کولر، گئورگ: تفاوت میان نسخهها
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) جز (Mohammadi3 صفحهٔ کولر، گیورگ (۱۹۴۶ـ ۱۹۹۵) را به کولر، گئورگ منتقل کرد) |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه زندگینامه | {{جعبه زندگینامه | ||
|عنوان = | |عنوان =گئورگ کولر | ||
|نام =Georges Kohler | |نام =Georges Kohler | ||
|نام دیگر= | |نام دیگر= | ||
| خط ۱۳: | خط ۱۳: | ||
|محل زندگی= | |محل زندگی= | ||
|تحصیلات و محل تحصیل= دکترای تخصصی دانشگاه فرایبورگ، انستیتو بازل سوییس | |تحصیلات و محل تحصیل= دکترای تخصصی دانشگاه فرایبورگ، انستیتو بازل سوییس | ||
| شغل و تخصص اصلی = | | شغل و تخصص اصلی =ایمنیشناس | ||
|شغل و تخصص های دیگر= | |شغل و تخصص های دیگر= | ||
|سبک = | |سبک = | ||
|مکتب = | |مکتب = | ||
|سمت =مدیر | |سمت =مدیر مؤسسه زیستشناسی ایمنی ماکس پلانک فرایبورگ | ||
|جوایز و افتخارات =نوبل پزشکی ( | |جوایز و افتخارات =نوبل پزشکی (۱۹۸۴م) | ||
|آثار = | |آثار = | ||
|خویشاوندان سرشناس = | |خویشاوندان سرشناس = | ||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}} کولِر، گِئورْگ (۱۹۴۶ـ | }} کولِر، گِئورْگ (۱۹۴۶ـ ۱۹۹۵م)(Kohler, Georges)<br/> [[File:35380100.jpg|thumb|گِئورْگ کولِر]] | ||
ایمنیشناس آلمانی. جایزۀ نوبل پزشکی ۱۹۸۴ را بهسبب پژوهش در زمینۀ ایمنی<ref>immunity | ایمنیشناس آلمانی. جایزۀ نوبل پزشکی ۱۹۸۴ را بهسبب پژوهش در زمینۀ ایمنی<ref>immunity | ||
نسخهٔ کنونی تا ۵ مارس ۲۰۲۵، ساعت ۱۲:۱۴
| گئورگ کولر Georges Kohler | |
|---|---|
| زادروز |
۱۹۴۶م |
| درگذشت | ۱۹۹۵م |
| ملیت | آلمانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | دکترای تخصصی دانشگاه فرایبورگ، انستیتو بازل سوییس |
| شغل و تخصص اصلی | ایمنیشناس |
| سمت | مدیر مؤسسه زیستشناسی ایمنی ماکس پلانک فرایبورگ |
| گروه مقاله | پزشکی |
| جوایز و افتخارات | نوبل پزشکی (۱۹۸۴م) |
کولِر، گِئورْگ (۱۹۴۶ـ ۱۹۹۵م)(Kohler, Georges)
ایمنیشناس آلمانی. جایزۀ نوبل پزشکی ۱۹۸۴ را بهسبب پژوهش در زمینۀ ایمنی[۱]، و کشف روشی برای تولید پادتنهای تکدودمانی[۲] بسیار اختصاصی دریافت کرد. در مونیخ زاده شد و در دانشگاه فرایبورگ[۳] درس خواند. در ۱۹۷۱، به انستیتو بازل[۴] در سوئیس رفت و درجۀ دکترای تخصصی گرفت. در آنجا، به پادتن[۵]ها و تولید آنها بهمنزلۀ بخشی از پاسخ ایمنی[۶] طبیعی بدن علاقهمند شد. مخصوصاً شیفتۀ طیف وسیع پادتنهایی شد که در بدن جانداری واحد تولید میشوند. در ۱۹۷۴، به کیمبریج انگلستان رفت و با سزار میلشتاین[۷]، زیستشناس مولکولی، شروع به کار کرد. آن دو در مدت یکسال تحقیقاتی را صورت دادند که بهسبب آن جایزۀ نوبل به آنان اعطا شد. پیش از آن، تولید پادتنها برای استفادههای پژوهشی متضمن کاری کند و غیرقابل اعتماد بود و برای این امر به تعداد بسیاری حیوان نیاز بود. کولر روش تولید پادتنها را متحول کرد. او لنفوسیتهای یک موش ایمنسازیشده را با یاختههای سرطانی آمیخت و تعداد نامحدودی یاختههای دودمانسازیشده[۸] بهدست آورد که میتوانستند پادتن تکدودمانی با ویژگیهای شناختهشده را بهصورت خالص تولید کنند. کولر و میلشتاین در ابتدا به اهمیت اقتصادی کشف خود پی نبردند و انحصار استفاده از آن را ثبت نکردند. کولر در ۱۹۷۶ به سوئیس برگشت تا به موضوع اصلی مورد علاقهاش، یعنی تولید طبیعی پادتنها، بپردازد. در ۱۹۸۰، روش پادتنهای تکدودمانی در همۀ آزمایشگاهها معمول شد. در ۱۹۸۵، کولر مدیر مؤسسۀ زیستشناسی ایمنی ماکس پلانک[۹]، در فرایبورگ[۱۰]، شد و تا پایان عمر در این مؤسسه مشغول پژوهش بود.