ووییار، ادویار (۱۸۶۸ـ۱۹۴۰): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
ووئیار، ادوئار (۱۸۶۸ـ۱۹۴۰)(Vuillard, Edouard) | {{جعبه زندگینامه|عنوان=جعبه زندگینامه|نام=|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=|تاریخ مرگ=|دوره زندگی=|ملیت=|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}ووئیار، ادوئار (۱۸۶۸ـ۱۹۴۰)(Vuillard, Edouard) | ||
[[پرونده:40123300-2.jpg|بندانگشتی|خودنگاره‌ای از ووییار]] | [[پرونده:40123300-2.jpg|بندانگشتی|خودنگاره‌ای از ووییار]] | ||
نقاش و چاپ‌نقش‌گر<ref>printmaker | نقاش و چاپ‌نقش‌گر<ref>printmaker | ||
نسخهٔ ۱۹ ژانویهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۰۴:۵۰
| جعبه زندگینامه |
|---|
ووئیار، ادوئار (۱۸۶۸ـ۱۹۴۰)(Vuillard, Edouard)
نقاش و چاپ‌نقش‌گر[۱]فرانسوی. از بنیادگذاران گروه نبی‌ها[۲] بود، و به‌سبب نقاشی‌های تزیینی‌اش از فضاهای خانگی صمیمی با افرادی در آن‌ها، و لیتوگراف[۳]های رنگین‌اش شهرت یافت؛ تابلوی رنگ‌روغنی ورودیِ شهر[۴] (۱۹۰۳، موزۀ هنرهای معاصر تهران) از آن جمله است. با پیِر بونار[۵]، دوست دیرینه‌اش، ارتباط نزدیکی داشت، و در هنرش هم‌سو با او حرکت می‌کرد. خودش می‌گفت که کارش «هیچ جنبۀ انقلابی» ندارد. اصطلاح نقاشی صحنه خودمانی (انتیمیست)[۶] که به هر دوی ایشان اطلاق می‌شد، به‌درستی به محیط دنج و لطیفی اشاره دارد که ووئیار با نور چراغ در فضاهای خانگی خلق می‌کرد. ووئیار در مقایسه با بونار جسارت کمتر، و گرایش آکادمیک[۷] بیشتری داشت، ولی در لیتوگرافهای رنگی‌اش که از باسمه‌های ژاپنی متأثر بود، طرح‌های نامتعارف زیبایی پدید آورد. نیز برای ساختمان «کمدی شانزه‌لیزه[۸]» (۱۹۱۳)، پاله دو شایو[۹] (۱۹۳۷)، و کاخ ملل[۱۰] در ژنو[۱۱] (۱۹۳۸) آثاری تزیینی خلق کرد. یادداشت‌ها و خاطراتِ او به کتابخانۀ ملی[۱۲] فرانسه واگذار شدند، مشروط بر آن‌که تا ۱۹۸۰ کسی آن‌ها را نخوانَد.
