موزیکال: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱۰: | خط ۱۰: | ||
'''[[کمدی موزیکال]]''' | '''[[کمدی موزیکال]]''' | ||
کمدی موزیکال شکل انگلیسیشدۀ اپرا بوفا<ref>opéra bouffe </ref>ی فرانسوی است، و نخستین نمونۀ آن ''یک دختر سرزنده''<ref>''A Gaiety Girl''</ref> (۱۸۹۳) است که جورج ادواردز<ref>George Edwardes </ref> (۱۸۲۵ـ۱۹۱۵) در تئاتر گِیِتی<ref>Gaiety Theatre </ref> لندن، آن را به روی صحنه برد. کمدی موزیکالهای نمونۀ دهۀ ۱۹۲۰ عبارت بودند از ''رز ماری''<ref>''Rose Marie ''</ref> (۱۹۲۴) اثر رودولف فریمل<ref>Rudolf Friml </ref> (۱۸۷۹ـ۱۹۷۲)؛ ''شاهزادۀ محصل''<ref>''The Student Prince''</ref> (۱۹۲۴) و ''ترانۀ صحرا''<ref>''The Desert Song''</ref> (۱۹۲۶)، هر دو اثر زیگمونت رامبرگ<ref>Sigmund Romberg </ref> (۱۸۸۷ـ۱۹۵۱)، و ''نه، نه، نانت''<ref>''No, No, Nanette''</ref> (۱۹۲۵) اثر وینسنت یومَنْس<ref>Vincent Youmans </ref> (۱۸۹۸ـ۱۹۴۶). دهههای ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ دوران کمدی موزیکالهای پیچیده با نمونههای سینمایی بسیار و حضور قدرتمند امریکاییها ([[اروینگ برلین]]<ref>Irving Berlin </ref>، جروم کِرْن<ref>Jerome Kern </ref>، کول پورتِر<ref>Cole Porter </ref>، و [[جورج گرشوین]]<ref>George Gershwin </ref>) بودند. در انگلستان [[کاوارد، | کمدی موزیکال شکل انگلیسیشدۀ اپرا بوفا<ref>opéra bouffe </ref>ی فرانسوی است، و نخستین نمونۀ آن ''یک دختر سرزنده''<ref>''A Gaiety Girl''</ref> (۱۸۹۳) است که جورج ادواردز<ref>George Edwardes </ref> (۱۸۲۵ـ۱۹۱۵) در تئاتر گِیِتی<ref>Gaiety Theatre </ref> لندن، آن را به روی صحنه برد. کمدی موزیکالهای نمونۀ دهۀ ۱۹۲۰ عبارت بودند از ''رز ماری''<ref>''Rose Marie ''</ref> (۱۹۲۴) اثر رودولف فریمل<ref>Rudolf Friml </ref> (۱۸۷۹ـ۱۹۷۲)؛ ''شاهزادۀ محصل''<ref>''The Student Prince''</ref> (۱۹۲۴) و ''ترانۀ صحرا''<ref>''The Desert Song''</ref> (۱۹۲۶)، هر دو اثر زیگمونت رامبرگ<ref>Sigmund Romberg </ref> (۱۸۸۷ـ۱۹۵۱)، و ''نه، نه، نانت''<ref>''No, No, Nanette''</ref> (۱۹۲۵) اثر وینسنت یومَنْس<ref>Vincent Youmans </ref> (۱۸۹۸ـ۱۹۴۶). دهههای ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ دوران کمدی موزیکالهای پیچیده با نمونههای سینمایی بسیار و حضور قدرتمند امریکاییها ([[اروینگ برلین]]<ref>Irving Berlin </ref>، جروم کِرْن<ref>Jerome Kern </ref>، کول پورتِر<ref>Cole Porter </ref>، و [[جورج گرشوین]]<ref>George Gershwin </ref>) بودند. در انگلستان [[کاوارد، نوئل|نوئل کاوارد]]<ref>Noël Coward </ref> و آیور ناولو<ref>Ivor Novello </ref> نیز کمدی موزیکال میساختند. | ||
'''نمایش موزیکال''' | '''نمایش موزیکال''' | ||
در ۱۹۴۳ نمایش ''اوکلاهما!''<ref>''Oklahoma!''</ref> کار راجرز<ref>Rodgers </ref> و [[هامرشتاین، اسکار (۱۸۹۵ـ۱۹۶۰)|هامرشتاین]]<ref>Hammerstein </ref> نوع دیگری از پیرنگ داستانی و موسیقی را ارائه کرد، که در نمایشهای ''بانوی زیبای من''<ref>''My Fair lady''</ref> (۱۹۵۶) اثر آلن جِی لرنر<ref>Allen Jay Lerner </ref> و فردریک لووه<ref>Frederick Loewe </ref> و ''داستان وست ساید''<ref>''West Side Story''</ref> (۱۹۵۷) اثر [[برنستاین، | در ۱۹۴۳ نمایش ''اوکلاهما!''<ref>''Oklahoma!''</ref> کار راجرز<ref>Rodgers </ref> و [[هامرشتاین، اسکار (۱۸۹۵ـ۱۹۶۰)|هامرشتاین]]<ref>Hammerstein </ref> نوع دیگری از پیرنگ داستانی و موسیقی را ارائه کرد، که در نمایشهای ''بانوی زیبای من''<ref>''My Fair lady''</ref> (۱۹۵۶) اثر آلن جِی لرنر<ref>Allen Jay Lerner </ref> و فردریک لووه<ref>Frederick Loewe </ref> و ''داستان وست ساید''<ref>''West Side Story''</ref> (۱۹۵۷) اثر [[برنستاین، لئونارد|لئونارد برنستاین]]<ref>Leonard Bernstein </ref> نمود یافت. ''دوست پسر''<ref>''The Boy Friend''</ref> اثر سندی ویلسون<ref>Sandy Wilson </ref> (۱۹۵۳) جان تازهای به نمایش موزیکال انگلستان بخشید و آثار پرفروشی همچون ''آلیور!''<ref>''Oliver! ''</ref> اثر [[لاینل بارت]]<ref>Lionel Bart </ref> (۱۹۶۰) این راه را دنبال کردند. موزیکالها با آثاری همچون ''آه! چه جنگ زیبایی''<ref>''Oh! What a Lovely War''</ref> (۱۹۶۳)، کار [[لیتل وود، جوئن|جوین لیتلوود]]<ref>Joan Littlewood </ref> و چارلز چیلتِرن<ref>Charles Chiltern </ref>، و موزیکالهای ''عیسی مسیح ابرستاره''<ref>''Jesus Christ Superstar''</ref> (۱۹۷۱) و ''اِویتا''<ref>''Evita''</ref> (۱۹۷۸) اثر اندرو لوید وبر<ref>Andrew Lloyd Webber</ref>، دارای شاخههایی با زمینههای سیاسی و مذهبی شدند. طبقۀ دیگری از نمایشهای موزیکال، که در آن یک تم جانشین پیرنگ قراردادی میشد، دربرگیرندۀ آثاری همچون ''شرکت''<ref>''Company''</ref> (۱۹۷۰) اثر اِشتِفِان سوندهایم<ref>Stephen Sondheim </ref>، ''صف همسرایان''<ref>''A Chorus Line''</ref> (۱۹۷۵) اثر هاملیش<ref>Hamlisch </ref> و کلبان<ref>Kleban </ref>، و ''گربهها''<ref>''Cats''</ref> (۱۹۸۱) اثر [[لوید وبر، اندرو|لوید وبر]]، با استفاده از شعرهای [[الیوت، تامس استرنز (۱۸۸۸ـ۱۹۶۵)|تی اس الیوت]]<ref>T S Eliot </ref> است. در دهۀ ۱۹۸۰ ملودرام قرن ۱۹ محبوبیت یافت؛ مانند ''[[بینوایان]]''<ref>''Les Misérables'' | ||
</ref> (نخستین اجرا در لندن ۱۹۸۵) و ''شبح اپرا''<ref>''The Phantom of the Opera''</ref> (۱۹۸۶). | </ref> (نخستین اجرا در لندن ۱۹۸۵) و ''شبح اپرا''<ref>''The Phantom of the Opera''</ref> (۱۹۸۶). | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱ مارس ۲۰۲۵، ساعت ۱۹:۵۲
موزیکال (musical)
شکل قرن ۲۰ یک اجرای موسیقایی نمایشی، که ترکیبی از عناصر رقص، آواز، و گفتار است، و اغلب صحنهپردازی مفصل و بازیگران فراوان از ویژگیهای آن بهشمار میرود. این فرم از تکامل اُپِرت و کمدیهای موزیکال قرن ۱۹ پدید آمده است.
اپرت نوعی سرگرمی سَبُکْ و نشاطانگیز است که محتوای موسیقایی گستردهای دارد. ازجمله موسیقیدانهایی که اپرت میساختند، عبارتاند از ژاک اوفنباخ[۱]، یوهان اشتراوس[۲]، فرانتس لهار[۳]، و گیلبرت[۴] و سالیوان[۵].
کمدی موزیکال شکل انگلیسیشدۀ اپرا بوفا[۶]ی فرانسوی است، و نخستین نمونۀ آن یک دختر سرزنده[۷] (۱۸۹۳) است که جورج ادواردز[۸] (۱۸۲۵ـ۱۹۱۵) در تئاتر گِیِتی[۹] لندن، آن را به روی صحنه برد. کمدی موزیکالهای نمونۀ دهۀ ۱۹۲۰ عبارت بودند از رز ماری[۱۰] (۱۹۲۴) اثر رودولف فریمل[۱۱] (۱۸۷۹ـ۱۹۷۲)؛ شاهزادۀ محصل[۱۲] (۱۹۲۴) و ترانۀ صحرا[۱۳] (۱۹۲۶)، هر دو اثر زیگمونت رامبرگ[۱۴] (۱۸۸۷ـ۱۹۵۱)، و نه، نه، نانت[۱۵] (۱۹۲۵) اثر وینسنت یومَنْس[۱۶] (۱۸۹۸ـ۱۹۴۶). دهههای ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ دوران کمدی موزیکالهای پیچیده با نمونههای سینمایی بسیار و حضور قدرتمند امریکاییها (اروینگ برلین[۱۷]، جروم کِرْن[۱۸]، کول پورتِر[۱۹]، و جورج گرشوین[۲۰]) بودند. در انگلستان نوئل کاوارد[۲۱] و آیور ناولو[۲۲] نیز کمدی موزیکال میساختند.
نمایش موزیکال
در ۱۹۴۳ نمایش اوکلاهما![۲۳] کار راجرز[۲۴] و هامرشتاین[۲۵] نوع دیگری از پیرنگ داستانی و موسیقی را ارائه کرد، که در نمایشهای بانوی زیبای من[۲۶] (۱۹۵۶) اثر آلن جِی لرنر[۲۷] و فردریک لووه[۲۸] و داستان وست ساید[۲۹] (۱۹۵۷) اثر لئونارد برنستاین[۳۰] نمود یافت. دوست پسر[۳۱] اثر سندی ویلسون[۳۲] (۱۹۵۳) جان تازهای به نمایش موزیکال انگلستان بخشید و آثار پرفروشی همچون آلیور![۳۳] اثر لاینل بارت[۳۴] (۱۹۶۰) این راه را دنبال کردند. موزیکالها با آثاری همچون آه! چه جنگ زیبایی[۳۵] (۱۹۶۳)، کار جوین لیتلوود[۳۶] و چارلز چیلتِرن[۳۷]، و موزیکالهای عیسی مسیح ابرستاره[۳۸] (۱۹۷۱) و اِویتا[۳۹] (۱۹۷۸) اثر اندرو لوید وبر[۴۰]، دارای شاخههایی با زمینههای سیاسی و مذهبی شدند. طبقۀ دیگری از نمایشهای موزیکال، که در آن یک تم جانشین پیرنگ قراردادی میشد، دربرگیرندۀ آثاری همچون شرکت[۴۱] (۱۹۷۰) اثر اِشتِفِان سوندهایم[۴۲]، صف همسرایان[۴۳] (۱۹۷۵) اثر هاملیش[۴۴] و کلبان[۴۵]، و گربهها[۴۶] (۱۹۸۱) اثر لوید وبر، با استفاده از شعرهای تی اس الیوت[۴۷] است. در دهۀ ۱۹۸۰ ملودرام قرن ۱۹ محبوبیت یافت؛ مانند بینوایان[۴۸] (نخستین اجرا در لندن ۱۹۸۵) و شبح اپرا[۴۹] (۱۹۸۶).
- ↑ Jacques Offenbach
- ↑ Johann Strauss
- ↑ Franz lehár
- ↑ Gilbert
- ↑ Sullivan
- ↑ opéra bouffe
- ↑ A Gaiety Girl
- ↑ George Edwardes
- ↑ Gaiety Theatre
- ↑ Rose Marie
- ↑ Rudolf Friml
- ↑ The Student Prince
- ↑ The Desert Song
- ↑ Sigmund Romberg
- ↑ No, No, Nanette
- ↑ Vincent Youmans
- ↑ Irving Berlin
- ↑ Jerome Kern
- ↑ Cole Porter
- ↑ George Gershwin
- ↑ Noël Coward
- ↑ Ivor Novello
- ↑ Oklahoma!
- ↑ Rodgers
- ↑ Hammerstein
- ↑ My Fair lady
- ↑ Allen Jay Lerner
- ↑ Frederick Loewe
- ↑ West Side Story
- ↑ Leonard Bernstein
- ↑ The Boy Friend
- ↑ Sandy Wilson
- ↑ Oliver!
- ↑ Lionel Bart
- ↑ Oh! What a Lovely War
- ↑ Joan Littlewood
- ↑ Charles Chiltern
- ↑ Jesus Christ Superstar
- ↑ Evita
- ↑ Andrew Lloyd Webber
- ↑ Company
- ↑ Stephen Sondheim
- ↑ A Chorus Line
- ↑ Hamlisch
- ↑ Kleban
- ↑ Cats
- ↑ T S Eliot
- ↑ Les Misérables
- ↑ The Phantom of the Opera