آرون، رمون (۱۹۰۵ـ۱۹۸۳): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
آرون، رمون ( | آرون، رمون (۱۹۰۵ـ۱۹۸۳م)(Aron, Raymond){{جعبه زندگینامه | ||
|عنوان =رمون آرون | |عنوان =رمون آرون | ||
|نام =Raymond Aron | |نام =Raymond Aron | ||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}جامعه‌شناس، فیلسوف، مورخ و مفسر سیاسی فرانسوی. تا ۱۹۳۹ استاد فلسفۀ اجتماعی در دانشگاه سوربُن بود. در جنگ جهانی دوم به ارتش آزادی‌بخش فرانسه در لندن پیوست و از ۱۹۴۴ تا ۱۹۴۵ سردبیر روزنامۀ ''فرانسۀ آزاد''<ref>Free France</ref> بود. پس از بازگشت به فرانسه به تدریس در مدرسۀ ملی مدیریت<ref>Ecole Nationale d’Administration</ref>، دانشگاه سوربن (۱۹۵۵ـ۱۹۶۸) و کولژ دو فرانس<ref>Collège de France</ref> (از ۱۹۷۰) پرداخت. در روزنامه‌نگاری نیز فعال بود و به‌مدت ۳۰ سال، تا ۱۹۷۷، در روزنامه ''فیگارو''<ref>Le Figaro</ref> مقاله نوشت و پس از آن به هفته‌نامۀ ''اکسپرس''<ref>L’Express</ref> پیوست. آرون با مخالفت سرسختانه علیه مارکسیسم<ref>Marxism</ref>، در تقابل با روشنفکران جناح چپ<ref>Left-Wing</ref> فرانسه، به‌ویژه ژان پل سارتر<ref>Jean Paul Sartre</ref>، قرار گرفت. در کتاب مهم‌اش،''افیون روشنفکران''<ref>The Opium of the Intellectuals/L’Opium des intellectuels</ref> (۱۹۵۵)، سازشگری چپگرایان و گرایش‌های استبدادی حکومت‌های مارکسیست را به نقد می‌کشد. در اثر دیگرش با عنوان''تراژدی الجزایر''<ref>The Algerian Tragedy/La Tragedie Algerienne</ref> (۱۹۵۷)، از استقلال الجزایر دفاع می‌کند. آرون در بیشتر آثارش به مسئلۀ خشونت و جنگ می‌پردازد، ازجمله در کتاب ''جنگ و صلح''<ref>Peace and War/Paix et guerre entre les nations</ref> (۱۹۶۲). همچنین کتابی دربارۀ تاریخ جامعه‌شناسی نوشت با عنوان ''جریان‌های مهم در تاریخ تفکر جامعه‌شناسی''<ref>Main Carrents in Sociological Thought/Les Étapes de la Pensee Sociologique</ref> (۱۹۴۷). خاطرات او در ۱۹۸۳ به‌چاپ رسید. | }}جامعه‌شناس، فیلسوف، مورخ و مفسر سیاسی فرانسوی. تا ۱۹۳۹ استاد فلسفۀ اجتماعی در دانشگاه سوربُن بود. در جنگ جهانی دوم به ارتش آزادی‌بخش فرانسه در لندن پیوست و از ۱۹۴۴ تا ۱۹۴۵ سردبیر روزنامۀ ''فرانسۀ آزاد''<ref>Free France</ref> بود. پس از بازگشت به فرانسه به تدریس در مدرسۀ ملی مدیریت<ref>Ecole Nationale d’Administration</ref>، دانشگاه سوربن (۱۹۵۵ـ۱۹۶۸) و کولژ دو فرانس<ref>Collège de France</ref> (از ۱۹۷۰) پرداخت. در روزنامه‌نگاری نیز فعال بود و به‌مدت ۳۰ سال، تا ۱۹۷۷، در روزنامه ''فیگارو''<ref>Le Figaro</ref> مقاله نوشت و پس از آن به هفته‌نامۀ ''اکسپرس''<ref>L’Express</ref> پیوست. آرون با مخالفت سرسختانه علیه مارکسیسم<ref>Marxism</ref>، در تقابل با روشنفکران جناح چپ<ref>Left-Wing</ref> فرانسه، به‌ویژه ژان پل سارتر<ref>Jean Paul Sartre</ref>، قرار گرفت. در کتاب مهم‌اش،''افیون روشنفکران''<ref>The Opium of the Intellectuals/L’Opium des intellectuels</ref> (۱۹۵۵)، سازشگری چپگرایان و گرایش‌های استبدادی حکومت‌های مارکسیست را به نقد می‌کشد. در اثر دیگرش با عنوان ''تراژدی'' ''الجزایر''<ref>The Algerian Tragedy/La Tragedie Algerienne</ref> (۱۹۵۷)، از استقلال الجزایر دفاع می‌کند. آرون در بیشتر آثارش به مسئلۀ خشونت و جنگ می‌پردازد، ازجمله در کتاب ''جنگ و صلح''<ref>Peace and War/Paix et guerre entre les nations</ref> (۱۹۶۲). همچنین کتابی دربارۀ تاریخ جامعه‌شناسی نوشت با عنوان ''جریان‌های مهم در تاریخ تفکر جامعه‌شناسی''<ref>Main Carrents in Sociological Thought/Les Étapes de la Pensee Sociologique</ref> (۱۹۴۷). خاطرات او در ۱۹۸۳ به‌چاپ رسید. | ||
| | ||
نسخهٔ ۲۴ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۸:۱۱
آرون، رمون (۱۹۰۵ـ۱۹۸۳م)(Aron, Raymond)
| رمون آرون Raymond Aron | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۰۵م |
| درگذشت | ۱۹۸۳ |
| ملیت | فرانسوی |
| شغل و تخصص اصلی | جامعه شناس |
| شغل و تخصص های دیگر | فیلسوف، مورخ و مفسر سیاسی |
| آثار | افیون روشنفکران (۱۹۵۵)؛ تراژدی الجزایر (۱۹۵۷)؛ جنگ و صلح (۱۹۶۲) |
| گروه مقاله | جامعه شناسی |
جامعه‌شناس، فیلسوف، مورخ و مفسر سیاسی فرانسوی. تا ۱۹۳۹ استاد فلسفۀ اجتماعی در دانشگاه سوربُن بود. در جنگ جهانی دوم به ارتش آزادی‌بخش فرانسه در لندن پیوست و از ۱۹۴۴ تا ۱۹۴۵ سردبیر روزنامۀ فرانسۀ آزاد[۱] بود. پس از بازگشت به فرانسه به تدریس در مدرسۀ ملی مدیریت[۲]، دانشگاه سوربن (۱۹۵۵ـ۱۹۶۸) و کولژ دو فرانس[۳] (از ۱۹۷۰) پرداخت. در روزنامه‌نگاری نیز فعال بود و به‌مدت ۳۰ سال، تا ۱۹۷۷، در روزنامه فیگارو[۴] مقاله نوشت و پس از آن به هفته‌نامۀ اکسپرس[۵] پیوست. آرون با مخالفت سرسختانه علیه مارکسیسم[۶]، در تقابل با روشنفکران جناح چپ[۷] فرانسه، به‌ویژه ژان پل سارتر[۸]، قرار گرفت. در کتاب مهم‌اش،افیون روشنفکران[۹] (۱۹۵۵)، سازشگری چپگرایان و گرایش‌های استبدادی حکومت‌های مارکسیست را به نقد می‌کشد. در اثر دیگرش با عنوان تراژدی الجزایر[۱۰] (۱۹۵۷)، از استقلال الجزایر دفاع می‌کند. آرون در بیشتر آثارش به مسئلۀ خشونت و جنگ می‌پردازد، ازجمله در کتاب جنگ و صلح[۱۱] (۱۹۶۲). همچنین کتابی دربارۀ تاریخ جامعه‌شناسی نوشت با عنوان جریان‌های مهم در تاریخ تفکر جامعه‌شناسی[۱۲] (۱۹۴۷). خاطرات او در ۱۹۸۳ به‌چاپ رسید.
- ↑ Free France
- ↑ Ecole Nationale d’Administration
- ↑ Collège de France
- ↑ Le Figaro
- ↑ L’Express
- ↑ Marxism
- ↑ Left-Wing
- ↑ Jean Paul Sartre
- ↑ The Opium of the Intellectuals/L’Opium des intellectuels
- ↑ The Algerian Tragedy/La Tragedie Algerienne
- ↑ Peace and War/Paix et guerre entre les nations
- ↑ Main Carrents in Sociological Thought/Les Étapes de la Pensee Sociologique