باریوس د چامورو، ویولتا: تفاوت میان نسخهها
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) جز (Mohammadi3 صفحهٔ باریوس د چامورو، ویولتا (ح ۱۹۳۹) را بدون برجایگذاشتن تغییرمسیر به باریوس د چامورو، ویولتا منتقل کرد) |
Mohammadi3 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
باریوس دِ چامورو، ویولِتا (ح | باریوس دِ چامورو، ویولِتا (ح ۱۹۳۹م - )(Barrios de Chamorro, Violeta)<br/> بانوی روزنامهنگار و سیاستمدار اهل نیکاراگوئه، از ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۶ رئیسجمهور آن کشور. با پشتیبانی ایالات متحد، در ۱۹۸۹ نامزد اتحاد ملی مخالفان<ref>(National Opposition Union (UNO</ref> شد و به عرصۀ مبارزات انتخابات ریاست جمهوری پیوست و در فوریۀ ۱۹۹۰ دانیل اورتگا ساوِدرا<ref>David Ortega Saavedra</ref> را شکست داد، و بدین ترتیب دورۀ حکومت ساندینیستا<ref>Sandinista </ref>ها و یک دهه جنگ با کنترا<ref>Contra </ref>ها (مخالفان مسلح حکومت ساندینیستی) پایان یافت. فعالیت سیاسی چامورو در ۱۹۷۸ با قتل همسرش، پدرو خواکین چامورو<ref>Pedro Joaquin Chamorro</ref> (۱۹۲۴ـ۱۹۷۸)، به دستور رژیم دیکتاتوری دست راستی، آغاز شد. او سردبیر تلاشگر روزنامۀ''لاپرنسا<ref>La Prensa</ref>'' بود و در مقام کاتولیکی مؤمن و محافظهکار، مدیریت این روزنامه را بهدست گرفت و به سرنگونی رژیم سوموزا<ref>Somoza </ref> در ۱۹۷۹ یاری رساند. چامورو همچنین از اعضای حکومت بازسازی ملی<ref>Government of National Reconstruction</ref> بود که از ۱۹۷۹ تا ۱۹۸۰ با رهبری ساندینیستاها تشکیل شد، اما با سرکوبگری رژیم مارکسیستی روبهرو شد. در سپتامبر ۱۹۸۹، از سوی اتحاد ملی مخالفان که ائتلافی متشکل از چهارده حزب بود، نامزد انتخابات ریاست جمهوری شد. در انتخابات ۱۹۹۰، اتحاد ملی مخالفان ۵۱ کرسی از ۹۲ کرسی مجلس ملی را از آن خود کرد، اما جبهۀ آزادیبخش ساندینیستا<ref>Sandinista Liberation Front</ref> همچنان بزرگترین حزب کشور بود و با همراهی عناصر ارتجاعی موجود در درون ائتلاف حامی چامورو جلوی اجرای سیاستهای او را گرفت. سالهای نخست دورۀ ریاست جمهوری او با افزایش بیکاری، اعتصابات، و زد و خورد مستمر در کوهستانها میان شورشیان کنترا و شبهنظامیان ساندینیستا (به رغم انحلال رسمی کنتراها در ژوئن ۱۹۹۰) همراه بود. در ۱۹۹۴، توافق صلحی با شورشیان بهعمل آمد و ارتش از نو تشکیل شد. | ||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱۷ سپتامبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۵:۴۳
باریوس دِ چامورو، ویولِتا (ح ۱۹۳۹م - )(Barrios de Chamorro, Violeta)
بانوی روزنامهنگار و سیاستمدار اهل نیکاراگوئه، از ۱۹۹۰ تا ۱۹۹۶ رئیسجمهور آن کشور. با پشتیبانی ایالات متحد، در ۱۹۸۹ نامزد اتحاد ملی مخالفان[۱] شد و به عرصۀ مبارزات انتخابات ریاست جمهوری پیوست و در فوریۀ ۱۹۹۰ دانیل اورتگا ساوِدرا[۲] را شکست داد، و بدین ترتیب دورۀ حکومت ساندینیستا[۳]ها و یک دهه جنگ با کنترا[۴]ها (مخالفان مسلح حکومت ساندینیستی) پایان یافت. فعالیت سیاسی چامورو در ۱۹۷۸ با قتل همسرش، پدرو خواکین چامورو[۵] (۱۹۲۴ـ۱۹۷۸)، به دستور رژیم دیکتاتوری دست راستی، آغاز شد. او سردبیر تلاشگر روزنامۀلاپرنسا[۶] بود و در مقام کاتولیکی مؤمن و محافظهکار، مدیریت این روزنامه را بهدست گرفت و به سرنگونی رژیم سوموزا[۷] در ۱۹۷۹ یاری رساند. چامورو همچنین از اعضای حکومت بازسازی ملی[۸] بود که از ۱۹۷۹ تا ۱۹۸۰ با رهبری ساندینیستاها تشکیل شد، اما با سرکوبگری رژیم مارکسیستی روبهرو شد. در سپتامبر ۱۹۸۹، از سوی اتحاد ملی مخالفان که ائتلافی متشکل از چهارده حزب بود، نامزد انتخابات ریاست جمهوری شد. در انتخابات ۱۹۹۰، اتحاد ملی مخالفان ۵۱ کرسی از ۹۲ کرسی مجلس ملی را از آن خود کرد، اما جبهۀ آزادیبخش ساندینیستا[۹] همچنان بزرگترین حزب کشور بود و با همراهی عناصر ارتجاعی موجود در درون ائتلاف حامی چامورو جلوی اجرای سیاستهای او را گرفت. سالهای نخست دورۀ ریاست جمهوری او با افزایش بیکاری، اعتصابات، و زد و خورد مستمر در کوهستانها میان شورشیان کنترا و شبهنظامیان ساندینیستا (به رغم انحلال رسمی کنتراها در ژوئن ۱۹۹۰) همراه بود. در ۱۹۹۴، توافق صلحی با شورشیان بهعمل آمد و ارتش از نو تشکیل شد.