عابدی، سید امیرحسن: تفاوت میان نسخهها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '00-->\' به '00-->') |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
عابدی، سید امیرحسن (هند | عابدی، سید امیرحسن (هند ۱۹۲۱م - )<br> | ||
<p>ادیب، پژوهشگر و مترجم هندی. پس از طی دورههای دبستان و دبیرستان، از دانشگاه آگره مدرک کارشناسی گرفت و با ادامۀ تحصیل در آن دانشگاه، در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی دانشنامۀ دکتری دریافت کرد. سپس به ایران سفر کرد و موفق به اخذ دانشنامۀ دکتری زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران شد. پس از بازگشت به هند، در دانشگاه دهلی به تدریس زبان فارسی و اردو پرداخت و زمانیکه در | <p>ادیب، پژوهشگر و مترجم هندی. پس از طی دورههای دبستان و دبیرستان، از دانشگاه آگره مدرک کارشناسی گرفت و با ادامۀ تحصیل در آن دانشگاه، در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی دانشنامۀ دکتری دریافت کرد. سپس به ایران سفر کرد و موفق به اخذ دانشنامۀ دکتری زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران شد. پس از بازگشت به هند، در دانشگاه دهلی به تدریس زبان فارسی و اردو پرداخت و زمانیکه در ۱۹۶۹م کرسی زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه دهلی دایر شد، با سمت استادی به ریاست شعبۀ فارسیـ عربی آنجا رسید. در ۱۹۷۲م، در سالروز آزادی هندوستان، از طرف رئیسجمهور وقت آن کشور، از او به پاس خدماتش در گسترش زبان و ادب فارسی تقدیر شد. در ۱۹۷۵م از طرف حکومت ملّی هندوستان، جایزۀ «ساهیته کلاپریشاد» را گرفت، و دانشگاه دهلی پس از بازنشستگی عنوان «استاد ممتاز» به او اهدا کرد. در ۱۹۹۶م نیز در سمینار بینالمللی استادان زبان فارسی سراسر هند که در احمدآباد برگزار شد، عنوان «پدر زبان فارسی» به او داده شد. همچنین، انجمن آثار و مفاخر فرهنگی ایران در تیرماه ۱۳۸۱ش به پاس خدمات علمیاش از او تقدیر کرد. ازجمله آثار متعدد او کتاب ''گفتارهای پژوهشی در زمینۀ ادبیات فارسی'' است که در ۱۳۷۷ش توسط بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار بهچاپ رسیده است. از دیگر آثار اوست: ''تاریخ سلاطین صفویه''؛ ''تصوّف در هند''.</p> | ||
<br><!--31000300--> | <br><!--31000300--> | ||
[[رده:ادبیات فارسی]] | [[رده:ادبیات فارسی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۳۱ اوت ۲۰۲۵، ساعت ۱۳:۱۸
عابدی، سید امیرحسن (هند ۱۹۲۱م - )
ادیب، پژوهشگر و مترجم هندی. پس از طی دورههای دبستان و دبیرستان، از دانشگاه آگره مدرک کارشناسی گرفت و با ادامۀ تحصیل در آن دانشگاه، در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی دانشنامۀ دکتری دریافت کرد. سپس به ایران سفر کرد و موفق به اخذ دانشنامۀ دکتری زبان و ادبیات فارسی از دانشگاه تهران شد. پس از بازگشت به هند، در دانشگاه دهلی به تدریس زبان فارسی و اردو پرداخت و زمانیکه در ۱۹۶۹م کرسی زبان و ادبیات فارسی در دانشگاه دهلی دایر شد، با سمت استادی به ریاست شعبۀ فارسیـ عربی آنجا رسید. در ۱۹۷۲م، در سالروز آزادی هندوستان، از طرف رئیسجمهور وقت آن کشور، از او به پاس خدماتش در گسترش زبان و ادب فارسی تقدیر شد. در ۱۹۷۵م از طرف حکومت ملّی هندوستان، جایزۀ «ساهیته کلاپریشاد» را گرفت، و دانشگاه دهلی پس از بازنشستگی عنوان «استاد ممتاز» به او اهدا کرد. در ۱۹۹۶م نیز در سمینار بینالمللی استادان زبان فارسی سراسر هند که در احمدآباد برگزار شد، عنوان «پدر زبان فارسی» به او داده شد. همچنین، انجمن آثار و مفاخر فرهنگی ایران در تیرماه ۱۳۸۱ش به پاس خدمات علمیاش از او تقدیر کرد. ازجمله آثار متعدد او کتاب گفتارهای پژوهشی در زمینۀ ادبیات فارسی است که در ۱۳۷۷ش توسط بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار بهچاپ رسیده است. از دیگر آثار اوست: تاریخ سلاطین صفویه؛ تصوّف در هند.