لوکوک، پیر

لوکوک، پیِر (۱۹۳۹)(Lecoq, Pierre)

ایران‌شناس بلژیکی. در ۱۹۷۳ از دانشگاه لیژ و در ۱۹۸۳ از دانشگاه سوربون دانشنامۀ دکتری زبان‌های شرقی گرفت. دربارۀ گویش‌های نواحی مرکزی ایران پژوهش کرده است. پژوهشگر مرکز ملی پژوهش‌های علمی و سپس استاد زبان‌شناسی در مدرسۀ مطالعات عالی پاریس بود. از آثارش: گویش ابیانه (۱۹۷۴)؛ خط میخی فارسی باستان (۱۹۷۴)؛ گویش ابوزیدآباد (۱۹۷۵)؛ گویش سیوندی (۱۹۷۹)؛ طبقه‌بندی زبان‌های باختری ایران (پاریس، ۱۹۸۸)؛ بهشت در متن‌های پارسی باستان (پاریس، ۱۹۹۱)؛ یک جنبه از سیاست مذهبی گوماتای مغ (پاریس، ۱۹۹۳)؛ کتیبه‌های هخامنشی که به فارسی ترجمه شده است (تهران، ۱۳۸۲ش).