براندو، مارلون (۱۹۲۴ـ۲۰۰۴): تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۵: | خط ۳۵: | ||
بازیگر امریکایی. از بزرگترین اساتید بازیگری متد<ref>method acting | بازیگر امریکایی. از بزرگترین اساتید بازیگری متد<ref>method acting | ||
</ref> که زیرلبی سخن میگفت و بر پردۀ سینما و بر صحنۀ تئاتر هردو حضوری قوی داشت. برای بازی در دو فیلم ''در بارانداز''<ref>''On the Waterfront ''</ref>(۱۹۵۴) و ''[[پدرخوانده]]''<ref>''The Godfather ''</ref> (۱۹۷۲) برندۀ جایزۀ اسکار بهترین بازیگر شد، ولی در اعتراض به شیوۀ نمایش سرخپوستان امریکا در فیلمهای هالیوود، جایزۀ دوم را رد کرد. ''سربازهای یک چشم''<ref>''One Eyed Jacks ''</ref> (۱۹۶۱)، یگانۀ فیلم او در مقام کارگردان، وسترنی غریب با وجوه روانشناختی بود. برای ساخت این فیلم در ۱۹۵۹، شرکت پنهبار پروداکشنز<ref>Pennebar Productions </ref>، را تأسیس کرد. مارلون براندو در اومها<ref>Omaha </ref>ی [[نبراسکا]]<ref>Nebraska</ref>، بهدنیا آمد و کارش را در [[نیویورک]] آغاز کرد. نخستین نمایشی که بازی کرد، ''من ماما را به یاد دارم''<ref> ''I Remember Mama ''</ref> (۱۹۴۴)، در [[برادوی]]<ref>Broadway </ref> بود. با بازی در نمایش ''اتوبوسی بهنام هوس''<ref>''A Streetcar Named Desire ''</ref> (۱۹۴۷) به شهرت رسید و مایۀ شگفتی منتقدان شد و در شیوۀ فهم این اثر، تأثیر شگرفی گذاشت. از دیگر فیلمهای اوست: ''مردان''<ref>''The Men ''</ref> (۱۹۵۰)، ''اتوبوسی بهنام هوس'' (۱۹۵۱)، ''وحشی''<ref>''The Wild One ''</ref> (۱۹۵۴)، ''آخرین تانگو در پاریس''<ref>''Last Tango in Paris ''</ref> (۱۹۷۳)، ''[[اینک آخرالزمان]]''<ref>''Apocalypse Now ''</ref> (۱۹۷۹)، ''دانشجوی سال اول''<ref>''The Freshman''</ref> (۱۹۹۰)، و ''دون خوان دو مارکو''<ref>'' Don Juan DeMarco ''</ref>(۱۹۹۵). تأثیر مارلون براندو بر بسیاری از بازیگران پس از خود، ازجمله [[رابرت | </ref> که زیرلبی سخن میگفت و بر پردۀ سینما و بر صحنۀ تئاتر هردو حضوری قوی داشت. برای بازی در دو فیلم ''در بارانداز''<ref>''On the Waterfront ''</ref> (۱۹۵۴) و ''[[پدرخوانده]]''<ref>''The Godfather ''</ref> (۱۹۷۲) برندۀ جایزۀ اسکار بهترین بازیگر شد، ولی در اعتراض به شیوۀ نمایش سرخپوستان امریکا در فیلمهای هالیوود، جایزۀ دوم را رد کرد. ''سربازهای یک چشم''<ref>''One Eyed Jacks ''</ref> (۱۹۶۱)، یگانۀ فیلم او در مقام کارگردان، وسترنی غریب با وجوه روانشناختی بود. برای ساخت این فیلم در ۱۹۵۹، شرکت پنهبار پروداکشنز<ref>Pennebar Productions </ref>، را تأسیس کرد. مارلون براندو در اومها<ref>Omaha </ref>ی [[نبراسکا]]<ref>Nebraska</ref>، بهدنیا آمد و کارش را در [[نیویورک]] آغاز کرد. نخستین نمایشی که بازی کرد، ''من ماما را به یاد دارم''<ref> ''I Remember Mama ''</ref> (۱۹۴۴)، در [[برادوی]]<ref>Broadway </ref> بود. با بازی در نمایش ''اتوبوسی بهنام هوس''<ref>''A Streetcar Named Desire ''</ref> (۱۹۴۷) به شهرت رسید و مایۀ شگفتی منتقدان شد و در شیوۀ فهم این اثر، تأثیر شگرفی گذاشت. از دیگر فیلمهای اوست: ''مردان''<ref>''The Men ''</ref> (۱۹۵۰)، ''اتوبوسی بهنام هوس'' (۱۹۵۱)، ''وحشی''<ref>''The Wild One ''</ref> (۱۹۵۴)، ''آخرین تانگو در پاریس''<ref>''Last Tango in Paris ''</ref> (۱۹۷۳)، ''[[اینک آخرالزمان]]''<ref>''Apocalypse Now ''</ref> (۱۹۷۹)، ''دانشجوی سال اول''<ref>''The Freshman''</ref> (۱۹۹۰)، و ''دون خوان دو مارکو''<ref>'' Don Juan DeMarco ''</ref> (۱۹۹۵). تأثیر مارلون براندو بر بسیاری از بازیگران پس از خود، ازجمله [[دنیرو، رابرت|رابرت دنیرو]]<ref>Robert De Niro</ref>، مشهود است. | ||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۰ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۱۹:۲۹
| مارلون براندو Marlon Brando | |
|---|---|
| زادروز |
اومها-نبراسکا ۱۹۲۴م |
| درگذشت | ۲۰۰۴م |
| ملیت | آمریکایی |
| شغل و تخصص اصلی | بازیگر |
| فعالیت های مهم | موسس شرکت پنه بار پروداکشنز |
| آثار | فیلم ها: بارانداز (۱۹۵۴) و پدرخوانده؛ مردان (۱۹۵۰)؛ اتوبوسی به نام هوس (۱۹۴۷) |
| گروه مقاله | سینما |
| جوایز و افتخارات | برنده دو جایزه اسکار |
براندو، مارلون (۱۹۲۴ـ۲۰۰۴)(Brando, Marlon)
بازیگر امریکایی. از بزرگترین اساتید بازیگری متد[۱] که زیرلبی سخن میگفت و بر پردۀ سینما و بر صحنۀ تئاتر هردو حضوری قوی داشت. برای بازی در دو فیلم در بارانداز[۲] (۱۹۵۴) و پدرخوانده[۳] (۱۹۷۲) برندۀ جایزۀ اسکار بهترین بازیگر شد، ولی در اعتراض به شیوۀ نمایش سرخپوستان امریکا در فیلمهای هالیوود، جایزۀ دوم را رد کرد. سربازهای یک چشم[۴] (۱۹۶۱)، یگانۀ فیلم او در مقام کارگردان، وسترنی غریب با وجوه روانشناختی بود. برای ساخت این فیلم در ۱۹۵۹، شرکت پنهبار پروداکشنز[۵]، را تأسیس کرد. مارلون براندو در اومها[۶]ی نبراسکا[۷]، بهدنیا آمد و کارش را در نیویورک آغاز کرد. نخستین نمایشی که بازی کرد، من ماما را به یاد دارم[۸] (۱۹۴۴)، در برادوی[۹] بود. با بازی در نمایش اتوبوسی بهنام هوس[۱۰] (۱۹۴۷) به شهرت رسید و مایۀ شگفتی منتقدان شد و در شیوۀ فهم این اثر، تأثیر شگرفی گذاشت. از دیگر فیلمهای اوست: مردان[۱۱] (۱۹۵۰)، اتوبوسی بهنام هوس (۱۹۵۱)، وحشی[۱۲] (۱۹۵۴)، آخرین تانگو در پاریس[۱۳] (۱۹۷۳)، اینک آخرالزمان[۱۴] (۱۹۷۹)، دانشجوی سال اول[۱۵] (۱۹۹۰)، و دون خوان دو مارکو[۱۶] (۱۹۹۵). تأثیر مارلون براندو بر بسیاری از بازیگران پس از خود، ازجمله رابرت دنیرو[۱۷]، مشهود است.