فیلم های برگزیده نخل طلا: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
(به فرانسوی: Palme d'Or) مهم‌ترین جایزۀ بخش اصلی جشنوارۀ فیلم کن. این مقاله به اسامی فیلم‌هایی اشاره دارد که برندۀ مهم‌ترین جایزۀ بخش اصلی جشنوارۀ فیلم کن، نخل طلا، شده‌اند. اتحادیه اقیانوس آرام (ساختۀ سیسیل بی. دمیل) نخستین فیلمی بود که در سال 1939م توسط هیأت داوران کن برگزیده شد؛ بی‌ان‌که اصلاً به دلیل آغاز جنگ جهانی دوم جشنواره برگزار شود. با وقوع جنگ و اشغال فرانسه، برگزاری این رویداد بزرگ سینمایی تا سال 1946 به تعویق افتاد. تا پیش از سال 1955، این جایزه تحت عنوان «جایزهٔ بزرگ جشنوارهٔ بین‌المللی فیلم» اهدا می‌شد و از این سال با طراحی جایزه به شکل نخل، فیلم‌های برگزیدۀ هردوره به عنوان برندگان نخل طلا جشنواره معرفی می‌شوند. | (به فرانسوی: Palme d'Or) مهم‌ترین جایزۀ بخش اصلی جشنوارۀ فیلم کن. این مقاله به اسامی فیلم‌هایی اشاره دارد که برندۀ مهم‌ترین جایزۀ بخش اصلی جشنوارۀ فیلم کن، نخل طلا، شده‌اند. اتحادیه اقیانوس آرام (ساختۀ سیسیل بی. دمیل) نخستین فیلمی بود که در سال 1939م توسط هیأت داوران کن برگزیده شد؛ بی‌ان‌که اصلاً به دلیل آغاز جنگ جهانی دوم جشنواره برگزار شود. با وقوع جنگ و اشغال فرانسه، برگزاری این رویداد بزرگ سینمایی تا سال 1946 به تعویق افتاد. تا پیش از سال 1955، این جایزه تحت عنوان «جایزهٔ بزرگ جشنوارهٔ بین‌المللی فیلم» اهدا می‌شد و از این سال با طراحی جایزه به شکل نخل، فیلم‌های برگزیدۀ هردوره به عنوان برندگان نخل طلا جشنواره معرفی می‌شوند. | ||
تولیدات کشورهای امریکا (19 اثر)، فرانسه (13 اثر) و ایتالیا (12 اثر) بیش‌ترین توفیق را در دریافت این جایزۀ مهم سینمایی داشته‌اند. از میان کارگردانان ایرانی تنها عباس کیارستمی موفق شده است در سال 1997 برای فیلم طعم گیلاس این جایزه را به طور مشترک با شوهی ایمامورا، کارگردان ژاپنی (برای فیلم مارماهی) به دست بیاورد. تاکنون برخی از کارگردانان بزرگ، از جمله همین شوهی ایمامورا، کن لوچ، فرانسیس فورد کوپولا، میشائیل هاندکه و امیر کوستوریتسا موفق به دریافت دو نخل طلا شده‌اند. از دیگر کارگردانان بزرگ جهان که نخل طلا گرفته‌اند به بیلی وایلدر، اورسن ولز، آکیرا کوروساوا، ویلیام وایلر، فدریکو فلینی، لوئیس بونوئل، لوکینو ویسکونتی، میکل‌آنجلو آنتونیونی، مارتین اسکورسیزی، دیوید لینچ، مایکل مور و رومن پولانسکی می‌توان اشاره کرد. و کارگردانانی چون برناردو برتولوچی، کلینت ایستوود و وودی آلن ناکامان بزرگ جشنواره کن هستند. | تولیدات کشورهای امریکا (19 اثر)، فرانسه (13 اثر) و ایتالیا (12 اثر) بیش‌ترین توفیق را در دریافت این جایزۀ مهم سینمایی داشته‌اند. از میان کارگردانان ایرانی تنها عباس کیارستمی موفق شده است در سال 1997 برای فیلم طعم گیلاس این جایزه را به طور مشترک با شوهی ایمامورا، کارگردان ژاپنی (برای فیلم مارماهی) به دست بیاورد. تاکنون برخی از کارگردانان بزرگ، از جمله همین شوهی ایمامورا، کن لوچ، فرانسیس فورد کوپولا، میشائیل هاندکه و امیر کوستوریتسا موفق به دریافت دو نخل طلا شده‌اند. از دیگر کارگردانان بزرگ جهان که نخل طلا گرفته‌اند به بیلی وایلدر، اورسن ولز، آکیرا کوروساوا، ویلیام وایلر، فدریکو فلینی، لوئیس بونوئل، لوکینو ویسکونتی، میکل‌آنجلو آنتونیونی، مارتین اسکورسیزی، دیوید لینچ، مایکل مور و رومن پولانسکی می‌توان اشاره کرد. و کارگردانانی چون برناردو برتولوچی، کلینت ایستوود و وودی آلن ناکامان بزرگ جشنواره کن هستند. | ||
جز دومین دوره (اولین مراسم جشنوارۀ) کن که در آن ۱۱ فیلم به طور مشترک برندۀ جایزه بزرگ (نخل طلای امروزی) | جز دومین دوره (اولین مراسم جشنوارۀ) کن که در آن ۱۱ فیلم به طور مشترک برندۀ جایزه بزرگ (نخل طلای امروزی) شدند و چند استثنای دیگر که دو فیلم به عنوان برندۀ نخل طلا انتخاب شده‌اند، هرساله یک فیلم توسط هیأات داوران جشنواره به عنوان برندۀ این جایزه معرفی شده است. در فهرست زیر جز سال برگزاری جشنواره و نام فیلم، کارگردان اثر و کشور ساندۀ آن نیز درج شده است. | ||
فهرست فیلم‌ها (براساس سال برگزاری جشنواره) | فهرست فیلم‌ها (براساس سال برگزاری جشنواره) | ||
| خط ۲۲: | خط ۲۲: | ||
۱۹۵۱: خانوم جولی (آلف خوباریا- سوئد) و معجزه در میلان (ویتوریو دسیکا- ایتالیا) | ۱۹۵۱: خانوم جولی (آلف خوباریا- سوئد) و معجزه در میلان (ویتوریو دسیکا- ایتالیا) | ||
۱۹۵۲: اتلو (اورسن ولز- امریکا) و دو شاهی امید (رناتو کاستلانی- ایتالیا) | ۱۹۵۲: اتلو (اورسن ولز- امریکا) و دو شاهی امید (رناتو کاستلانی- ایتالیا) | ||
۱۹۵۳: مزد ترس (آنری-ژرژ کلوزو- فرانسه) | |||
۱۹۵۴: دروازۀ جهنم (تینوسوکه کینوگاسا- ژاپن) | |||
۱۹۵۵: مارتی (دلبرت من- امریکا) | |||
۱۹۵۶: جهان خاموش (ژاک-ایو کوستو و لویی مال- فرانسه) | |||
۱۹۵۷: ترغیب دوستانه (ویلیام وایلر- امریکا) | |||
۱۹۵۸: درناها پرواز می‌کنند (میخائیل کالاتازوف- شوروی) | |||
۱۹۵۹: اورفه سیاه (مارسل کامو- فرانسه) | |||
۱۹۶۰: زندگی شیرین (فدریکو فلینی- ایتالیا) | |||
نسخهٔ ۲۹ ژوئیهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۲۶
(به فرانسوی: Palme d'Or) مهم‌ترین جایزۀ بخش اصلی جشنوارۀ فیلم کن. این مقاله به اسامی فیلم‌هایی اشاره دارد که برندۀ مهم‌ترین جایزۀ بخش اصلی جشنوارۀ فیلم کن، نخل طلا، شده‌اند. اتحادیه اقیانوس آرام (ساختۀ سیسیل بی. دمیل) نخستین فیلمی بود که در سال 1939م توسط هیأت داوران کن برگزیده شد؛ بی‌ان‌که اصلاً به دلیل آغاز جنگ جهانی دوم جشنواره برگزار شود. با وقوع جنگ و اشغال فرانسه، برگزاری این رویداد بزرگ سینمایی تا سال 1946 به تعویق افتاد. تا پیش از سال 1955، این جایزه تحت عنوان «جایزهٔ بزرگ جشنوارهٔ بین‌المللی فیلم» اهدا می‌شد و از این سال با طراحی جایزه به شکل نخل، فیلم‌های برگزیدۀ هردوره به عنوان برندگان نخل طلا جشنواره معرفی می‌شوند. تولیدات کشورهای امریکا (19 اثر)، فرانسه (13 اثر) و ایتالیا (12 اثر) بیش‌ترین توفیق را در دریافت این جایزۀ مهم سینمایی داشته‌اند. از میان کارگردانان ایرانی تنها عباس کیارستمی موفق شده است در سال 1997 برای فیلم طعم گیلاس این جایزه را به طور مشترک با شوهی ایمامورا، کارگردان ژاپنی (برای فیلم مارماهی) به دست بیاورد. تاکنون برخی از کارگردانان بزرگ، از جمله همین شوهی ایمامورا، کن لوچ، فرانسیس فورد کوپولا، میشائیل هاندکه و امیر کوستوریتسا موفق به دریافت دو نخل طلا شده‌اند. از دیگر کارگردانان بزرگ جهان که نخل طلا گرفته‌اند به بیلی وایلدر، اورسن ولز، آکیرا کوروساوا، ویلیام وایلر، فدریکو فلینی، لوئیس بونوئل، لوکینو ویسکونتی، میکل‌آنجلو آنتونیونی، مارتین اسکورسیزی، دیوید لینچ، مایکل مور و رومن پولانسکی می‌توان اشاره کرد. و کارگردانانی چون برناردو برتولوچی، کلینت ایستوود و وودی آلن ناکامان بزرگ جشنواره کن هستند. جز دومین دوره (اولین مراسم جشنوارۀ) کن که در آن ۱۱ فیلم به طور مشترک برندۀ جایزه بزرگ (نخل طلای امروزی) شدند و چند استثنای دیگر که دو فیلم به عنوان برندۀ نخل طلا انتخاب شده‌اند، هرساله یک فیلم توسط هیأات داوران جشنواره به عنوان برندۀ این جایزه معرفی شده است. در فهرست زیر جز سال برگزاری جشنواره و نام فیلم، کارگردان اثر و کشور ساندۀ آن نیز درج شده است.
فهرست فیلم‌ها (براساس سال برگزاری جشنواره) ۱۹۳۹: اتحادیۀ اقیانوس آرام (سیسیل بی. دمیل- امریکا) ۱۹۴۶: نقطۀ بازگشت (فردریک ارملر- شوروی) مردان بدون بال (فرانتیشک چاپ- چکسلواکی) آخرین شانس (لئوپولد لینتبرگ- سوئیس) عذاب (آلف خوباریا- سوئد) ماریا کاندلاریا (امیلیو فرناندز- مکزیک) رم، شهر بی‌دفاع (روبرتو روسلینی- ایتالیا) شهر بی‌قانون (چتان آناند- هند) برخورد کوتاه (دیوید لین- بریتانیا) سمفونی پاستورال (ژان دولانوا- فرانسه) تعطیلی ازدست‌رفته (بیلی وایلدر- امریکا) مرغزار سرخ (بودیل ایپسن و لائو لائوریتسن- دانمارک) ۱۹۴۷: برگزیده‌ای نداشت. ۱۹۴۸: جشنواره به علت مشکل بودجه برگزار نشد. ۱۹۴۹: مرد سوم (کارول رید- بریتانیا) ۱۹۵۰: جشنواره به علت مشکل بودجه برگزار نشد. ۱۹۵۱: خانوم جولی (آلف خوباریا- سوئد) و معجزه در میلان (ویتوریو دسیکا- ایتالیا) ۱۹۵۲: اتلو (اورسن ولز- امریکا) و دو شاهی امید (رناتو کاستلانی- ایتالیا) ۱۹۵۳: مزد ترس (آنری-ژرژ کلوزو- فرانسه) ۱۹۵۴: دروازۀ جهنم (تینوسوکه کینوگاسا- ژاپن) ۱۹۵۵: مارتی (دلبرت من- امریکا) ۱۹۵۶: جهان خاموش (ژاک-ایو کوستو و لویی مال- فرانسه) ۱۹۵۷: ترغیب دوستانه (ویلیام وایلر- امریکا) ۱۹۵۸: درناها پرواز می‌کنند (میخائیل کالاتازوف- شوروی) ۱۹۵۹: اورفه سیاه (مارسل کامو- فرانسه) ۱۹۶۰: زندگی شیرین (فدریکو فلینی- ایتالیا)