پری، یاکوپو (۱۵۶۱ـ۱۶۳۳م): تفاوت میان نسخه‌ها
جز (Amir صفحهٔ پری ، یاکوپو (۱۵۶۱ـ۱۶۳۳) را بدون برجای‌گذاشتن تغییرمسیر به پری، یاکوپو (۱۵۶۱ـ۱۶۳۳) منتقل کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
[[پرونده:Peri, Jacopo.jpg|بندانگشتی|یاکوپو پری]] | |||
{{جعبه زندگینامه|عنوان=یاکوپو پری|نام=Jacopo Peri|نام دیگر=|نام اصلی=|نام مستعار=|لقب=|زادروز=۱۵۶۱م|تاریخ مرگ=۱۶۳۳م|دوره زندگی=|ملیت=ایتالیایی|محل زندگی=|تحصیلات و محل تحصیل=|شغل و تخصص اصلی=آهنگ‌ساز|شغل و تخصص های دیگر=|سبک=|مکتب=|سمت=|جوایز و افتخارات=|آثار=اپرا و صحنه‌ای. تتیس (۱۶۰۸)، آدونیس (۱۶۱۱)؛ رقابت همراه با موسیقی برتری بانوان (۱۶۲۵)|خویشاوندان سرشناس=|گروه مقاله=موسیقی|دوره=|فعالیت های مهم=|رشته=|پست تخصصی=|باشگاه=}}پری، یاکوپو (۱۵۶۱ـ۱۶۳۳) | |||
(Peri, Jacopo) | |||
آهنگ‌ساز ایتالیایی. در خدمت خاندان مدیچی<ref>Medici</ref> در فلورانس<ref>Florence</ref> به‌سر می‌برد. ''ائورودیکه''<ref>''Euridice''</ref> (۱۶۰۰)، اپرای ملودیک تجربی او، فرم اپرا را بنا نهاد و بر مونته‌وردی<ref> Monteverdi</ref> تأثیر گذاشت. ''دافنه''<ref>''Dafne'' </ref> (۱۵۹۷)، نخستین اپرای پری، که اکنون مفقود شده است را، نخستین اپرا می‌دانند. پری از شاگردان کریستوفورو مالوتسی<ref>Cristoforo Malvezzi </ref> بود، و بعد از خادمان روحانی کلیسای سان لورنتسو<ref>San Lorenzo </ref> در فلورانس شد. از حدود ۱۵۸۸ با دربار مدیچی ارتباط یافت و بعدها به‌مقام مائسترو دی کاپلا و پیشکاری این خاندان رسید. از اعضای هنرمندان پیشرویی شد که گرد کُنت جووانی باردی<ref>Count Giovanni Bardi</ref> جمع شده بودند، و آهنگ‌سازانی همچون جولیو کاچینی<ref> Giulio Caccini </ref>، یاکوپو کورسی<ref>Jacopo Corsi </ref>، و وینچنتسو گالیلئی<ref>Vincenzo Galilei </ref>، و نیز اوتاویو رینوچینی<ref>Ottavio Rinuccini</ref> شاعر در میان‌شان به‌چشم می‌خورد. این گروه در تلاش برای احیای نمایش یونانی با نوعی از موسیقی که می‌پنداشتند موسیقی بدیع و هوشمندانۀ یونانی است، اتفاقی به ابداع اپرا رسیدند. آن‌ها کنترپوان را به نفع ملودی و هارمونی بیانگرانه کنار گذاشتند. پری همراه با کاچینی، به تجربه در زمینۀ دکلمۀ موسیقایی با یک همراهی مناسب دست زد و بدین‌ترتیب، آن دو نخستین آهنگ‌سازان رسیتاتیف شناخته شدند. آنان را نخستین آهنگ‌سازان اپرایی جهان نیز می‌توان برشمرد. از‌جمله آثار اوست: اپرا و صحنه‌ای. ''تتیس''<ref>''Tetide'' </ref> (۱۶۰۸)، ''آدونیس''<ref>''Adone'' </ref> (۱۶۱۱)؛ رقابت همراه با موسیقی ''برتری بانوان''<ref>''La Precedenza delle dame'' </ref> (۱۶۲۵)؛ بخش‌هایی از اپراها (همراه با دیگران)، شامل''نبرد عشق''<ref>''La guerra d’amore'' </ref> و ''فلورا''<ref>''Flora'' </ref> (با گالیانو<ref>Gagliano</ref>)؛ چند باله. آوازی ''شکوه و زاری ایوله''<ref>''Lamento d’Iole'' </ref> برای سوپرانو و سازها؛ مادریگال‌ها، غزل‌واره‌ها، و آریاها در ''کتاب ترانه''<ref>''Song book''</ref> (۱۶۰۹). | آهنگ‌ساز ایتالیایی. در خدمت [[مدیچی، خاندان|خاندان مدیچی]]<ref>Medici</ref> در [[فلورانس]]<ref>Florence</ref> به‌سر می‌برد. ''ائورودیکه''<ref>''Euridice''</ref> (۱۶۰۰)، اپرای ملودیک تجربی او، فرم اپرا را بنا نهاد و بر [[مونته وردی ، کلاودیو جووانی (۱۵۶۷ـ۱۶۴۳)|مونته‌وردی]]<ref> Monteverdi</ref> تأثیر گذاشت. ''دافنه''<ref>''Dafne'' </ref> (۱۵۹۷)، نخستین اپرای پری، که اکنون مفقود شده است را، نخستین اپرا می‌دانند. پری از شاگردان کریستوفورو مالوتسی<ref>Cristoforo Malvezzi </ref> بود، و بعد از خادمان روحانی کلیسای سان لورنتسو<ref>San Lorenzo </ref> در فلورانس شد. از حدود ۱۵۸۸ با دربار مدیچی ارتباط یافت و بعدها به‌مقام مائسترو دی کاپلا و پیشکاری این خاندان رسید. از اعضای هنرمندان پیشرویی شد که گرد کُنت جووانی باردی<ref>Count Giovanni Bardi</ref> جمع شده بودند، و آهنگ‌سازانی همچون [[کاچینی، جولیو (ح ۱۵۴۶ـ ۱۶۱۸)|جولیو کاچینی]]<ref> Giulio Caccini </ref>، یاکوپو کورسی<ref>Jacopo Corsi </ref>، و [[گالیله یی، وینچنتسو ( ـ۱۵۹۱)|وینچنتسو گالیلئی]]<ref>Vincenzo Galilei </ref>، و نیز اوتاویو رینوچینی<ref>Ottavio Rinuccini</ref> شاعر در میان‌شان به‌چشم می‌خورد. این گروه در تلاش برای احیای نمایش یونانی با نوعی از موسیقی که می‌پنداشتند موسیقی بدیع و هوشمندانۀ یونانی است، اتفاقی به ابداع اپرا رسیدند. آن‌ها [[کنترپوآن|کنترپوان]] را به نفع ملودی و هارمونی بیانگرانه کنار گذاشتند. پری همراه با کاچینی، به تجربه در زمینۀ دکلمۀ موسیقایی با یک همراهی مناسب دست زد و بدین‌ترتیب، آن دو نخستین آهنگ‌سازان رسیتاتیف شناخته شدند. آنان را نخستین آهنگ‌سازان اپرایی جهان نیز می‌توان برشمرد. از‌جمله آثار اوست: اپرا و صحنه‌ای. ''تتیس''<ref>''Tetide'' </ref> (۱۶۰۸)، ''آدونیس''<ref>''Adone'' </ref> (۱۶۱۱)؛ رقابت همراه با موسیقی ''برتری بانوان''<ref>''La Precedenza delle dame'' </ref> (۱۶۲۵)؛ بخش‌هایی از اپراها (همراه با دیگران)، شامل ''نبرد عشق''<ref>''La guerra d’amore'' </ref> و ''فلورا''<ref>''Flora'' </ref> (با گالیانو<ref>Gagliano</ref>)؛ چند باله. آوازی ''شکوه و زاری ایوله''<ref>''Lamento d’Iole'' </ref> برای [[سوپرانو]] و سازها؛ مادریگال‌ها، غزل‌واره‌ها، و آریاها در ''کتاب ترانه''<ref>''Song book''</ref> (۱۶۰۹). | ||
| <!--13120500--> | ||
[[Category:موسیقی]] [[Category:کلاسیک جهان]] | [[Category:موسیقی]] [[Category:کلاسیک جهان]] | ||
نسخهٔ ۵ اوت ۲۰۲۴، ساعت ۰۷:۲۵
| یاکوپو پری Jacopo Peri | |
|---|---|
| زادروز |
۱۵۶۱م |
| درگذشت | ۱۶۳۳م |
| ملیت | ایتالیایی |
| شغل و تخصص اصلی | آهنگ‌ساز |
| آثار | اپرا و صحنه‌ای. تتیس (۱۶۰۸)، آدونیس (۱۶۱۱)؛ رقابت همراه با موسیقی برتری بانوان (۱۶۲۵) |
| گروه مقاله | موسیقی |
پری، یاکوپو (۱۵۶۱ـ۱۶۳۳)
(Peri, Jacopo)
آهنگ‌ساز ایتالیایی. در خدمت خاندان مدیچی[۱] در فلورانس[۲] به‌سر می‌برد. ائورودیکه[۳] (۱۶۰۰)، اپرای ملودیک تجربی او، فرم اپرا را بنا نهاد و بر مونته‌وردی[۴] تأثیر گذاشت. دافنه[۵] (۱۵۹۷)، نخستین اپرای پری، که اکنون مفقود شده است را، نخستین اپرا می‌دانند. پری از شاگردان کریستوفورو مالوتسی[۶] بود، و بعد از خادمان روحانی کلیسای سان لورنتسو[۷] در فلورانس شد. از حدود ۱۵۸۸ با دربار مدیچی ارتباط یافت و بعدها به‌مقام مائسترو دی کاپلا و پیشکاری این خاندان رسید. از اعضای هنرمندان پیشرویی شد که گرد کُنت جووانی باردی[۸] جمع شده بودند، و آهنگ‌سازانی همچون جولیو کاچینی[۹]، یاکوپو کورسی[۱۰]، و وینچنتسو گالیلئی[۱۱]، و نیز اوتاویو رینوچینی[۱۲] شاعر در میان‌شان به‌چشم می‌خورد. این گروه در تلاش برای احیای نمایش یونانی با نوعی از موسیقی که می‌پنداشتند موسیقی بدیع و هوشمندانۀ یونانی است، اتفاقی به ابداع اپرا رسیدند. آن‌ها کنترپوان را به نفع ملودی و هارمونی بیانگرانه کنار گذاشتند. پری همراه با کاچینی، به تجربه در زمینۀ دکلمۀ موسیقایی با یک همراهی مناسب دست زد و بدین‌ترتیب، آن دو نخستین آهنگ‌سازان رسیتاتیف شناخته شدند. آنان را نخستین آهنگ‌سازان اپرایی جهان نیز می‌توان برشمرد. از‌جمله آثار اوست: اپرا و صحنه‌ای. تتیس[۱۳] (۱۶۰۸)، آدونیس[۱۴] (۱۶۱۱)؛ رقابت همراه با موسیقی برتری بانوان[۱۵] (۱۶۲۵)؛ بخش‌هایی از اپراها (همراه با دیگران)، شامل نبرد عشق[۱۶] و فلورا[۱۷] (با گالیانو[۱۸])؛ چند باله. آوازی شکوه و زاری ایوله[۱۹] برای سوپرانو و سازها؛ مادریگال‌ها، غزل‌واره‌ها، و آریاها در کتاب ترانه[۲۰] (۱۶۰۹).