رئالیسم سوسیالیستی: تفاوت میان نسخهها
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۲ نسخهٔ میانی ویرایش شده توسط ۲ کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
رئالیسم سوسیالیستی (socialist realism) | رئالیسم سوسیالیستی (socialist realism) | ||
[[پرونده:22202300-2.jpg|بندانگشتی|رئالیسم سوسیالیستی]] | |||
[[ | هنر رسمی مورد تأیید حکومت شوروی و دیگر کشورهای کمونیستی. خلق آثار هنری در چارچوب این نظریۀ کمونیستی قرار گرفت که همۀ تولیدات مادی و وسایل تولید آنها مایملک مشترک جامعهاند، و آفرینش هنری باید فقط برای آموزش و انگیزش مردم صورت گیرد. هنرمندان این شیوه در تصویرهای خوشبینانه از کار و کارگر قهرمان، کمونیسم و میهنپرستی را میستودند و از کشور تمجید میکردند. به این ترتیب هنر به وسیلهای برای تبلیغ سیاسی مبدل شد. در شوروی همچون سایر کشورهای تکحزبی<ref>totalitarian</ref>، همۀ نهادهای هنری زیر نظر دولت بودند. هرگونه کار هنریِ تجربی، نشانۀ نفوذ فرهنگ منحط غرب و افکار ضدکمونیستی بهشمار میرفت. اصطلاح رئالیسم سوسیالیستی گرچه بیشتر برای نقاشی بهکار میرود، به ادبیات و موسیقی نیز قابل اطلاق است. در ۱۹۳۲م پس از صدور فرمان حکومت سرکوبگر استالین در «بازسازی سازمانهای ادبی و هنری<ref>On the Reconstruction of Literary and Art Organizations</ref>»، رئالیسم سوسیالیستی آیین رسمی شوروی شد. از نقاشان انتظار میرفت که با طبیعتگرایی<ref>naturalism </ref> صریح، تصاویری از کارگران خرسند در مزارع اشتراکی، تکچهرههایی قهرمانانه از استالین و رهبران دیگر، و صحنههایی صنعتی پدید آورند. به رماننویسان دیکته میکردند که داستانهای امیدبخش بنویسند و توان خود را صرف جزئیات پیرنگ<ref>plot</ref> یا شخصیتپردازی نکنند. آهنگسازان چنان که در متن فرمان آمده بود، باید «موسیقی رئالیستی پرشوری، انعکاسدهندۀ زندگی و مبارزات مردم شوروی» میساختند. رئالیسم سوسیالیستی پس از مرگ استالین در ۱۹۵۳م جدّیت پیشین خود را از دست داد، اما بیان شخصی همچنان دشوار و پرمخاطره باقی ماند (در ۱۹۷۴م نمایشگاهی غیررسمی در مزرعهای نزدیک مسکو را با بولدوزر و ماشین آبپاش برچیدند). رئالیسم سوسیالیستی تا ۱۹۹۱م که اتحاد شوروی فروپاشید، رسماً به قوت خود باقی ماند. چین هم از دیگر کشورهایی بود که رئالیسم سوسیالیستی بدان راه یافت، و در دهۀ ۱۹۵۰م یگانه سبک هنری قابل قبول دولت آن بود. رئالیسم سوسیالیستی را نباید با رئالیسم اجتماعی<ref>social realism</ref> اشتباه گرفت، که هدفش بیان واقعگرایانۀ معضلات اجتماعی است. | ||
هنر رسمی مورد تأیید حکومت شوروی و دیگر کشورهای کمونیستی. خلق آثار هنری در چارچوب این نظریۀ کمونیستی قرار گرفت که همۀ تولیدات مادی و وسایل تولید آنها مایملک مشترک جامعهاند، و آفرینش هنری باید فقط برای آموزش و انگیزش مردم صورت گیرد. هنرمندان این شیوه در تصویرهای خوشبینانه از کار و کارگر قهرمان، کمونیسم و میهنپرستی را میستودند و از کشور تمجید میکردند. به این ترتیب هنر به وسیلهای برای تبلیغ سیاسی مبدل شد. در شوروی همچون سایر کشورهای تکحزبی<ref>totalitarian</ref>، همۀ نهادهای هنری زیر نظر دولت بودند. هرگونه کار هنریِ تجربی، نشانۀ نفوذ فرهنگ منحط غرب و افکار ضدکمونیستی بهشمار میرفت. اصطلاح رئالیسم سوسیالیستی گرچه بیشتر برای نقاشی بهکار میرود، به ادبیات و موسیقی نیز قابل اطلاق است. در | |||
<br/> <!--22202300--> | <br/> <!--22202300--> | ||
---- | ---- | ||
[[Category:هنر]] [[Category:مکاتب، جریان ها و نظریه ها]] | [[Category:هنر]] [[Category:مکاتب، جریان ها و نظریه ها]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲۰ اکتبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۸:۲۱
رئالیسم سوسیالیستی (socialist realism)
هنر رسمی مورد تأیید حکومت شوروی و دیگر کشورهای کمونیستی. خلق آثار هنری در چارچوب این نظریۀ کمونیستی قرار گرفت که همۀ تولیدات مادی و وسایل تولید آنها مایملک مشترک جامعهاند، و آفرینش هنری باید فقط برای آموزش و انگیزش مردم صورت گیرد. هنرمندان این شیوه در تصویرهای خوشبینانه از کار و کارگر قهرمان، کمونیسم و میهنپرستی را میستودند و از کشور تمجید میکردند. به این ترتیب هنر به وسیلهای برای تبلیغ سیاسی مبدل شد. در شوروی همچون سایر کشورهای تکحزبی[۱]، همۀ نهادهای هنری زیر نظر دولت بودند. هرگونه کار هنریِ تجربی، نشانۀ نفوذ فرهنگ منحط غرب و افکار ضدکمونیستی بهشمار میرفت. اصطلاح رئالیسم سوسیالیستی گرچه بیشتر برای نقاشی بهکار میرود، به ادبیات و موسیقی نیز قابل اطلاق است. در ۱۹۳۲م پس از صدور فرمان حکومت سرکوبگر استالین در «بازسازی سازمانهای ادبی و هنری[۲]»، رئالیسم سوسیالیستی آیین رسمی شوروی شد. از نقاشان انتظار میرفت که با طبیعتگرایی[۳] صریح، تصاویری از کارگران خرسند در مزارع اشتراکی، تکچهرههایی قهرمانانه از استالین و رهبران دیگر، و صحنههایی صنعتی پدید آورند. به رماننویسان دیکته میکردند که داستانهای امیدبخش بنویسند و توان خود را صرف جزئیات پیرنگ[۴] یا شخصیتپردازی نکنند. آهنگسازان چنان که در متن فرمان آمده بود، باید «موسیقی رئالیستی پرشوری، انعکاسدهندۀ زندگی و مبارزات مردم شوروی» میساختند. رئالیسم سوسیالیستی پس از مرگ استالین در ۱۹۵۳م جدّیت پیشین خود را از دست داد، اما بیان شخصی همچنان دشوار و پرمخاطره باقی ماند (در ۱۹۷۴م نمایشگاهی غیررسمی در مزرعهای نزدیک مسکو را با بولدوزر و ماشین آبپاش برچیدند). رئالیسم سوسیالیستی تا ۱۹۹۱م که اتحاد شوروی فروپاشید، رسماً به قوت خود باقی ماند. چین هم از دیگر کشورهایی بود که رئالیسم سوسیالیستی بدان راه یافت، و در دهۀ ۱۹۵۰م یگانه سبک هنری قابل قبول دولت آن بود. رئالیسم سوسیالیستی را نباید با رئالیسم اجتماعی[۵] اشتباه گرفت، که هدفش بیان واقعگرایانۀ معضلات اجتماعی است.