میرزای قمی، ابوالقاسم (بروجرد ۱۱۵۰ـ قم ۱۲۳۱ق): تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\3' به '<!--3') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
میرزای قمی، ابوالقاسم (بروجرد ۱۱۵۰ـ قم ۱۲۳۱ق)<br> | میرزای قمی، ابوالقاسم (بروجرد ۱۱۵۰ـ قم ۱۲۳۱ق)<br> | ||
<p>(معروف به: صاحب قوانین، یا محقق قمی) فقیه و اصولی امامی ایرانی. در حدیث، رجال، فلسفه و کلام نیز تبحر داشت. پدرش از اهالی شفتِ رشت بود. در جاپلق نزد پدرش، در خوانسار نزد پدرزنش، سید حسین خوانساری، و در کربلا نزد وحید بهبهانی درس خواند. سرانجام در قم اقامت گزید و به تدریس، تألیف و فتوا پرداخت. بیشتر آثارش را در قم نوشت. ملا احمد | <p>(معروف به: صاحب قوانین، یا محقق قمی) فقیه و اصولی امامی ایرانی. در حدیث، رجال، فلسفه و کلام نیز تبحر داشت. پدرش از اهالی شفتِ رشت بود. در جاپلق نزد پدرش، در خوانسار نزد پدرزنش، سید حسین خوانساری، و در کربلا نزد [[وحید بهبهانی، محمدباقر (اصفهان ۱۱۱۸ـ کربلا ۱۲۰۵ق)|وحید بهبهانی]] درس خواند. سرانجام در قم اقامت گزید و به تدریس، تألیف و فتوا پرداخت. بیشتر آثارش را در قم نوشت. [[نراقی، ملا احمد (نراق ۱۱۸۵ـ همان جا ۱۲۴۵ق)|ملا احمد نراقی]]، شیخ حسن قفطان نجفی، محمدباقر رشتی، سید محمدمهدی و سید علی خوانساری و شیخ اسدالله شوشتری صاحب ''مقابیس'' از شاگردان او بودند. با سید علی طباطبایی، صاحب ''ریاض''؛ در آرای فقهی، نقاط اختلاف بسیار داشت و پیوسته باهم مناظره می‌کردند؛ اما با فیلسوف معروف ملا علی نوری اصفهانی بسیار صمیمی بود. با آرای صوفیه به‌شدت مخالف بود و آثاری علیه آنان نوشت. حجیّت ظن مطلق، جواز اجتماع امر و نهی در شیء واحد شخصی و جواز تصدی منصب قضاوت از سوی غیرمجتهد مطابق با رأی مرجع تقلیدش از آن جمله است. از آثارش: ''قوانین الاصول یا قوانین‌الحکمه؛ رد صوفیه''؛ ''غنائم‌الایام فی مسائل‌الحلال و الحرام'' در فقه؛ ''مرشدالعوام'' در فقه به فارسی؛ ''مناهج‌الاحکام'' در فقه؛ ''دیوان شعر''.</p> | ||
<br><!--38587200--> | <br><!--38587200--> | ||
[[رده:دین اسلام]] | [[رده:دین اسلام]] | ||
[[رده:فقه و اصول و احکام]] | [[رده:فقه و اصول و احکام]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۳ اوت ۲۰۲۲، ساعت ۰۹:۵۲
میرزای قمی، ابوالقاسم (بروجرد ۱۱۵۰ـ قم ۱۲۳۱ق)
(معروف به: صاحب قوانین، یا محقق قمی) فقیه و اصولی امامی ایرانی. در حدیث، رجال، فلسفه و کلام نیز تبحر داشت. پدرش از اهالی شفتِ رشت بود. در جاپلق نزد پدرش، در خوانسار نزد پدرزنش، سید حسین خوانساری، و در کربلا نزد وحید بهبهانی درس خواند. سرانجام در قم اقامت گزید و به تدریس، تألیف و فتوا پرداخت. بیشتر آثارش را در قم نوشت. ملا احمد نراقی، شیخ حسن قفطان نجفی، محمدباقر رشتی، سید محمدمهدی و سید علی خوانساری و شیخ اسدالله شوشتری صاحب مقابیس از شاگردان او بودند. با سید علی طباطبایی، صاحب ریاض؛ در آرای فقهی، نقاط اختلاف بسیار داشت و پیوسته باهم مناظره می‌کردند؛ اما با فیلسوف معروف ملا علی نوری اصفهانی بسیار صمیمی بود. با آرای صوفیه به‌شدت مخالف بود و آثاری علیه آنان نوشت. حجیّت ظن مطلق، جواز اجتماع امر و نهی در شیء واحد شخصی و جواز تصدی منصب قضاوت از سوی غیرمجتهد مطابق با رأی مرجع تقلیدش از آن جمله است. از آثارش: قوانین الاصول یا قوانین‌الحکمه؛ رد صوفیه؛ غنائم‌الایام فی مسائل‌الحلال و الحرام در فقه؛ مرشدالعوام در فقه به فارسی؛ مناهج‌الاحکام در فقه؛ دیوان شعر.