پیرزاد، زویا: تفاوت میان نسخهها
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) جز (Mohammadi3 صفحهٔ پیرزاد، زویا (آبادان ۱۳۳۱ش) را بدون برجایگذاشتن تغییرمسیر به پیرزاد، زویا منتقل کرد) |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه | {{جعبه زندگینامه | ||
|عنوان =زویا پیرزاد | |عنوان =زویا پیرزاد | ||
| خط ۲۹: | خط ۲۷: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}<p>داستاننویس و مترجم ایرانی. نخست مترجم داستان و شعر بود و سپس به داستاننویسی روی آورد. در داستانهایش، زندگی و آداب و رسوم ارمنیان ایران را دستمایه قرار داده است و قهرمانان آنها بیشتر زنانی هستند که سرنوشتی تلخ را، نسل به نسل، تکرار میکنند. از آثارش: ''مثل همۀ عصرها'' ( | }}[[پرونده: 13232100.jpg | بندانگشتی|پيرزاد، زويا]] | ||
پیرزاد، زویا (آبادان ۱۳۳۱ش - )<br><p>داستاننویس و مترجم ایرانی. نخست مترجم داستان و شعر بود و سپس به داستاننویسی روی آورد. در داستانهایش، زندگی و آداب و رسوم ارمنیان ایران را دستمایه قرار داده است و قهرمانان آنها بیشتر زنانی هستند که سرنوشتی تلخ را، نسل به نسل، تکرار میکنند. از آثارش: ''مثل همۀ عصرها'' (۱۳۷۰ش)؛ ''طعم گس خرمالو'' (۱۳۷۶ش)؛ ''یکروز مانده به عید پاک'' (۱۳۷۷ش)؛ ''چراغها را من خاموش میکنم'' (۱۳۸۰ش) که برندۀ جایزۀ ادبی مهرگان شد؛ و ''عادت میکنیم'' (۱۳۸۳ش).</p> | |||
<br><!--13232100--> | <br><!--13232100--> | ||
[[رده:ادبیات فارسی]] | [[رده:ادبیات فارسی]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۲ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۸:۲۱
| زویا پیرزاد | |
|---|---|
| زادروز |
آبادان ۱۳۳۱ش |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | رمان نویس |
| شغل و تخصص های دیگر | مترجم |
| آثار | طعم گس خرمالو (۱۳۷۶) |
| گروه مقاله | ادبیات فارسی |
| جوایز و افتخارات | جایزه ادبی مهرگان (چراغ ها را من خاموش می کنم) |

پیرزاد، زویا (آبادان ۱۳۳۱ش - )
داستاننویس و مترجم ایرانی. نخست مترجم داستان و شعر بود و سپس به داستاننویسی روی آورد. در داستانهایش، زندگی و آداب و رسوم ارمنیان ایران را دستمایه قرار داده است و قهرمانان آنها بیشتر زنانی هستند که سرنوشتی تلخ را، نسل به نسل، تکرار میکنند. از آثارش: مثل همۀ عصرها (۱۳۷۰ش)؛ طعم گس خرمالو (۱۳۷۶ش)؛ یکروز مانده به عید پاک (۱۳۷۷ش)؛ چراغها را من خاموش میکنم (۱۳۸۰ش) که برندۀ جایزۀ ادبی مهرگان شد؛ و عادت میکنیم (۱۳۸۳ش).