اسکندریه، حوزه علمی: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
دیداریویکی‌متن
بدون خلاصۀ ویرایش
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:


اِسکندریِّه، حوزۀ علمی (school of Alexandria)<br/> گروهی از نویسندگان و فرهیختگان اسکندریۀ مصر، که این شهر را به مهم‌ترین مرکز فرهنگی دنیای غرب از حدود ۳۳۱پ‌م تا ۳۹۱م تبدیل کردند. شاعرانی همچون کالیماخوس<ref>Callimachus  
اِسکندریِّه، حوزۀ علمی (school of Alexandria)<br /> گروهی از نویسندگان و فرهیختگان اسکندریۀ مصر، که این شهر را به مهم‌ترین مرکز فرهنگی دنیای غرب از حدود ۳۳۱پ‌م تا ۳۹۱م تبدیل کردند. شاعرانی همچون [[کالیماخوس (ح۳۱۰ـ ح ۲۴۰پ م)|کالیماخوس]]<ref>Callimachus  
 
</ref>، [[آپولونیوس رودسی|آپولونیوس رودِسی]]<ref>Apollonius of Rhodes</ref> و [[تیوکریتوس|تئوکریتوس]]<ref> Theocritus </ref>؛ [[اقلیدس]]<ref>Euclid </ref>، پیش‌گام علم هندسه؛ [[اراتستن (ح ۲۷۶پ م ـ ح ۱۹۴پ م)|اِراتُستِن]]<ref>Eratosthenes</ref>، جغرافی‌دان؛ [[هیپارخوس (ح ۱۹۰ـ ح ۱۲۰پ م)|هیپارخوس]] (اَبرخُس)<ref> Hipparchus </ref>، واضع علم مثلثات؛ بطلمیوس<ref>Ptolemy </ref>، که اسلوب ستاره‌شناسی او بیش از ۱۰۰۰ سال دوام داشت؛‌ و [[فیلون یهودی (ح ۳۰پ م ـ ح ۴۰م)|فیلون]]<ref>Philo </ref>، فیلسوف یهودی، از اعضای این گروه بودند. فلسفۀ گِنوسی<ref>Gnostics</ref> و مکتب نوافلاطونی<ref> Neo-Platonists </ref> نیز در [[اسکندریه]] شکوفا شد. اعضای حوزۀ علمی اسکندریه، که درپی [[ارسطو (۳۸۴ـ ۳۲۲پ م)|اَرَسطو]] و پیروانش آمدند، بیشتر همّ خود را صرف علوم و ریاضیات و تحقیق کردند و در این زمینه‌ها دستاوردهای شگرف داشتند. با این ‌حال، در نوشته‌های آنان نبودِ خلاقیت، تأکید بی‌جا بر هوش، علم‌آموزی برای نفس علم، تقلید آگاهانه از سبک نگارش کهن، و استفاده از واژگان قدیمی مشهود است. با وجود این قالب‌های محدودکننده، آثاری هنرمندانه و مسحورکننده از خود برجای گذاشتند که البته با آثار بزرگ نویسندگان یونانی قرن ۵ قابل مقایسه نیستند. ''آرگوناتیکا''<ref>''Argonautica'' </ref>، اثر آپولونیوس رودِسی، و ''اَلکساندرا''<ref>''Alexandra'' </ref> یا ''کاساندرا''<ref>''Cassandra''</ref>، اثر [[لوکوفرون]]<ref> Lycophron </ref>، ازجملۀ آثار اسطوره‌ای آنان به‌شمار می‌روند. مهم‌ترین حماسه‌های آموزندۀ آن‌ها عبارت‌اند از ''هِکاته''<ref>''Hecate'' </ref>، اثر کالیماخوس، که بخش‌هایی از آن موجود است؛ دو اثر نیکاندِر کولوفونی<ref>Nicander of colophon</ref>، با نام‌های ''تِریاکا''<ref>''Theriaca''</ref> و ''آلکِسیفارماکا''<ref>''Alexipharmaca''</ref>، در طب؛ و ''فِنومِنا''<ref>''Phaenomena'' </ref>، اثر [[آراتوس]]<ref>Aratus </ref>، در [[نجوم]]. سایر شاعران حماسه‌سرا عبارت بودند از دیونوسیوس<ref>Dionysius</ref>، اِئوفوریون<ref> Euphorion </ref>، ریانوس<ref>Rhianus </ref>،‌ دیکایارخوس<ref>Dicaearchus</ref>، و اوپیان<ref> Oppian </ref>. در میان شاعران مرثیه‌سرا، فیلتاس کوسی<ref>Philetas of Cos </ref>، معلم [[بطلمیوس دوم]]<ref>Ptolemy II </ref>، قدیمی‌ترین، و کالیماخوس، که از آثارش تنها تعدادی سرود، قطعۀ هجایی، و مرثیه باقی‌مانده است، بزرگ‌ترین آنان بودند. فانوکلس<ref>Phanocles </ref>، هِرمسیاناکس<ref>Hermesianax </ref>، اَلکساندر اِتولیایی<ref>Alexander of Aetolia </ref>، و لوکوفرون ازجملۀ شاعران غنایی به‌شمار می‌روند. اعضای حوزۀ علمی اسکندریه قطعات هجایی نیز می‌سرودند و [[تیمون]]<ref>Timon </ref>، فیلسوف، نویسندۀ سه کتاب هجوآمیز است. تراژدی نیز بخش مهمی از آثار آنان بود ولی هیچ‌یک از آثار هفت نمایش‌نامه‌نویسی که به پلیادها<ref>Pleiades</ref> اسکندریه مشهور شدند برجای نمانده است. تِئوکِریتوس اشعار شبانی می‌سرود، و ''آیدیل‌ها''<ref>''Idylls'' </ref>''ی'' او، که زندگی مردم عادی روستانشین را به‌تصویر می‌کشد، بر شاعران روم، به ویژه [[ویرژیل]]<ref>''Virgil''</ref>، تأثیر فراوان گذاشت. حوزۀ علمیۀ اسکندریه، علاوه‌بر شاعر، ناقدان و دستوریانی نیز پرورش داد که به نوشته‌های یونانیان باستان قالبی کاملاً قابل فهم دادند، چون بیشتر وقت خود را صرف نقد، توضیح لغات، و تنظیم متون می‌کردند. برخی از بزرگ‌ترین ناقدان آن حوزه عبارت‌اند از زِنودوتوس اِفِسوسی<ref>Zenodotus of Ephesus </ref>، آریستوفانس بیزانسی<ref>Aristophanes of Byzantium </ref>، [[آریستارخوس ساموسی]]<ref>Aristarchus of Samos </ref>، اسکندر اِتولیایی، لوکوفِرون، کالیماخوس، و اِراتستِن. از این جمله اِقلیدس پایه‌گذار علم ریاضیات به‌شمار می‌رود؛ و از شاگردانش به [[ارشمیدس (ح ۲۸۷ـ۲۱۲پ م)|ارشمیدس]]<ref>Archimedes </ref>، [[آپولونیوس پرگایی]]<ref>Apollonius of Perga</ref>، نویسندۀ کتابی دربارۀ قطوع مخروطی، [[هیپارخوس (ح ۱۹۰ـ ح ۱۲۰پ م)|هیپارخوس]] یا اَبَرخُس، ستاره‌شناس مشهور، که فهرست ستارگان او را بطلمیوس حفظ کرد، و اِراتستِن، که در زمینه‌های ستاره‌شناسی، هندسه، جغرافیا، و تاریخ آثاری نگاشته است، می‌توان اشاره کرد.
</ref>، آپولونیوس رودِسی<ref>Apollonius of Rhodes</ref> و تئوکریتوس<ref> Theocritus </ref>؛ اقلیدس<ref>Euclid </ref>، پیش‌گام علم هندسه؛ اِراتُستِن<ref>Eratosthenes</ref>، جغرافی‌دان؛ هیپارخوس (اَبرخُس)<ref> Hipparchus </ref>، واضع علم مثلثات؛ بطلمیوس<ref>Ptolemy </ref>، که اسلوب ستاره‌شناسی او بیش از ۱۰۰۰ سال دوام داشت؛‌ و فیلون<ref>Philo </ref>، فیلسوف یهودی، از اعضای این گروه بودند. فلسفۀ گِنوسی<ref>Gnostics</ref> و مکتب نوافلاطونی<ref> Neo-Platonists </ref> نیز در اسکندریه شکوفا شد. اعضای حوزۀ علمی اسکندریه، که درپی اَرَسطو و پیروانش آمدند، بیشتر همّ خود را صرف علوم و ریاضیات و تحقیق کردند و در این زمینه‌ها دستاوردهای شگرف داشتند. با این ‌حال، در نوشته‌های آنان نبودِ خلاقیت، تأکید بی‌جا بر هوش، علم‌آموزی برای نفس علم، تقلید آگاهانه از سبک نگارش کهن، و استفاده از واژگان قدیمی مشهود است. با وجود این قالب‌های محدودکننده، آثاری هنرمندانه و مسحورکننده از خود برجای گذاشتند که البته با آثار بزرگ نویسندگان یونانی قرن ۵ قابل مقایسه نیستند. ''آرگوناتیکا''<ref>''Argonautica'' </ref>، اثر آپولونیوس رودِسی، و ''اَلکساندرا''<ref>''Alexandra'' </ref> یا ''کاساندرا''<ref>''Cassandra''</ref>، اثر لوکوفرون<ref> Lycophron </ref>، ازجملۀ آثار اسطوره‌ای آنان به‌شمار می‌روند. مهم‌ترین حماسه‌های آموزندۀ آن‌ها عبارت‌اند از ''هِکاته''<ref>''Hecate'' </ref>، اثر کالیماخوس، که بخش‌هایی از آن موجود است؛ دو اثر نیکاندِر کولوفونی<ref>Nicander of colophon</ref>، با نام‌های ''تِریاکا''<ref>''Theriaca''</ref> و ''آلکِسیفارماکا''<ref>''Alexipharmaca''</ref>، در طب؛ و ''فِنومِنا''<ref>''Phaenomena'' </ref>، اثر آراتوس<ref>Aratus </ref>، در نجوم. سایر شاعران حماسه‌سرا عبارت بودند از دیونوسیوس<ref>Dionysius</ref>، اِئوفوریون<ref> Euphorion </ref>، ریانوس<ref>Rhianus </ref>،‌ دیکایارخوس<ref>Dicaearchus</ref>، و اوپیان<ref> Oppian </ref>. در میان شاعران مرثیه‌سرا، فیلتاس کوسی<ref>Philetas of Cos </ref>، معلم بطلمیوس دوم<ref>Ptolemy II </ref>، قدیمی‌ترین، و کالیماخوس، که از آثارش تنها تعدادی سرود، قطعۀ هجایی، و مرثیه باقی‌مانده است، بزرگ‌ترین آنان بودند. فانوکلس<ref>Phanocles </ref>، هِرمسیاناکس<ref>Hermesianax </ref>، اَلکساندر اِتولیایی<ref>Alexander of Aetolia </ref>، و لوکوفرون ازجملۀ شاعران غنایی به‌شمار می‌روند. اعضای حوزۀ علمی اسکندریه قطعات هجایی نیز می‌سرودند و تیمون<ref>Timon </ref>، فیلسوف، نویسندۀ سه کتاب هجوآمیز است. تراژدی نیز بخش مهمی از آثار آنان بود ولی هیچ‌یک از آثار هفت نمایش‌نامه‌نویسی که به پلیادها<ref>Pleiades</ref> اسکندریه مشهور شدند برجای نمانده است. تِئوکِریتوس اشعار شبانی می‌سرود، و ''آیدیل‌ها''<ref>''Idylls'' </ref>''ی'' او، که زندگی مردم عادی روستانشین را به‌تصویر می‌کشد، بر شاعران روم، به‌ویژه ویرژیل<ref>''Virgil''</ref>، تأثیر فراوان گذاشت. حوزۀ علمیۀ اسکندریه، علاوه‌بر شاعر، ناقدان و دستوریانی نیز پرورش داد که به نوشته‌های یونانیان باستان قالبی کاملاً قابل فهم دادند، چون بیشتر وقت خود را صرف نقد، توضیح لغات، و تنظیم متون می‌کردند. برخی از بزرگ‌ترین ناقدان آن حوزه عبارت‌اند از زِنودوتوس اِفِسوسی<ref>Zenodotus of Ephesus </ref>، آریستوفانس بیزانسی<ref>Aristophanes of Byzantium </ref>، آریستارخوس ساموسی<ref>Aristarchus of Samos </ref>، اسکندر اِتولیایی، لوکوفِرون، کالیماخوس، و اِراتستِن. از این جمله اِقلیدس پایه‌گذار علم ریاضیات به‌شمار می‌رود؛ و از شاگردانش به ارشمیدس<ref>Archimedes </ref>، آپولونیوس پرگایی<ref>Apollonius of Perga</ref>، نویسندۀ کتابی دربارۀ قطوع مخروطی، هیپارخوس یا اَبَرخُس، ستاره‌شناس مشهور، که فهرست ستارگان او را بطلمیوس حفظ کرد، و اِراتستِن، که در زمینه‌های ستاره‌شناسی، هندسه، جغرافیا، و تاریخ آثاری نگاشته است، می‌توان اشاره کرد.


&nbsp;
&nbsp;
خط ۸: خط ۷:
----
----


[[Category:آموزش و پرورش و اخلاق]] [[Category:مجامع و مراکز آموزشی و فرهنگی جهان]]
[[Category:آموزش و پرورش و اخلاق]]  
[[Category:مجامع و مراکز آموزشی و فرهنگی جهان]]
<references />

نسخهٔ کنونی تا ‏۸ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۷:۵۱

اِسکندریِّه، حوزۀ علمی (school of Alexandria)
گروهی از نویسندگان و فرهیختگان اسکندریۀ مصر، که این شهر را به مهم‌ترین مرکز فرهنگی دنیای غرب از حدود ۳۳۱پ‌م تا ۳۹۱م تبدیل کردند. شاعرانی همچون کالیماخوس[۱]، آپولونیوس رودِسی[۲] و تئوکریتوس[۳]؛ اقلیدس[۴]، پیش‌گام علم هندسه؛ اِراتُستِن[۵]، جغرافی‌دان؛ هیپارخوس (اَبرخُس)[۶]، واضع علم مثلثات؛ بطلمیوس[۷]، که اسلوب ستاره‌شناسی او بیش از ۱۰۰۰ سال دوام داشت؛‌ و فیلون[۸]، فیلسوف یهودی، از اعضای این گروه بودند. فلسفۀ گِنوسی[۹] و مکتب نوافلاطونی[۱۰] نیز در اسکندریه شکوفا شد. اعضای حوزۀ علمی اسکندریه، که درپی اَرَسطو و پیروانش آمدند، بیشتر همّ خود را صرف علوم و ریاضیات و تحقیق کردند و در این زمینه‌ها دستاوردهای شگرف داشتند. با این ‌حال، در نوشته‌های آنان نبودِ خلاقیت، تأکید بی‌جا بر هوش، علم‌آموزی برای نفس علم، تقلید آگاهانه از سبک نگارش کهن، و استفاده از واژگان قدیمی مشهود است. با وجود این قالب‌های محدودکننده، آثاری هنرمندانه و مسحورکننده از خود برجای گذاشتند که البته با آثار بزرگ نویسندگان یونانی قرن ۵ قابل مقایسه نیستند. آرگوناتیکا[۱۱]، اثر آپولونیوس رودِسی، و اَلکساندرا[۱۲] یا کاساندرا[۱۳]، اثر لوکوفرون[۱۴]، ازجملۀ آثار اسطوره‌ای آنان به‌شمار می‌روند. مهم‌ترین حماسه‌های آموزندۀ آن‌ها عبارت‌اند از هِکاته[۱۵]، اثر کالیماخوس، که بخش‌هایی از آن موجود است؛ دو اثر نیکاندِر کولوفونی[۱۶]، با نام‌های تِریاکا[۱۷] و آلکِسیفارماکا[۱۸]، در طب؛ و فِنومِنا[۱۹]، اثر آراتوس[۲۰]، در نجوم. سایر شاعران حماسه‌سرا عبارت بودند از دیونوسیوس[۲۱]، اِئوفوریون[۲۲]، ریانوس[۲۳]،‌ دیکایارخوس[۲۴]، و اوپیان[۲۵]. در میان شاعران مرثیه‌سرا، فیلتاس کوسی[۲۶]، معلم بطلمیوس دوم[۲۷]، قدیمی‌ترین، و کالیماخوس، که از آثارش تنها تعدادی سرود، قطعۀ هجایی، و مرثیه باقی‌مانده است، بزرگ‌ترین آنان بودند. فانوکلس[۲۸]، هِرمسیاناکس[۲۹]، اَلکساندر اِتولیایی[۳۰]، و لوکوفرون ازجملۀ شاعران غنایی به‌شمار می‌روند. اعضای حوزۀ علمی اسکندریه قطعات هجایی نیز می‌سرودند و تیمون[۳۱]، فیلسوف، نویسندۀ سه کتاب هجوآمیز است. تراژدی نیز بخش مهمی از آثار آنان بود ولی هیچ‌یک از آثار هفت نمایش‌نامه‌نویسی که به پلیادها[۳۲] اسکندریه مشهور شدند برجای نمانده است. تِئوکِریتوس اشعار شبانی می‌سرود، و آیدیل‌ها[۳۳]ی او، که زندگی مردم عادی روستانشین را به‌تصویر می‌کشد، بر شاعران روم، به ویژه ویرژیل[۳۴]، تأثیر فراوان گذاشت. حوزۀ علمیۀ اسکندریه، علاوه‌بر شاعر، ناقدان و دستوریانی نیز پرورش داد که به نوشته‌های یونانیان باستان قالبی کاملاً قابل فهم دادند، چون بیشتر وقت خود را صرف نقد، توضیح لغات، و تنظیم متون می‌کردند. برخی از بزرگ‌ترین ناقدان آن حوزه عبارت‌اند از زِنودوتوس اِفِسوسی[۳۵]، آریستوفانس بیزانسی[۳۶]، آریستارخوس ساموسی[۳۷]، اسکندر اِتولیایی، لوکوفِرون، کالیماخوس، و اِراتستِن. از این جمله اِقلیدس پایه‌گذار علم ریاضیات به‌شمار می‌رود؛ و از شاگردانش به ارشمیدس[۳۸]، آپولونیوس پرگایی[۳۹]، نویسندۀ کتابی دربارۀ قطوع مخروطی، هیپارخوس یا اَبَرخُس، ستاره‌شناس مشهور، که فهرست ستارگان او را بطلمیوس حفظ کرد، و اِراتستِن، که در زمینه‌های ستاره‌شناسی، هندسه، جغرافیا، و تاریخ آثاری نگاشته است، می‌توان اشاره کرد.

 

  1. ↑ Callimachus
  2. ↑ Apollonius of Rhodes
  3. ↑ Theocritus
  4. ↑ Euclid
  5. ↑ Eratosthenes
  6. ↑ Hipparchus
  7. ↑ Ptolemy
  8. ↑ Philo
  9. ↑ Gnostics
  10. ↑ Neo-Platonists
  11. ↑ Argonautica
  12. ↑ Alexandra
  13. ↑ Cassandra
  14. ↑ Lycophron
  15. ↑ Hecate
  16. ↑ Nicander of colophon
  17. ↑ Theriaca
  18. ↑ Alexipharmaca
  19. ↑ Phaenomena
  20. ↑ Aratus
  21. ↑ Dionysius
  22. ↑ Euphorion
  23. ↑ Rhianus
  24. ↑ Dicaearchus
  25. ↑ Oppian
  26. ↑ Philetas of Cos
  27. ↑ Ptolemy II
  28. ↑ Phanocles
  29. ↑ Hermesianax
  30. ↑ Alexander of Aetolia
  31. ↑ Timon
  32. ↑ Pleiades
  33. ↑ Idylls
  34. ↑ Virgil
  35. ↑ Zenodotus of Ephesus
  36. ↑ Aristophanes of Byzantium
  37. ↑ Aristarchus of Samos
  38. ↑ Archimedes
  39. ↑ Apollonius of Perga
برگرفته از «https://wikijoo.ir/index.php?title=اسکندریه،_حوزه_علمی&oldid=2010136184»