شاه حسینی، ناصرالدین

شاه‌حسینی، ناصرالدین (۱۳۰۳ش)
محقّق ایرانی، مؤلف، و استاد دانشگاه؛ از دانشگاه تهران دانشنامۀ دکتری زبان و ادبیات فارسی گرفت و از محضر استادان بزرگی چون جلال‌الدین همایی (پدر همسر خود)، استاد بدیع‌الزمان فروزانفر، مدرس رضوی، و دکتر خطیبی بهره‌ها برد. سال‌های متمادی در دانشسرای عالی و دانشکدۀ ادبیات دانشگاه تهران به تدریس پرداخت. مدتی نیز معاون دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی بود. از آثار اوست: تصحیح دیوان حکیم سوزنی سمرقندی (۱۳۳۸‌ش)، دین مهری (۱۳۴۸ش)، تمدن و فرهنگ ایران از آغاز تا دورۀ پهلوی (۱۳۵۳ش)، تصحیح منتخب المعجم فی معاییر اشعار العجم از شمس‌الدین محمد بن قیس رازی (۱۳۵۴ش)، تقدس سرزمین ایرانی در آیین ایرانی (۱۳۵۵ش)، ویژگی‌های فرهنگ ایرانی و تأثیر آن در وحدت و استقلال ملی ایرانیان (۱۳۵۵ش)، شناخت شعر (۱۳۶۸ش).