میرزا ابوالحسن طباطبایی زواره‌ای نایینی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
میرزا ابوالحسن طباطبایی زواره‌ای نایینی (احمدآباد گجرات هند 1238 - تهران 1314ق) | میرزا ابوالحسن طباطبایی زواره‌ای نایینی (احمدآباد گجرات هند 1238 - تهران 1314ق) | ||
(نیز با نام: سید ابوالحسن طباطبایی، معروف به میرزا ابوالحسن جلوه) از حکما و علمای شیعه در قرن ۱۳ قمری و از سادات مون اردستان، پسر میرزا سید محمد طباطبایی، متخلص و معروف به مظهر. پدرش از پزشکان و ادیبان اوایل دورۀ قاجار بود. | (نیز با نام: سید ابوالحسن طباطبایی، معروف به میرزا ابوالحسن جلوه) از حکما و علمای شیعه در قرن ۱۳ قمری و از سادات مون اردستان، پسر میرزا سید محمد طباطبایی، متخلص و معروف به مظهر. پدرش از پزشکان و ادیبان اوایل دورۀ قاجار بود. پس از مرگ پدرش، راهی اصفهان شد و در مدرسۀ کاسه گران اقامت گزید. پس از فراگیری مقدمات، به تحصیل علوم عقلی، الهی، طبیعی و ریاضی پرداخت. در 1273ق، به علت فراهم نبودن شرایط تحصیل و تدریس در اصفهان، به تهران رفت و در مدرسۀ دارالشفاء روبروی جلوخان مسجد شاه دو حجرۀ تو در تو داشت و آن جا سکونت کرد. او 41 سال آن جا به تدریس پرداخت. ارتباط کمی با مردم داشت و کم مراوده می کرد. با عزت نفس و استغنای طبع بود و زندگی اش از عایدات املاک وقفی اجدادی اش می گذشت. نسب میرزا ابوالحسن با سی واسطه به امام حسن (ع) می رسد. دیوان اشعاری به فارسی دارد که چاپ شده است. | ||
تا آخر عمرش ازدواج نکرد. در سال‌های آخر عمرش نابینا شد و در بستر بیماری افتاد. سرانجام در 1314ق (1276ش) درگذشت و در گورستان ابن بابویه شهر ری به خاک سپرده شد. <br /> | |||
تا آخر عمرش ازدواج نکرد. | |||
در | |||
سرانجام در | |||
نسخهٔ ۲۲ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۰:۲۰
میرزا ابوالحسن طباطبایی زواره‌ای نایینی (احمدآباد گجرات هند 1238 - تهران 1314ق)
(نیز با نام: سید ابوالحسن طباطبایی، معروف به میرزا ابوالحسن جلوه) از حکما و علمای شیعه در قرن ۱۳ قمری و از سادات مون اردستان، پسر میرزا سید محمد طباطبایی، متخلص و معروف به مظهر. پدرش از پزشکان و ادیبان اوایل دورۀ قاجار بود. پس از مرگ پدرش، راهی اصفهان شد و در مدرسۀ کاسه گران اقامت گزید. پس از فراگیری مقدمات، به تحصیل علوم عقلی، الهی، طبیعی و ریاضی پرداخت. در 1273ق، به علت فراهم نبودن شرایط تحصیل و تدریس در اصفهان، به تهران رفت و در مدرسۀ دارالشفاء روبروی جلوخان مسجد شاه دو حجرۀ تو در تو داشت و آن جا سکونت کرد. او 41 سال آن جا به تدریس پرداخت. ارتباط کمی با مردم داشت و کم مراوده می کرد. با عزت نفس و استغنای طبع بود و زندگی اش از عایدات املاک وقفی اجدادی اش می گذشت. نسب میرزا ابوالحسن با سی واسطه به امام حسن (ع) می رسد. دیوان اشعاری به فارسی دارد که چاپ شده است.
تا آخر عمرش ازدواج نکرد. در سال‌های آخر عمرش نابینا شد و در بستر بیماری افتاد. سرانجام در 1314ق (1276ش) درگذشت و در گورستان ابن بابویه شهر ری به خاک سپرده شد.