دانشگاه شیراز شد و تا ۱۳۵۸ش، عهدهدار این سِمت بود. در آنجا علاوه بر تأسیس دورۀ فوقلیسانس «زبان و تاریخ و فرهنگ ایران» و «فرهنگ و زبانهای باستانی ایران»، به انتشار چندین کتاب تحقیقی و یک دوره مجلۀ مؤسسۀ آسیایی پرداخت. ماهیار نوابی افزون بر عضویت در «انجمن پژوهشهای مصری» و «انجمن سنگنبشتههای ایرانی»، از اعضای مؤسس کنگرۀ تحقیقات ایرانی نیز بوده است. بیشتر آثار او ترجمۀ متون پهلوی است. از آثارش: منظومۀ درخت آسوریک (۱۳۴۶)؛ ترجمۀ یادگار زریران (۱۳۷۴ش)؛ تصحیح دیوان وقار شیرازی (تبریز، ۱۳۴۸ش)؛ کتابشناسی ایران در ۱۰ جلد؛ جمع و تدوین گنجینۀ دستنویسهای پهلوی و پژوهشهای ایرانی در ۵۷ جلد؛ خاندان وصال شیرازی (۱۳۱۸ش).