آب چین: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵: | خط ۵: | ||
(یا: کاغذ آب‌خشک‌کن؛ قَطیفه) در اصطلاح کتابت، کاغذی که الیاف آن فشرده نیست و به‌راحتی آب مُرکّب را به خود جذب می‌کند. کاتبان ایرانی با این نوع کاغذ از قرن ۱۰ق آشنا شدند. پیش از آن خطاطان و کاتبان با پاشیدن خاک نرم بر نوشته‌های خود آب مرکب را می‌گرفتند که به این کار «خاک‌پاشی» می‌گفتند، یا نوشته را در معرض [[هوا]] می‌گذاشتند تا خشک شود. | (یا: کاغذ آب‌خشک‌کن؛ قَطیفه) در اصطلاح کتابت، کاغذی که الیاف آن فشرده نیست و به‌راحتی آب مُرکّب را به خود جذب می‌کند. کاتبان ایرانی با این نوع کاغذ از قرن ۱۰ق آشنا شدند. پیش از آن خطاطان و کاتبان با پاشیدن خاک نرم بر نوشته‌های خود آب مرکب را می‌گرفتند که به این کار «خاک‌پاشی» می‌گفتند، یا نوشته را در معرض [[هوا]] می‌گذاشتند تا خشک شود. | ||
[[Category:علم کتابداری و کتاب]] [[Category:صنعت چاپ و نشر]] | ----[[Category:علم کتابداری و کتاب]] [[Category:صنعت چاپ و نشر]] | ||
نسخهٔ ۲۲ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۲۲:۳۴
آب‌چین
(یا: کاغذ آب‌خشک‌کن؛ قَطیفه) در اصطلاح کتابت، کاغذی که الیاف آن فشرده نیست و به‌راحتی آب مُرکّب را به خود جذب می‌کند. کاتبان ایرانی با این نوع کاغذ از قرن ۱۰ق آشنا شدند. پیش از آن خطاطان و کاتبان با پاشیدن خاک نرم بر نوشته‌های خود آب مرکب را می‌گرفتند که به این کار «خاک‌پاشی» می‌گفتند، یا نوشته را در معرض هوا می‌گذاشتند تا خشک شود.