بروتون، جان: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه | {{جعبه زندگینامه | ||
|عنوان =جان بروتون | |عنوان =جان بروتون | ||
| خط ۲۹: | خط ۲۶: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}} | }}بروتون، جان (۱۹۴۷)(Bruton, John) | ||
سیاستمدار ایرلندی، از ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۷ نخستوزیر آن کشور و از ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۱ رهبر حزب فاین گیل<ref>Fine Gael</ref> (حزب ایرلند متحد<ref>United Ireland Party </ref>). در نوامبر ۱۹۹۴، با فروپاشی دولت ائتلافی آلبرت رینولدز<ref>Albert Reynolds </ref> متشکل از فیانا فال<ref>Fianna Fáil </ref> (سپاه سرنوشت) و حزب کارگر، بروتون در مقام رهبر ائتلاف تازهای که باز هم حزب کارگر در آن حضور داشت کرسی خالی نخستوزیری را اشغال کرد. چون وعده داد که، مانند نخستوزیر پیشین، روند صلح انگلستان و ایرلند را پیگیری کند، در ۱۹۹۵ به برگزاری مذاکرات فوری برای قرارداد صلح دائمی پافشاری کرد. بروتون، در مقام وکیل کارآزمودهای در دوبلین، که پیشتر به کار کشاورزی اشتغال داشت، در ۱۹۶۹ به پارلمان ایرلند راه یافت. در وزارتخانههای کشاورزی و آموزش و پرورش وزیر جزء بود و از ۱۹۸۱ تا ۱۹۸۲ و از ۱۹۸۶ تا ۱۹۸۷ ادارۀ امور وزارت دارایی را برعهده داشت و در دورۀ نخستوزیری گَرِت فیتزجرالد<ref>Garret FitzGerald </ref> هم عهدهدار وزارت صنایع و بازرگانی بود (۱۹۸۳ـ۱۹۸۶). بودجۀ پیشنهادی وی برای ۱۹۸۲ در دایل<ref>Dáil </ref> (پارلمان جمهوری ایرلند) به تصویب نرسید، و همین امر به سقوط کوتاهمدت حکومت فیتسجرالد انجامید. در ۱۹۹۰، جای اَلن دیوکس<ref>Alan Dukes </ref> را در مقام رهبری حزب ایرلند متحد گرفت. طرح ادعاهایی دربارۀ تمایل بیش از حد وی به پشتیبانی از روش محتاطانۀ حکومت انگلستان در قبال روند صلح به انتقادات شدید جری آدامز<ref>Jerry Adams </ref>، رهبر شین فین<ref>Sinn Fein | سیاستمدار ایرلندی، از ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۷ نخستوزیر آن کشور و از ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۱ رهبر حزب فاین گیل<ref>Fine Gael</ref> (حزب ایرلند متحد<ref>United Ireland Party </ref>). در نوامبر ۱۹۹۴، با فروپاشی دولت ائتلافی آلبرت رینولدز<ref>Albert Reynolds </ref> متشکل از فیانا فال<ref>Fianna Fáil </ref> (سپاه سرنوشت) و حزب کارگر، بروتون در مقام رهبر ائتلاف تازهای که باز هم حزب کارگر در آن حضور داشت کرسی خالی نخستوزیری را اشغال کرد. چون وعده داد که، مانند نخستوزیر پیشین، روند صلح انگلستان و ایرلند را پیگیری کند، در ۱۹۹۵ به برگزاری مذاکرات فوری برای قرارداد صلح دائمی پافشاری کرد. بروتون، در مقام وکیل کارآزمودهای در دوبلین، که پیشتر به کار کشاورزی اشتغال داشت، در ۱۹۶۹ به پارلمان ایرلند راه یافت. در وزارتخانههای کشاورزی و آموزش و پرورش وزیر جزء بود و از ۱۹۸۱ تا ۱۹۸۲ و از ۱۹۸۶ تا ۱۹۸۷ ادارۀ امور وزارت دارایی را برعهده داشت و در دورۀ نخستوزیری گَرِت فیتزجرالد<ref>Garret FitzGerald </ref> هم عهدهدار وزارت صنایع و بازرگانی بود (۱۹۸۳ـ۱۹۸۶). بودجۀ پیشنهادی وی برای ۱۹۸۲ در دایل<ref>Dáil </ref> (پارلمان جمهوری ایرلند) به تصویب نرسید، و همین امر به سقوط کوتاهمدت حکومت فیتسجرالد انجامید. در ۱۹۹۰، جای اَلن دیوکس<ref>Alan Dukes </ref> را در مقام رهبری حزب ایرلند متحد گرفت. طرح ادعاهایی دربارۀ تمایل بیش از حد وی به پشتیبانی از روش محتاطانۀ حکومت انگلستان در قبال روند صلح به انتقادات شدید جری آدامز<ref>Jerry Adams </ref>، رهبر شین فین<ref>Sinn Fein | ||
نسخهٔ ۳ دسامبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۴:۵۹
| جان بروتون John Bruton | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۴۷ م |
| ملیت | ایرلندی |
| شغل و تخصص اصلی | سیاستمدار |
| سمت | نخست وزیر از ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۷، عضو پارلمان ایرلند در ۱۹۶۹، وزیر جز ء کشاورزی وزیر آموزش و پرورش از ۱۹۸۱ تا ۱۹۸۲، اداره امور دارایی از ۱۹۸۶ تا ۱۹۸۷، وزیر صنایع و بازرگانی از ۱۹۸۳ تا ۱۹۸۶، رهبر حزب فاین گیل از ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۱ |
| گروه مقاله | تاریخ جهان |
بروتون، جان (۱۹۴۷)(Bruton, John)
سیاستمدار ایرلندی، از ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۷ نخستوزیر آن کشور و از ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۱ رهبر حزب فاین گیل[۱] (حزب ایرلند متحد[۲]). در نوامبر ۱۹۹۴، با فروپاشی دولت ائتلافی آلبرت رینولدز[۳] متشکل از فیانا فال[۴] (سپاه سرنوشت) و حزب کارگر، بروتون در مقام رهبر ائتلاف تازهای که باز هم حزب کارگر در آن حضور داشت کرسی خالی نخستوزیری را اشغال کرد. چون وعده داد که، مانند نخستوزیر پیشین، روند صلح انگلستان و ایرلند را پیگیری کند، در ۱۹۹۵ به برگزاری مذاکرات فوری برای قرارداد صلح دائمی پافشاری کرد. بروتون، در مقام وکیل کارآزمودهای در دوبلین، که پیشتر به کار کشاورزی اشتغال داشت، در ۱۹۶۹ به پارلمان ایرلند راه یافت. در وزارتخانههای کشاورزی و آموزش و پرورش وزیر جزء بود و از ۱۹۸۱ تا ۱۹۸۲ و از ۱۹۸۶ تا ۱۹۸۷ ادارۀ امور وزارت دارایی را برعهده داشت و در دورۀ نخستوزیری گَرِت فیتزجرالد[۵] هم عهدهدار وزارت صنایع و بازرگانی بود (۱۹۸۳ـ۱۹۸۶). بودجۀ پیشنهادی وی برای ۱۹۸۲ در دایل[۶] (پارلمان جمهوری ایرلند) به تصویب نرسید، و همین امر به سقوط کوتاهمدت حکومت فیتسجرالد انجامید. در ۱۹۹۰، جای اَلن دیوکس[۷] را در مقام رهبری حزب ایرلند متحد گرفت. طرح ادعاهایی دربارۀ تمایل بیش از حد وی به پشتیبانی از روش محتاطانۀ حکومت انگلستان در قبال روند صلح به انتقادات شدید جری آدامز[۸]، رهبر شین فین[۹]، از او انجامید. بروتون پس از آنکه نتوانست از همقطارانش رأی اعتماد بگیرد، در فوریۀ ۲۰۰۱ از مقام خود کناره گرفت.