امامزاده احمد: تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲: | خط ۲: | ||
امامزاده احمد <br> | امامزاده احمد <br> | ||
<p>بقعهای واقع در محلۀ دروازۀ حسنآباد در اصفهان، بارگاه امامزاده احمد نبیرۀ امام محمدباقر (ع). کتیبههایی در این زیارتگاه وجود دارد که برخی از آنها تاریخ نوسازی و توسعۀ آن را دورۀ شاه سلطان حسین صفوی معرّفی میکنند. همچنین، کتیبۀ سنگی دیگری مربوط به ۵۶۳ق وجود دارد که میگویند پارهای از سنگ بُت سومنات است و از هند آورده شده است. تنی چند از بزرگان علم و ادب مانند همای شیرازی و فرزندش میرزا ابوالقاسم طرب در صحن امامزاده مدفونند. محوطۀ امامزاده تا اوایل قرن ۱۴ق محل بَستنشستن بود و مردم در مواقع ضروری در آنجا متحصّن میشدند. بنای امامزاده در سال ۱۳۱۴ش به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.</p> | <p>بقعهای واقع در محلۀ دروازۀ حسنآباد در اصفهان، بارگاه امامزاده احمد نبیرۀ امام محمدباقر (ع). کتیبههایی در این زیارتگاه وجود دارد که برخی از آنها تاریخ نوسازی و توسعۀ آن را دورۀ شاه سلطان حسین صفوی معرّفی میکنند. همچنین، کتیبۀ سنگی دیگری مربوط به ۵۶۳ق وجود دارد که میگویند پارهای از سنگ بُت سومنات است و از هند آورده شده است. تنی چند از بزرگان علم و ادب مانند همای شیرازی و فرزندش میرزا ابوالقاسم طرب در صحن امامزاده مدفونند. محوطۀ امامزاده تا اوایل قرن ۱۴ق محل بَستنشستن بود و مردم در مواقع ضروری در آنجا متحصّن میشدند. بنای امامزاده در سال ۱۳۱۴ش به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.</p> | ||
<p></p> | |||
<p>مشخصات معماری و تزئینات</p> | |||
<p>بالای بقعۀ چهارگوش، پوششی گنبدی است و در رأس آن گنبدی کوچک با ساقهای بلند و دارای ۸ پنجره ساخته شده و با دو ایوان در شمال و شرق، به صحن نسبتاً وسیع امامزاده راه یافته است. گنبد از داخل با قطاربندی و مقرنسکاری مزین شده است.</p> | |||
<br><!--11484800--> | <br><!--11484800--> | ||
[[رده:جغرافیای ایران]] | [[رده:جغرافیای ایران]] | ||
نسخهٔ ۲۶ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۶:۳۵
امامزاده احمد
بقعهای واقع در محلۀ دروازۀ حسنآباد در اصفهان، بارگاه امامزاده احمد نبیرۀ امام محمدباقر (ع). کتیبههایی در این زیارتگاه وجود دارد که برخی از آنها تاریخ نوسازی و توسعۀ آن را دورۀ شاه سلطان حسین صفوی معرّفی میکنند. همچنین، کتیبۀ سنگی دیگری مربوط به ۵۶۳ق وجود دارد که میگویند پارهای از سنگ بُت سومنات است و از هند آورده شده است. تنی چند از بزرگان علم و ادب مانند همای شیرازی و فرزندش میرزا ابوالقاسم طرب در صحن امامزاده مدفونند. محوطۀ امامزاده تا اوایل قرن ۱۴ق محل بَستنشستن بود و مردم در مواقع ضروری در آنجا متحصّن میشدند. بنای امامزاده در سال ۱۳۱۴ش به عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.
مشخصات معماری و تزئینات
بالای بقعۀ چهارگوش، پوششی گنبدی است و در رأس آن گنبدی کوچک با ساقهای بلند و دارای ۸ پنجره ساخته شده و با دو ایوان در شمال و شرق، به صحن نسبتاً وسیع امامزاده راه یافته است. گنبد از داخل با قطاربندی و مقرنسکاری مزین شده است.