میرخانی، سید حسن (تهران ۱۲۹۱ـ همان جا ۱۳۶۹ش): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
(جایگزینی متن - '\\3' به '<!--3')
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
 
[[پرونده:38581300-3.jpg|بندانگشتی|سید حسن میرخانی]]
میرخانی، سید حسن (تهران ۱۲۹۱ـ همان‌جا ۱۳۶۹ش)<br>
{{جعبه زندگینامه|عنوان=سید حسن میرخانی|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=بنده|لقب=|زادروز=تهران ۱۲۹۱ش|تاریخ مرگ=همان‌جا ۱۳۶۹ش|دوره زندگی=|ملیت=ایرانی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=خوشنویس و شاعر|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=متون ادبی برجسته کهن مثل شاهنامه، دیوان حافظ، گلستان
[[پرونده: 38581300.jpg | بندانگشتی|ميرخاني، سيد حسن]]<p>خوشنویس و شاعر ایرانی. فرزند مرتضی برغانی از خطاطان بنام روزگار خود بود که خط‌‌نویسی را نزد پدر آموخت. در تمام اقلام متداول تبحر داشت و به‌ویژه کتابت و نستعلیق را از خفی و جلی خوب می‌نوشت. بیشتر متون ادبی برجستۀ کهن مثل ''شاهنامه''، ''دیوان حافظ''، ''گلستان''، را خوشنویسی کرد. در شاعری «بنده» تخلص می‌کرد و مجموعۀ اشعارش، ''دیوان بنده''، را نیز به‌چاپ رساند.</p>
مجموعه اشعارش دیوان بنده|خویشاوندان سرشناس=مرتضی برغانی (پدر)|گروه مقاله=|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}میرخانی، سید حسن (تهران ۱۲۹۱ـ همان‌جا ۱۳۶۹ش)<br><p>خوشنویس و شاعر ایرانی. فرزند [[برغانی، سید مرتضی|مرتضی برغانی]] از خطاطان بنام روزگار خود بود که خط‌‌نویسی را نزد پدر آموخت. در تمام اقلام متداول تبحر داشت و به‌ویژه کتابت و [[نستعلیق، خط|نستعلیق]] را از خفی و جلی خوب می‌نوشت. بیشتر متون ادبی برجستۀ کهن مثل ''شاهنامه''، ''دیوان حافظ''، ''گلستان''، را خوشنویسی کرد. در شاعری «بنده» تخلص می‌کرد و مجموعۀ اشعارش، ''دیوان بنده''، را نیز به‌چاپ رساند.</p>
<br><!--38581300-->
<br><!--38581300-->
[[رده:ادبیات فارسی]]
[[رده:ادبیات فارسی]]

نسخهٔ ‏۲ اوت ۲۰۲۵، ساعت ۰۷:۳۷

سید حسن میرخانی
سید حسن میرخانی
زادروز تهران ۱۲۹۱ش
درگذشت همان‌جا ۱۳۶۹ش
ملیت ایرانی
شغل و تخصص اصلی خوشنویس و شاعر
آثار

متون ادبی برجسته کهن مثل شاهنامه، دیوان حافظ، گلستان

مجموعه اشعارش دیوان بنده
خویشاوندان سرشناس مرتضی برغانی (پدر)

میرخانی، سید حسن (تهران ۱۲۹۱ـ همان‌جا ۱۳۶۹ش)

خوشنویس و شاعر ایرانی. فرزند مرتضی برغانی از خطاطان بنام روزگار خود بود که خط‌‌نویسی را نزد پدر آموخت. در تمام اقلام متداول تبحر داشت و به‌ویژه کتابت و نستعلیق را از خفی و جلی خوب می‌نوشت. بیشتر متون ادبی برجستۀ کهن مثل شاهنامه، دیوان حافظ، گلستان، را خوشنویسی کرد. در شاعری «بنده» تخلص می‌کرد و مجموعۀ اشعارش، دیوان بنده، را نیز به‌چاپ رساند.