امامی، میرزا آقا (۱۲۶۰ـ۱۳۳۴ش): تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
[[پرونده:11494400- 2.jpg|جایگزین=از آثار هنرمند|بندانگشتی|از آثار هنرمند]] | [[پرونده:11494400- 2.jpg|جایگزین=از آثار هنرمند|بندانگشتی|از آثار هنرمند]] | ||
میرزا آقا اِمامی (۱۲۶۰ـ ۱۳۳۴ش)<br> | میرزا آقا اِمامی (۱۲۶۰ـ ۱۳۳۴ش)<br> | ||
[[پرونده: 11494400.jpg | بندانگشتی|میرزا آقا امامی]]نگارگر ایرانی. شیوۀ [[رضا عباسی (ح ۹۸۰ـ ح ۱۰۴۴ق)|رضا عباسی]] را از نو رایج کرد. در هنر [[تذهیب]]، نقشۀ قالی، گل و مرغ، طلااندازی، و سوخت و [[معرق کاری|معرّق]] مهارت داشت؛ او را باید مبدع سوخت و معرّق چرم (نقاشی و تذهیب روی قطعات چرم دباغیشده و جاسازی آن بهشیوۀ معرق یا موزائیک) دانست. ظرافتِ بسیار و استحکام در طرح و اجرا ویژگی هنر اوست. در رنگآمیزی آثارش از رنگهای معدنی (سنّتی) بهره میگرفت. میرزا آقا امامی در [[اصفهان، شهر|اصفهان]] زندگی میکرد، و در همان دیار فوتوفن نگارگری و تذهیب و [[تشعیر]] و گلومرغسازی را آموخت. بعدها در مجمعالصنایع تهران نزد [[صنیع همایون، عبدالحسین | [[پرونده: 11494400.jpg | بندانگشتی|میرزا آقا امامی]]نگارگر ایرانی. شیوۀ [[رضا عباسی (ح ۹۸۰ـ ح ۱۰۴۴ق)|رضا عباسی]] را از نو رایج کرد. در هنر [[تذهیب]]، نقشۀ قالی، گل و مرغ، طلااندازی، و سوخت و [[معرق کاری|معرّق]] مهارت داشت؛ او را باید مبدع سوخت و معرّق چرم (نقاشی و تذهیب روی قطعات چرم دباغیشده و جاسازی آن بهشیوۀ معرق یا موزائیک) دانست. ظرافتِ بسیار و استحکام در طرح و اجرا ویژگی هنر اوست. در رنگآمیزی آثارش از رنگهای معدنی (سنّتی) بهره میگرفت. میرزا آقا امامی در [[اصفهان، شهر|اصفهان]] زندگی میکرد، و در همان دیار فوتوفن نگارگری و تذهیب و [[تشعیر]] و گلومرغسازی را آموخت. بعدها در مجمعالصنایع تهران نزد [[صنیع همایون، عبدالحسین|صنیع همایون]] رمز و راز تذهیب را بهتمامی فرا گرفت، سپس به اصفهان بازگشت و کارگاهی برای هنرآفرینیهایش در آن شهر برپا کرد. شاگردان بسیاری را تعلیم داد که خود استادان برجستهای شدند، ازجمله [[اسلامیان، حسین (اصفهان ۱۲۹۰ـ۱۳۶۰ش)|حسین اسلامیان]]، [[فرشچیان، محمود|محمود فرشچیان]]، و غیره. دو لنگۀ در چوبی با تکنیک نقاشی روغنی (زیرلاکی) از وی در [[موزه هنرهای ملی ایران|موزۀ هنرهای ملی]] نگهداری میشود، که بهخوبی از مهارتهای وی نشان دارد. اثر سوخت و معرّق چرم با نام ''بوستان'' (۱۳۰۵ش) از دیگر آثار اوست. میرزا نصرالله امامی، نقاشباشیِ معروف دورۀ ناصری، جدّ وی بود. دختر میرزا آقا امامی، زینبالسادات امامی نیز نگارگر است و در اصفهان هنرآفرینی میکند. | ||
<br><!--11494400--> | <br><!--11494400--> | ||
[[رده:نگارگری و مجسمه سازی ایران]] | [[رده:نگارگری و مجسمه سازی ایران]] | ||
[[رده:(نگارگری و مجسمه سازی ایران)اشخاص و آثار]] | [[رده:(نگارگری و مجسمه سازی ایران)اشخاص و آثار]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ اوت ۲۰۲۵، ساعت ۱۹:۲۸
| میرزا آقا امامی | |
|---|---|
| زادروز |
۱۲۶۰ش |
| درگذشت | ۱۳۳۴ش |
| محل زندگی | اصفهان |
| ملیت | ایرانی |
| شغل و تخصص اصلی | نگارگر |
| شغل و تخصص های دیگر | مهارت در هنرهای تذهیب، نقشه قالی، گل و مرغ، طلااندازی و سوخت و معرق |
| آثار | سوخت و معرق چرم با نام بوستان (۱۳۰۵ش) |
| گروه مقاله | نگارگری و مجسمه سازی ایران |
| خویشاوندان سرشناس | میرزا نصرالله امامی (جد)، زینب السادات امامی (دختر) |
| جوایز و افتخارات | مبدع سوخت و معرق چرم |
میرزا آقا اِمامی (۱۲۶۰ـ ۱۳۳۴ش)
نگارگر ایرانی. شیوۀ رضا عباسی را از نو رایج کرد. در هنر تذهیب، نقشۀ قالی، گل و مرغ، طلااندازی، و سوخت و معرّق مهارت داشت؛ او را باید مبدع سوخت و معرّق چرم (نقاشی و تذهیب روی قطعات چرم دباغیشده و جاسازی آن بهشیوۀ معرق یا موزائیک) دانست. ظرافتِ بسیار و استحکام در طرح و اجرا ویژگی هنر اوست. در رنگآمیزی آثارش از رنگهای معدنی (سنّتی) بهره میگرفت. میرزا آقا امامی در اصفهان زندگی میکرد، و در همان دیار فوتوفن نگارگری و تذهیب و تشعیر و گلومرغسازی را آموخت. بعدها در مجمعالصنایع تهران نزد صنیع همایون رمز و راز تذهیب را بهتمامی فرا گرفت، سپس به اصفهان بازگشت و کارگاهی برای هنرآفرینیهایش در آن شهر برپا کرد. شاگردان بسیاری را تعلیم داد که خود استادان برجستهای شدند، ازجمله حسین اسلامیان، محمود فرشچیان، و غیره. دو لنگۀ در چوبی با تکنیک نقاشی روغنی (زیرلاکی) از وی در موزۀ هنرهای ملی نگهداری میشود، که بهخوبی از مهارتهای وی نشان دارد. اثر سوخت و معرّق چرم با نام بوستان (۱۳۰۵ش) از دیگر آثار اوست. میرزا نصرالله امامی، نقاشباشیِ معروف دورۀ ناصری، جدّ وی بود. دختر میرزا آقا امامی، زینبالسادات امامی نیز نگارگر است و در اصفهان هنرآفرینی میکند.