پرکینز، آنتونی (۱۹۳۲ـ۱۹۹۲): تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۳: | خط ۳۳: | ||
</ref> روان‌پریش و پایبند مادر را در فیلم ''بیمار روانی''<ref>''Psycho''</ref> (۱۹۶۰)، ساختۀ [[هیچکاک، آلفرد (۱۸۹۹ـ۱۹۸۰)|آلفرد هیچکاک]]<ref> Alfred Hitchcock </ref>، و ''بیمار روانی ۲ (روح ۲)''<ref>''Psycho II'' </ref> (۱۹۸۲) و نیز نقش‌های محجوب ولی هوشمندانه را در ''ترغیب دوستانه''<ref>''Friendly Persuasion'' </ref> (۱۹۵۶)، ''محاکمه''<ref>''The Trial'' </ref> (۱۹۶۲)، و ''قتل‌های شامپاین''<ref>''The Champagne Murders'' </ref> (۱۹۶۷) ایفا کرد. به‌علاوه، بر صحنۀ تئاتر در [[لندن (انگلستان)|لندن]] و [[نیویورک]] ظاهر شد. آنتونی پرکینز در نیویورک به‌دنیا آمد. پدرش، آزگود پرکینز<ref>Osgood Perkins </ref>، بازیگر شخصیت‌پرداز<ref>character actor </ref>، بود. بازیگری را از ۱۵سالگی آغاز کرد و در ۱۹۵۳ در نخستین فیلمش، ''زن بازیگر''<ref>''The Actress''</ref>، نقش‌‌آفرینی کرد. سپس بر صحنۀ تئاتر [[برادوی]]<ref> Broadway </ref> به بازی پرداخت و برای بازی در دومین فیلمش، ''ترغیب دوستانه''، نامزد دریافت جایزۀ اسکار شد. پس از ''بیمار روانی'' به اروپا رفت و در دهۀ ۱۹۶۰ در فیلم‌های گوناگونی ایفای نقش کرد که شمار اندکی از این فیلم‌ها با استقبال منتقدان و موفقیت تجاری روبه‌رو شد. سپس به امریکا بازگشت و در نقش شخصیت‌هایی که اغلب رگه‌های مذهبی داشتند، خوش درخشید، ازجمله نقش کشیش ارتش در ''کَچ ۲۲''<ref>''Catch 22'' </ref> (۱۹۷۰)، مبلّغ قلابی در ''زندگی و دورانِ قاضی روی بین''<ref>''The Life and Times of Judge Roy Bean'' </ref> (۱۹۷۳)، و کشیش بنیادگرای دیوانه در ''جنایت‌های شهوت''<ref>''Crimes of Passion''</ref> (۱۹۸۴). پرکینز بیش از هر چیز با نقش نورمن بیتس شناخته شده است، مردی روان‌پریش که مشتری‌های زن را می‌کشد و خود را به‌شکل مادرش درمی‌آورد که سال‌ها پیش او را به قتل رسانده است،. روان‌رنجوری و ابهامی که پرکینز به این نقش بخشیده و تقریباً همدلی تماشاگر را برمی‌انگیزد، سهم بسزایی در موفقیت این فیلم داشته است. پس از۲۰ سال در دو دنباله‌ای که در ۱۹۸۳ و ۱۹۸۶ بر این فیلم ساخته شد، باز همین نقش را ایفا کرد. کارگردانی فیلم آخر را پرکینز انجام داد. | </ref> روان‌پریش و پایبند مادر را در فیلم ''بیمار روانی''<ref>''Psycho''</ref> (۱۹۶۰)، ساختۀ [[هیچکاک، آلفرد (۱۸۹۹ـ۱۹۸۰)|آلفرد هیچکاک]]<ref> Alfred Hitchcock </ref>، و ''بیمار روانی ۲ (روح ۲)''<ref>''Psycho II'' </ref> (۱۹۸۲) و نیز نقش‌های محجوب ولی هوشمندانه را در ''ترغیب دوستانه''<ref>''Friendly Persuasion'' </ref> (۱۹۵۶)، ''محاکمه''<ref>''The Trial'' </ref> (۱۹۶۲)، و ''قتل‌های شامپاین''<ref>''The Champagne Murders'' </ref> (۱۹۶۷) ایفا کرد. به‌علاوه، بر صحنۀ تئاتر در [[لندن (انگلستان)|لندن]] و [[نیویورک]] ظاهر شد. آنتونی پرکینز در نیویورک به‌دنیا آمد. پدرش، آزگود پرکینز<ref>Osgood Perkins </ref>، بازیگر شخصیت‌پرداز<ref>character actor </ref>، بود. بازیگری را از ۱۵سالگی آغاز کرد و در ۱۹۵۳ در نخستین فیلمش، ''زن بازیگر''<ref>''The Actress''</ref>، نقش‌‌آفرینی کرد. سپس بر صحنۀ تئاتر [[برادوی]]<ref> Broadway </ref> به بازی پرداخت و برای بازی در دومین فیلمش، ''ترغیب دوستانه''، نامزد دریافت جایزۀ اسکار شد. پس از ''بیمار روانی'' به اروپا رفت و در دهۀ ۱۹۶۰ در فیلم‌های گوناگونی ایفای نقش کرد که شمار اندکی از این فیلم‌ها با استقبال منتقدان و موفقیت تجاری روبه‌رو شد. سپس به امریکا بازگشت و در نقش شخصیت‌هایی که اغلب رگه‌های مذهبی داشتند، خوش درخشید، ازجمله نقش کشیش ارتش در ''کَچ ۲۲''<ref>''Catch 22'' </ref> (۱۹۷۰)، مبلّغ قلابی در ''زندگی و دورانِ قاضی روی بین''<ref>''The Life and Times of Judge Roy Bean'' </ref> (۱۹۷۳)، و کشیش بنیادگرای دیوانه در ''جنایت‌های شهوت''<ref>''Crimes of Passion''</ref> (۱۹۸۴). پرکینز بیش از هر چیز با نقش نورمن بیتس شناخته شده است، مردی روان‌پریش که مشتری‌های زن را می‌کشد و خود را به‌شکل مادرش درمی‌آورد که سال‌ها پیش او را به قتل رسانده است،. روان‌رنجوری و ابهامی که پرکینز به این نقش بخشیده و تقریباً همدلی تماشاگر را برمی‌انگیزد، سهم بسزایی در موفقیت این فیلم داشته است. پس از۲۰ سال در دو دنباله‌ای که در ۱۹۸۳ و ۱۹۸۶ بر این فیلم ساخته شد، باز همین نقش را ایفا کرد. کارگردانی فیلم آخر را پرکینز انجام داد. | ||
---- | |||
<br /> <!--13097800--> | <br /> <!--13097800--> | ||
نسخهٔ ۲۱ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۴:۵۴
| آنتونی پرکینز Anthony Perkins | |
|---|---|
| زادروز |
نیویورک ۱۹۳۲م |
| درگذشت | ۱۹۹۲م |
| ملیت | امریکایی |
| شغل و تخصص اصلی | بازیگر |
| آثار | بیمار روانی (۱۹۶۰)، بیمار روانی ۲ (روح ۲) (۱۹۸۲)، ترغیب دوستانه (۱۹۵۶)، محاکمه (۱۹۶۲)، قتل‌های شامپاین (۱۹۶۷)، کَچ ۲۲ (۱۹۷۰) |
| گروه مقاله | سینما |
| خویشاوندان سرشناس | آزگود پرکینز (پدر) |
| جوایز و افتخارات | برای بازی در فیلم ترغیب دوستانه، نامزد دریافت جایزۀ اسکار شد |
پرکینز، آنتونی (۱۹۳۲ـ۱۹۹۲)(Perkins, Anthony)
بازیگر امریکایی سینما. نقش نورمن بیتس[۱] روان‌پریش و پایبند مادر را در فیلم بیمار روانی[۲] (۱۹۶۰)، ساختۀ آلفرد هیچکاک[۳]، و بیمار روانی ۲ (روح ۲)[۴] (۱۹۸۲) و نیز نقش‌های محجوب ولی هوشمندانه را در ترغیب دوستانه[۵] (۱۹۵۶)، محاکمه[۶] (۱۹۶۲)، و قتل‌های شامپاین[۷] (۱۹۶۷) ایفا کرد. به‌علاوه، بر صحنۀ تئاتر در لندن و نیویورک ظاهر شد. آنتونی پرکینز در نیویورک به‌دنیا آمد. پدرش، آزگود پرکینز[۸]، بازیگر شخصیت‌پرداز[۹]، بود. بازیگری را از ۱۵سالگی آغاز کرد و در ۱۹۵۳ در نخستین فیلمش، زن بازیگر[۱۰]، نقش‌‌آفرینی کرد. سپس بر صحنۀ تئاتر برادوی[۱۱] به بازی پرداخت و برای بازی در دومین فیلمش، ترغیب دوستانه، نامزد دریافت جایزۀ اسکار شد. پس از بیمار روانی به اروپا رفت و در دهۀ ۱۹۶۰ در فیلم‌های گوناگونی ایفای نقش کرد که شمار اندکی از این فیلم‌ها با استقبال منتقدان و موفقیت تجاری روبه‌رو شد. سپس به امریکا بازگشت و در نقش شخصیت‌هایی که اغلب رگه‌های مذهبی داشتند، خوش درخشید، ازجمله نقش کشیش ارتش در کَچ ۲۲[۱۲] (۱۹۷۰)، مبلّغ قلابی در زندگی و دورانِ قاضی روی بین[۱۳] (۱۹۷۳)، و کشیش بنیادگرای دیوانه در جنایت‌های شهوت[۱۴] (۱۹۸۴). پرکینز بیش از هر چیز با نقش نورمن بیتس شناخته شده است، مردی روان‌پریش که مشتری‌های زن را می‌کشد و خود را به‌شکل مادرش درمی‌آورد که سال‌ها پیش او را به قتل رسانده است،. روان‌رنجوری و ابهامی که پرکینز به این نقش بخشیده و تقریباً همدلی تماشاگر را برمی‌انگیزد، سهم بسزایی در موفقیت این فیلم داشته است. پس از۲۰ سال در دو دنباله‌ای که در ۱۹۸۳ و ۱۹۸۶ بر این فیلم ساخته شد، باز همین نقش را ایفا کرد. کارگردانی فیلم آخر را پرکینز انجام داد.