ریمون پلگرین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
پدرش صاحب رستورانی در [[نیس]] بود. ریمون تباری ایتالیایی داشت و پس از [[جنگ جهانی دوم]] وارد سینما شد. پیش از آن با اجرای صحنه‌ای [[توپاز]] به شهرت رسیده بود و بازی در همین نمایش باعث شد که به سینما دعوت شود و در تعداد زیادی فیلم‌های فرانسوی، اروپایی و امریکایی نقش‌های دوم و گاه اول (اغلب مردان متفکر، جدی و درون‌گرا) را به او بسپارند. به‌یادماندنی نقش‌هایش در فیلم‌های ''ناپلئون''<ref>''Napoléon''</ref>، ''پیروزی تلخ''<ref>''Jusqu'au dernier''</ref> و ''نفس دوباره''<ref>''Le Deuxième Souffle''</ref> بودند. | پدرش صاحب رستورانی در [[نیس]] بود. ریمون تباری ایتالیایی داشت و پس از [[جنگ جهانی دوم]] وارد سینما شد. پیش از آن با اجرای صحنه‌ای [[توپاز]] به شهرت رسیده بود و بازی در همین نمایش باعث شد که به سینما دعوت شود و در تعداد زیادی فیلم‌های فرانسوی، اروپایی و امریکایی نقش‌های دوم و گاه اول (اغلب مردان متفکر، جدی و درون‌گرا) را به او بسپارند. به‌یادماندنی نقش‌هایش در فیلم‌های ''ناپلئون''<ref>''Napoléon''</ref>، ''پیروزی تلخ''<ref>''Jusqu'au dernier''</ref> و ''نفس دوباره''<ref>''Le Deuxième Souffle''</ref> بودند. | ||
'''برخی از آثار سینمایی''' | '''برخی از آثار سینمایی''' | ||
نسخهٔ ۲۵ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۰۶:۲۰
ریمون پلگرین (نیس 1 ژانویه 1925- گار 14 اکتبر 2007م) (Raymond Pellegrin)
(نام اصلی: ریمون پلگرینی[۱]) بازیگر فرانسوی تئاتر، سینما و تلویزیون. طی حدود 60 سال فعالیت حرفه‌ای، بین سال‌های 1943 تا 2002م، در بیش از 130 فیلم سینمایی و فیلم و مجموعۀ تلویزیونی بازی کرده است. همچنین وی در بیش‌تر از 10 نمایش به روی صحنه رفته است.
پدرش صاحب رستورانی در نیس بود. ریمون تباری ایتالیایی داشت و پس از جنگ جهانی دوم وارد سینما شد. پیش از آن با اجرای صحنه‌ای توپاز به شهرت رسیده بود و بازی در همین نمایش باعث شد که به سینما دعوت شود و در تعداد زیادی فیلم‌های فرانسوی، اروپایی و امریکایی نقش‌های دوم و گاه اول (اغلب مردان متفکر، جدی و درون‌گرا) را به او بسپارند. به‌یادماندنی نقش‌هایش در فیلم‌های ناپلئون[۲]، پیروزی تلخ[۳] و نفس دوباره[۴] بودند.
برخی از آثار سینمایی
- اریحا (هنری کالف[۵] - 1946)
- همۀ ما آدمکش هستیم (آندره کایات[۶] - 1951)
- میوۀ ممنوعه (آنری ورنوی[۷] - 1952)
- ناپلئون (ساشا گیتری - 1955)
- پیروزی تلخ (نیکلاس ری - 1957)
- چشم‌اندازی از پل (سیدنی لومت - 1962)
- امپراتوری ونوس (ژان دولانوا[۸] - 1962)
- اسب خاکستری را بنگر (فرد زینه‌مان - 1963)
- خشم در باهیا برای اُاس‌اس 117 (آندره اونبل[۹] - 1965)
- نفس دوباره (ژان پیر ملویل - 1966)
- فانتوماس در برابر اسکاتلندیارد (آندره اونبل - 1967)
- به من می‌گن پاگنده (استنو[۱۰] - 1973)
- تسلیم (سالواتوره سامپری[۱۱] - 1977)
- دون بوسکو (لیندرو کاستلانی[۱۲] - 1988)