تجلی اردکانی، علیرضا

تجلّی اردکانی، علی‌رضا (شیراز ۱۰۸۵ق)
(یا: تجلی شیرازی) عالم، ادیب و شاعر ایرانی. پس از فراگیری مقدمات علوم و فنون ادب نزد علمای اردکان و شیراز، به اصفهان رفت و نزد آقاحسین خوانساری و دیگر استادان اصفهان شاگردی کرد و به مقام عالی علمی دست یافت. سپس به هند کوچید و به دربار اورنگ‌زیب راه یافت. در ۱۰۷۲ق بار دیگر به اصفهان بازگشت و مدرس مدرسۀ والده شد. پس از چند سال به سفر حج رفت و در بازگشت برای همیشه در شیراز ماند. از آثارش: دیوان اشعار؛ منظومۀ معراج‌الخیال (بمبئی، ۱۳۱۳ق)؛ سفینةالنجاة به فارسی در معرفت خداوند، نبوت و امامت (بمبئی، ۱۳۰۶ق)؛ صراط‌‌النجاة (بمبئی، ۱۳۰۶ق)؛ وصف کشمیر؛ قضا و قدر.