پوریای ولی ( ـ خیوه ۷۲۲ق): تفاوت میان نسخهها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\1' به '<!--1') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (یک نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
پوریای وَلی ( ـ خیوه ۷۲۲ق)<br> | {{جعبه زندگینامه|عنوان=پوریای وَلی|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=محمود خوارزمی متخلص به قِتالی|زادروز=|تاریخ مرگ=خیوه ۷۲۲ق|دوره زندگی=|ملیت=ایرانی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=عارف و شاعر|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=مثنوی کنزالحقایق، مجموعه رباعیات که نسخهای خطی از آن در مؤسسه خاورشناسی فرهنگستان علوم ازبکستان نگهداری میشود|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=ورزش|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=کشتی|پست تخصصی=|باشگاه=}}پوریای وَلی ( ـ خیوه ۷۲۲ق)<br> | ||
<p>(لقبِ محمود خوارزمی متخلص به قِتالی) پهلوان، عارف و شاعر ایرانی. لقبش را پوریای ولی و پَریار ولی نیز ضبط کردهاند. تاریخ تولد و شرح احوالش روشن نیست؛ برخی او را از اهالی اورگنج در خوارزم یا از مردم گنجه و حتی خوی و سلماس دانستهاند. گویند پوستیندوزی و کلاهدوزی پیشهاش بود. از جوانی کُشتی میگرفت و از همان هنگام به شهرهای مختلف آسیای | <p>(لقبِ محمود خوارزمی متخلص به قِتالی) پهلوان، عارف و شاعر ایرانی. لقبش را پوریای ولی و پَریار ولی نیز ضبط کردهاند. تاریخ تولد و شرح احوالش روشن نیست؛ برخی او را از اهالی اورگنج در خوارزم یا از مردم گنجه و حتی خوی و سلماس دانستهاند. گویند پوستیندوزی و کلاهدوزی پیشهاش بود. از جوانی کُشتی میگرفت و از همان هنگام به شهرهای مختلف [[آسیای میانه]]، ایران، و [[هندوستان]] سفر کرد و با پیروزی بر رقیبانش در این شهرها پهلوانی بلندآوازه شد. از پهلوانیهای او حکایتهایی بسیار و گاه افسانهای نقل شده است. مشهورترین حکایت در این زمینه آوردن پهلوانی هندی به خوارزم برای مسابقه با او و یا به روایتی دیگر دعوت یکی از پادشاهان هندوستان از پوریای ولی برای کشتی با یکی از پهلوانان آن سرزمین است. گویند پوریای ولی پیش از مسابقه مادر پهلوان هندی را دید که زاریکنان از خداوند پیروزی فرزندش را میطلبد. او نیز با شکست از آن پهلوان آرزوی مادرش را برآورده کرد. پوریای ولی در میان ورزشکاران ایرانی الگوی جوانمردی، فداکاری، راستگویی، احترام به پیشکسوت و مردمدوستی است. در زورخانه و در میان باستانیکاران جایگاه او چنان بلند است که بههنگام کاری دشوار، مانند گرفتن سنگ نامش را بر زبان میآورند. بوسیدن خاک گود کشتی نیز اشاره به قدمبوسی اوست. شعر نیز میگفت و مضامین عرفانی درونمایۀ سرودههایش بود. در برخی منابع نیز اشاره شده که از مَلامَتیان بوده است. مثنوی ''کنزالحقایق'' منسوب به اوست. مجموعۀ رباعیاتش که نسخهای خطی از آن در مؤسسۀ خاورشناسی فرهنگستان علوم ازبکستان نگهداری میشود در ۱۹۶۲/۱۳۴۱ش در تاشکند بهچاپ رسیده است.</p> | ||
<br><!--13192200--> | <br><!--13192200--> | ||
[[رده:فرهنگ عامیانه (فولکلور) ایران]] | [[رده:فرهنگ عامیانه (فولکلور) ایران]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۴ دسامبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۷:۵۲
| پوریای وَلی | |
|---|---|
| درگذشت | خیوه ۷۲۲ق |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | عارف و شاعر |
| لقب | محمود خوارزمی متخلص به قِتالی |
| آثار | مثنوی کنزالحقایق، مجموعه رباعیات که نسخهای خطی از آن در مؤسسه خاورشناسی فرهنگستان علوم ازبکستان نگهداری میشود |
| گروه مقاله | ورزش |
| رشته | کشتی |
پوریای وَلی ( ـ خیوه ۷۲۲ق)
(لقبِ محمود خوارزمی متخلص به قِتالی) پهلوان، عارف و شاعر ایرانی. لقبش را پوریای ولی و پَریار ولی نیز ضبط کردهاند. تاریخ تولد و شرح احوالش روشن نیست؛ برخی او را از اهالی اورگنج در خوارزم یا از مردم گنجه و حتی خوی و سلماس دانستهاند. گویند پوستیندوزی و کلاهدوزی پیشهاش بود. از جوانی کُشتی میگرفت و از همان هنگام به شهرهای مختلف آسیای میانه، ایران، و هندوستان سفر کرد و با پیروزی بر رقیبانش در این شهرها پهلوانی بلندآوازه شد. از پهلوانیهای او حکایتهایی بسیار و گاه افسانهای نقل شده است. مشهورترین حکایت در این زمینه آوردن پهلوانی هندی به خوارزم برای مسابقه با او و یا به روایتی دیگر دعوت یکی از پادشاهان هندوستان از پوریای ولی برای کشتی با یکی از پهلوانان آن سرزمین است. گویند پوریای ولی پیش از مسابقه مادر پهلوان هندی را دید که زاریکنان از خداوند پیروزی فرزندش را میطلبد. او نیز با شکست از آن پهلوان آرزوی مادرش را برآورده کرد. پوریای ولی در میان ورزشکاران ایرانی الگوی جوانمردی، فداکاری، راستگویی، احترام به پیشکسوت و مردمدوستی است. در زورخانه و در میان باستانیکاران جایگاه او چنان بلند است که بههنگام کاری دشوار، مانند گرفتن سنگ نامش را بر زبان میآورند. بوسیدن خاک گود کشتی نیز اشاره به قدمبوسی اوست. شعر نیز میگفت و مضامین عرفانی درونمایۀ سرودههایش بود. در برخی منابع نیز اشاره شده که از مَلامَتیان بوده است. مثنوی کنزالحقایق منسوب به اوست. مجموعۀ رباعیاتش که نسخهای خطی از آن در مؤسسۀ خاورشناسی فرهنگستان علوم ازبکستان نگهداری میشود در ۱۹۶۲/۱۳۴۱ش در تاشکند بهچاپ رسیده است.