میرزا ابوالحسن طباطبایی زواره‌ای نایینی: تفاوت میان نسخه‌ها
(صفحه‌ای تازه حاوی «میرزا ابوالحسن طباطبایی زواره‌ای نایینی <br />» ایجاد کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۱۳ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
میرزا ابوالحسن طباطبایی زواره‌ای نایینی | [[پرونده:سید ابوالحسن جلوه.jpg|بندانگشتی|میرزا ابوالحسن طباطبایی زواره‌ای نایینی]] | ||
میرزا ابوالحسن طباطبایی زواره‌ای نایینی (احمدآباد گجرات هند 1238 - تهران 1314ق) | |||
<br /> | (نیز با نام: سید ابوالحسن طباطبایی، معروف به میرزا ابوالحسن جلوه) از حکما و علمای شیعه در قرن ۱۳ قمری و از سادات مون اردستان، پسر میرزا سید محمد طباطبایی، متخلص و معروف به مظهر. پدرش از پزشکان و ادیبان اوایل دورۀ [[قاجاریه، سلسله|قاجار]] بود. پس از مرگ پدرش، راهی اصفهان شد و در مدرسۀ کاسه‌گران اقامت گزید. پس از فراگیری مقدمات، به تحصیل علوم عقلی، الهی، طبیعی و ریاضی پرداخت. در 1273ق، به علت فراهم نبودن شرایط تحصیل و تدریس در اصفهان، به تهران رفت و در مدرسۀ دارالشفاء، روبروی جلوخان مسجد شاه دو حجرۀ تو در تو گرفت و همان جا سکونت کرد. او 41 سال آن‌جا به تدریس پرداخت. ارتباط کمی با مردم داشت و کم مراوده می‌کرد. با عزت نفس و استغنای طبع بود و زندگی‌اش عمدتاً از عایدات املاک وقفی اجدادی‌اش می‌گذشت. نسب میرزا ابوالحسن با سی واسطه به امام حسن (ع) می‌رسد. متخلص به جلوه بود و دیوان اشعاری به فارسی دارد که چاپ شده است. | ||
میرزا ابوالحسن جلوه تا آخر عمرش ازدواج نکرد. در سال‌های آخر عمر نابینا شد و در بستر بیماری افتاد. سرانجام در 1314ق (1276ش) درگذشت و در [[ابن بابویه، گورستان|گورستان ابن بابویه]] شهر ری به خاک سپرده شد. <br /> | |||
[[رده:تاریخ ایران]] | |||
[[رده:دوره قاجار]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۸ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۵۳
میرزا ابوالحسن طباطبایی زواره‌ای نایینی (احمدآباد گجرات هند 1238 - تهران 1314ق)
(نیز با نام: سید ابوالحسن طباطبایی، معروف به میرزا ابوالحسن جلوه) از حکما و علمای شیعه در قرن ۱۳ قمری و از سادات مون اردستان، پسر میرزا سید محمد طباطبایی، متخلص و معروف به مظهر. پدرش از پزشکان و ادیبان اوایل دورۀ قاجار بود. پس از مرگ پدرش، راهی اصفهان شد و در مدرسۀ کاسه‌گران اقامت گزید. پس از فراگیری مقدمات، به تحصیل علوم عقلی، الهی، طبیعی و ریاضی پرداخت. در 1273ق، به علت فراهم نبودن شرایط تحصیل و تدریس در اصفهان، به تهران رفت و در مدرسۀ دارالشفاء، روبروی جلوخان مسجد شاه دو حجرۀ تو در تو گرفت و همان جا سکونت کرد. او 41 سال آن‌جا به تدریس پرداخت. ارتباط کمی با مردم داشت و کم مراوده می‌کرد. با عزت نفس و استغنای طبع بود و زندگی‌اش عمدتاً از عایدات املاک وقفی اجدادی‌اش می‌گذشت. نسب میرزا ابوالحسن با سی واسطه به امام حسن (ع) می‌رسد. متخلص به جلوه بود و دیوان اشعاری به فارسی دارد که چاپ شده است.
میرزا ابوالحسن جلوه تا آخر عمرش ازدواج نکرد. در سال‌های آخر عمر نابینا شد و در بستر بیماری افتاد. سرانجام در 1314ق (1276ش) درگذشت و در گورستان ابن بابویه شهر ری به خاک سپرده شد.