نئوکلاسی سیسم: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
نِئوکِلاسیسیسم (neoclassicism) | نِئوکِلاسیسیسم (neoclassicism) | ||
[[پرونده:39252100-2.jpg|بندانگشتی|تابلوی مرگ سقراط اثر ژاک لوئی داوید]] | |||
[[ | جنبشی در هنر، معماری، و طراحی، در اروپا و [[امریکای شمالی، قاره|امریکای شمالی]]، حدود ۱۷۵۰ـ۱۸۵۰م، که تجدید حیات سبکهای کلاسیک یونانی و رومی، ویژگی آن بود. نمایندگان برجستۀ آن عبارت بودند از معماران [[لودو، کلود نیکلا (۱۷۳۶-۱۸۰۶)|کلود نیکلا لودو]]<ref>Claude Nicolas Ledoux | ||
جنبشی در هنر، معماری، و طراحی، در اروپا و امریکای شمالی، حدود | |||
</ref> و رابرت آدام<ref>Robert Adam</ref>؛ نقاشان ژاک لوئی داوید<ref> Jacques-Louis David | </ref> و رابرت آدام<ref>Robert Adam</ref>؛ نقاشان ژاک لوئی داوید<ref> Jacques-Louis David | ||
</ref>، ژان اَنگْر<ref>Jean Ingres </ref>، و آنتون مِنگس<ref>Anton Mengs</ref>؛ مجسمهسازان آنتونیو کانووا<ref> Antonio Canova </ref>، جان فلَکسمَن<ref>John Flaxman | </ref>، [[انگر، ژان اوگوست دومینیک (۱۷۸۰ـ۱۸۶۷)|ژان اَنگْر]]<ref>Jean Ingres </ref>، و [[منگس، آنتون رافائل|آنتون مِنگس]]<ref>Anton Mengs</ref>؛ مجسمهسازان [[کانووا، آنتونیو|آنتونیو کانووا]]<ref> Antonio Canova </ref>، [[فلکسمن، جان (۱۷۵۵ـ۱۸۲۶)|جان فلَکسمَن]]<ref>John Flaxman | ||
</ref>، برتل توروالسن<ref> Bertel Thorvaldsen </ref>، و یوهان سِرگل<ref>Johann Sergel </ref>؛ و طراحان جوسایا وِجوود<ref>Josiah Wedgwood </ref>، جورج هِپِلوایت<ref>George Hepplewhite</ref>، و تامس شِراتون<ref> Thomas Sheraton</ref>. نئوکلاسیسیسم جانشین روکوکو<ref> rococo</ref> شد، و از کاوشهای باستانشناسی شهرهای رومی، پومپئی<ref>Pompeii </ref> و هرکولانوم<ref>Herculaneum </ref> الهام گرفت، که از | </ref>، [[توروالسن، برتل (ح ۱۷۷۰ـ۱۸۴۴)|برتل توروالسن]]<ref> Bertel Thorvaldsen </ref>، و [[سرگل، یوهان توبیاس (۱۷۴۰ـ۱۸۱۴)|یوهان سِرگل]]<ref>Johann Sergel </ref>؛ و طراحان جوسایا وِجوود<ref>Josiah Wedgwood </ref>، جورج هِپِلوایت<ref>George Hepplewhite</ref>، و تامس شِراتون<ref> Thomas Sheraton</ref>. نئوکلاسیسیسم جانشین [[روکوکو]]<ref> rococo</ref> شد، و از کاوشهای باستانشناسی شهرهای رومی، پومپئی<ref>Pompeii </ref> و [[هرکولانوم]]<ref>Herculaneum </ref> الهام گرفت، که از ۱۷۴۸م آغاز شده بود. عامل مؤثر دیگر در احیای سبکهای یونانی، مطالعات و نظریات [[وینکلمان، یوهان یواخیم (۱۷۱۷ـ۱۷۶۸)|یوهان وینکلمان]]<ref>Johann Winckelmann </ref>، مورخ هنر آلمانی، بود؛ او مهمترین عناصر هنر کلاسیک را «سادگی اصیل و شکوه خاموش» آن دانست. هنرمندان نئوکلاسیک برای دستیابی به این کیفیتها به تقلید از شیوهها و مضامین کلاسیک (بیشتر با استفاده از ستونها، سنتوری<ref>pediment</ref>ها، افریز<ref> frieze</ref>ها، و نقشمایههای زینتی) پرداختند. مضمونها را از [[هومر، وینزلو (۱۸۳۶ـ۱۹۱۰)|هومر]] و [[پلوتارک (ح ۴۶ـ ح۱۲۰م)|پلوتارک]]<ref> Plutarch</ref> گرفتند و از تصویرهای خطی سادهای تأثیر پذیرفتند که جان فلاکسمن برای ''ایلیاد''<ref>''Iliad'' </ref> و ''اودیسه''<ref>''Odyssey'' </ref> آفرید. ژاک لوئی داوید بزرگترین نقاش نئوکلاسیک بود، که نقاشیاش با نام ''سوگند هوراسها''<ref>''Oath of the Horatii'' </ref> (۱۷۸۴م، لوور<ref>Louvre </ref>)، با تلفیق آرمانگرایی و رواقیگری<ref>Stoicism </ref> و سادگی، الگویی برای این جنبش شد. در معماری، طرحهای خیالی جووانّی پیرنزی<ref>Giovanni Piranesi </ref>، و [[بوله، اتین لوئی|اتین لوئی بوله]]<ref>''Étienne Louis Boullée''</ref> تأثیرگذار بودند، اگرچه فقط اندکی از کار آنها بهاتمام رسید. | ||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۸ نوامبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۴:۴۰
نِئوکِلاسیسیسم (neoclassicism)
جنبشی در هنر، معماری، و طراحی، در اروپا و امریکای شمالی، حدود ۱۷۵۰ـ۱۸۵۰م، که تجدید حیات سبکهای کلاسیک یونانی و رومی، ویژگی آن بود. نمایندگان برجستۀ آن عبارت بودند از معماران کلود نیکلا لودو[۱] و رابرت آدام[۲]؛ نقاشان ژاک لوئی داوید[۳]، ژان اَنگْر[۴]، و آنتون مِنگس[۵]؛ مجسمهسازان آنتونیو کانووا[۶]، جان فلَکسمَن[۷]، برتل توروالسن[۸]، و یوهان سِرگل[۹]؛ و طراحان جوسایا وِجوود[۱۰]، جورج هِپِلوایت[۱۱]، و تامس شِراتون[۱۲]. نئوکلاسیسیسم جانشین روکوکو[۱۳] شد، و از کاوشهای باستانشناسی شهرهای رومی، پومپئی[۱۴] و هرکولانوم[۱۵] الهام گرفت، که از ۱۷۴۸م آغاز شده بود. عامل مؤثر دیگر در احیای سبکهای یونانی، مطالعات و نظریات یوهان وینکلمان[۱۶]، مورخ هنر آلمانی، بود؛ او مهمترین عناصر هنر کلاسیک را «سادگی اصیل و شکوه خاموش» آن دانست. هنرمندان نئوکلاسیک برای دستیابی به این کیفیتها به تقلید از شیوهها و مضامین کلاسیک (بیشتر با استفاده از ستونها، سنتوری[۱۷]ها، افریز[۱۸]ها، و نقشمایههای زینتی) پرداختند. مضمونها را از هومر و پلوتارک[۱۹] گرفتند و از تصویرهای خطی سادهای تأثیر پذیرفتند که جان فلاکسمن برای ایلیاد[۲۰] و اودیسه[۲۱] آفرید. ژاک لوئی داوید بزرگترین نقاش نئوکلاسیک بود، که نقاشیاش با نام سوگند هوراسها[۲۲] (۱۷۸۴م، لوور[۲۳])، با تلفیق آرمانگرایی و رواقیگری[۲۴] و سادگی، الگویی برای این جنبش شد. در معماری، طرحهای خیالی جووانّی پیرنزی[۲۵]، و اتین لوئی بوله[۲۶] تأثیرگذار بودند، اگرچه فقط اندکی از کار آنها بهاتمام رسید.
- ↑ Claude Nicolas Ledoux
- ↑ Robert Adam
- ↑ Jacques-Louis David
- ↑ Jean Ingres
- ↑ Anton Mengs
- ↑ Antonio Canova
- ↑ John Flaxman
- ↑ Bertel Thorvaldsen
- ↑ Johann Sergel
- ↑ Josiah Wedgwood
- ↑ George Hepplewhite
- ↑ Thomas Sheraton
- ↑ rococo
- ↑ Pompeii
- ↑ Herculaneum
- ↑ Johann Winckelmann
- ↑ pediment
- ↑ frieze
- ↑ Plutarch
- ↑ Iliad
- ↑ Odyssey
- ↑ Oath of the Horatii
- ↑ Louvre
- ↑ Stoicism
- ↑ Giovanni Piranesi
- ↑ Étienne Louis Boullée