گذرگاه شمال غرب: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۴: | خط ۴: | ||
[[File:36041900.jpg|thumb|گذرگاه شمال غرب]] | [[File:36041900.jpg|thumb|گذرگاه شمال غرب]] | ||
مسیر دریایی بین اقیانوس اطلس و اقیانوس | مسیر دریایی بین [[اقیانوس اطلس]] و [[اقیانوس آرام]]، که شمال [[کانادا]] را دور میزند. کانادا بهعلت در اختیار داشتن جزایر نزدیک سواحل خود، مدعی است این مسیر یک آبراهۀ داخلی است؛ [[امریکا، ایالات متحده|امریکا]] نیز با تأکید بر بینالمللی بودن آن، در ۱۹۸۵ کشتی یخشکنی را بدون اجازه روانۀ این آبراهه کرد. نخستین کاشفان این آبراهه دو انگلیسی با نامهای [[فروبیشر، مارتین (۱۵۳۵ـ۱۵۹۴)|مارتین فروبیشر]]<ref>Martin Frobisher | ||
</ref> و بعد از او جان فرانکلین<ref>John Franklin </ref> بودند که ناکامی آنها در بازگشت از این مسیر (در ۱۸۴۷) باعث شد تا در دهۀ بعد، ۳۹ گروه اعزامی سازماندهی شوند. جان راس<ref>John Ross </ref> در ۱۸۱۸ تا تنگۀ لَنکستر<ref>Lancaster Sound </ref> پیش رفت ولی در آنجا توده ابری را با رشتهکوهی اشتباه گرفت و از راه خود برگشت. بین ۱۸۵۰ تا ۱۸۵۳ آر مککلون<ref>R McClune </ref> در این گذرگاه کاوش کرد ولی همۀ مسیر را از راه دریا پیمود. | </ref> و بعد از او جان فرانکلین<ref>John Franklin </ref> بودند که ناکامی آنها در بازگشت از این مسیر (در ۱۸۴۷) باعث شد تا در دهۀ بعد، ۳۹ گروه اعزامی سازماندهی شوند. جان راس<ref>John Ross </ref> در ۱۸۱۸ تا تنگۀ لَنکستر<ref>Lancaster Sound </ref> پیش رفت ولی در آنجا توده ابری را با رشتهکوهی اشتباه گرفت و از راه خود برگشت. بین ۱۸۵۰ تا ۱۸۵۳ آر مککلون<ref>R McClune </ref> در این گذرگاه کاوش کرد ولی همۀ مسیر را از راه دریا پیمود. [[آموندسن، روآل (۱۸۷۲ـ۱۹۲۸)|روآل آموندسن]]<ref>Roald Amundsen</ref>، کاشف قطب، نخستین فرد اروپایی بود که بین ۱۹۰۳ و ۱۹۰۶ با کشتی از این مسیر عبور کرد. | ||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۷ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۷:۵۴
گذرگاه شمال غرب (Northwest Passage)
مسیر دریایی بین اقیانوس اطلس و اقیانوس آرام، که شمال کانادا را دور میزند. کانادا بهعلت در اختیار داشتن جزایر نزدیک سواحل خود، مدعی است این مسیر یک آبراهۀ داخلی است؛ امریکا نیز با تأکید بر بینالمللی بودن آن، در ۱۹۸۵ کشتی یخشکنی را بدون اجازه روانۀ این آبراهه کرد. نخستین کاشفان این آبراهه دو انگلیسی با نامهای مارتین فروبیشر[۱] و بعد از او جان فرانکلین[۲] بودند که ناکامی آنها در بازگشت از این مسیر (در ۱۸۴۷) باعث شد تا در دهۀ بعد، ۳۹ گروه اعزامی سازماندهی شوند. جان راس[۳] در ۱۸۱۸ تا تنگۀ لَنکستر[۴] پیش رفت ولی در آنجا توده ابری را با رشتهکوهی اشتباه گرفت و از راه خود برگشت. بین ۱۸۵۰ تا ۱۸۵۳ آر مککلون[۵] در این گذرگاه کاوش کرد ولی همۀ مسیر را از راه دریا پیمود. روآل آموندسن[۶]، کاشف قطب، نخستین فرد اروپایی بود که بین ۱۹۰۳ و ۱۹۰۶ با کشتی از این مسیر عبور کرد.