گلشیری، هوشنگ (اصفهان ۱۳۱۶ـ تهران ۱۳۷۹ش): تفاوت میان نسخه‌ها
DaneshGostar (بحث | مشارکتها) (جایگزینی متن - '\\3' به '<!--3') |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
گلشیری، هوشنگ (اصفهان ۱۳۱۶ـ تهران ۱۳۷۹ش)<br> | گلشیری، هوشنگ (اصفهان ۱۳۱۶ـ تهران ۱۳۷۹ش)<br> | ||
{{جعبه زندگینامه | {{جعبه زندگینامه | ||
|عنوان =هوشنگ گلشیری | |عنوان =هوشنگ گلشیری | ||
| خط ۲۹: | خط ۲۸: | ||
|پست تخصصی = | |پست تخصصی = | ||
|باشگاه = | |باشگاه = | ||
}}داستان‌نویس و منتقد ادبی ایرانی. در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی تحصیل کرد و به تدریس در مدارس شهر و روستا پرداخت. کار ادبی خود را با سرودن شعر و گردآوری فولکلور شروع کرد و با شکل‌گیری جلسات ادبی اهل قلم اصفهان و انتشار ''جُنگ اصفهان'' در راه داستان‌نویسی گام نهاد. ساختار داستان‌های گلشیری براساس جست‌وجوی هویت خویش در فضایی که مایۀ اصلی‌اش زوال و اضمحلال است، شکل می‌گیرد. گلشیری پس از مجموعۀ داستان ''مثل همیشه'' (۱۳۴۷ش) در توصیف زندگی کارمندان دون‌پایه و ملال زندگی تکراری آن‌ها و رمان تاریخی ''شازده احتجاب'' (۱۳۴۷ش) که از قوی‌ترین داستان‌های ایرانی در توصیف زوال اشرافیت زمیندار است، رمان عاشقانۀ ''کریستین و کید'' (۱۳۵۰ش) را به‌شیوۀ «رمان نو» فرانسه نوشت. از میان آثارش می‌توان به مجموعۀ داستان‌های'' نمازخانۀ کوچک من'' (۱۳۵۴ش) و ''دست تاریک، دست روشن'' (۱۳۷۴ش) و رمان‌های ''برّۀ گمشدۀ راعی'' (۱۳۵۶ش) که در آن در جست‌وجوی ریشه‌های کهن دل‌شکستگی براثر هراس، به سراغ اساطیر می‌رود، ''معصوم پنجم'' (۱۳۵۸)، ''جبه‌خانه'' (۱۳۶۲ش)، ''حدیث ماهیگیر و دیو'' (۱۳۶۳ش) در باورهای آرمانی ـ سیاسی سال‌های انقلاب، ''آینه‌های دردار'' (۱۳۷۱ش) و ''جن‌نامه'' (سوئد، ۱۹۹۸) اشاره کرد. گلشیری در سال‌های پس از پیروزی انقلاب ۱۳۵۷ش، از فعالان کانون نویسندگان ایران بود و با تشکیل کلاس‌های داستان‌نویسی بر روند خلاقیت ادبی نسل جدید نویسندگان تأثیر نهاد. از او آثاری نیز در زمینۀ نقد ادبی منتشر شده، مانند ''جدال نقش با نقاش'' (۱۳۷۷ش) در نقد آثار سیمین دانشور در ''ستایش شعر سکوت''، در نقد شعرهای منصور | }}[[پرونده: 36121200.jpg | بندانگشتی|هوشنگ گلشیری]]داستان‌نویس و منتقد ادبی ایرانی. در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی تحصیل کرد و به تدریس در مدارس شهر و روستا پرداخت. کار ادبی خود را با سرودن شعر و گردآوری فولکلور شروع کرد و با شکل‌گیری جلسات ادبی اهل قلم اصفهان و انتشار ''جُنگ اصفهان'' در راه داستان‌نویسی گام نهاد. ساختار داستان‌های گلشیری براساس جست‌وجوی هویت خویش در فضایی که مایۀ اصلی‌اش زوال و اضمحلال است، شکل می‌گیرد. گلشیری پس از مجموعۀ داستان ''مثل همیشه'' (۱۳۴۷ش) در توصیف زندگی کارمندان دون‌پایه و ملال زندگی تکراری آن‌ها و رمان تاریخی ''شازده احتجاب'' (۱۳۴۷ش) که از قوی‌ترین داستان‌های ایرانی در توصیف زوال اشرافیت زمیندار است، رمان عاشقانۀ ''کریستین و کید'' (۱۳۵۰ش) را به‌شیوۀ «رمان نو» فرانسه نوشت. از میان آثارش می‌توان به مجموعۀ داستان‌های'' نمازخانۀ کوچک من'' (۱۳۵۴ش) و ''دست تاریک، دست روشن'' (۱۳۷۴ش) و رمان‌های ''برّۀ گمشدۀ راعی'' (۱۳۵۶ش) که در آن در جست‌وجوی ریشه‌های کهن دل‌شکستگی براثر هراس، به سراغ اساطیر می‌رود، ''معصوم پنجم'' (۱۳۵۸)، ''جبه‌خانه'' (۱۳۶۲ش)، ''حدیث ماهیگیر و دیو'' (۱۳۶۳ش) در باورهای آرمانی ـ سیاسی سال‌های انقلاب، ''آینه‌های دردار'' (۱۳۷۱ش) و ''جن‌نامه'' (سوئد، ۱۹۹۸) اشاره کرد. گلشیری در سال‌های پس از پیروزی انقلاب ۱۳۵۷ش، از فعالان کانون نویسندگان ایران بود و با تشکیل کلاس‌های داستان‌نویسی بر روند خلاقیت ادبی نسل جدید نویسندگان تأثیر نهاد. از او آثاری نیز در زمینۀ نقد ادبی منتشر شده، مانند ''جدال نقش با نقاش'' (۱۳۷۷ش) در نقد آثار سیمین دانشور در ''ستایش شعر سکوت''، در نقد شعرهای [[منصور اوجی]] و ''باغ در باغ'' (۱۳۷۸ش) که مجموعۀ نقدها و گفت‌وگوهای اوست. او در ۱۳۵۶ش برندۀ جایزۀ ادبی فروغ فرخزاد و در ۱۳۷۷ برندۀ جایزۀ صلح اریش ماریا رمارک از آلمان شد. | ||
<br><!--36121200--> | <br><!--36121200--> | ||
[[رده:ادبیات فارسی]] | [[رده:ادبیات فارسی]] | ||
[[رده:ادبیات معاصر - اشخاص]] | [[رده:ادبیات معاصر - اشخاص]] | ||
نسخهٔ کنونی تا ۱ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۰۶:۳۸
گلشیری، هوشنگ (اصفهان ۱۳۱۶ـ تهران ۱۳۷۹ش)
| هوشنگ گلشیری | |
|---|---|
| زادروز |
اصفهان ۱۳۱۶ش |
| درگذشت | تهران ۱۳۷۹ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | تحصیل در رشته زبان و ادبیات فارسی |
| شغل و تخصص اصلی | داستان نویس و منتقد ادبی |
| آثار | شازده احتجاب (۱۳۴۷ش) |
| گروه مقاله | ادبیات فارسی |
| جوایز و افتخارات | برنده جایزه ادبی فروغ فرخزاد (۱۳۵۶)، برنده جایزه صلح اریش ماریا رمارک (۱۳۷۷) |
داستان‌نویس و منتقد ادبی ایرانی. در رشتۀ زبان و ادبیات فارسی تحصیل کرد و به تدریس در مدارس شهر و روستا پرداخت. کار ادبی خود را با سرودن شعر و گردآوری فولکلور شروع کرد و با شکل‌گیری جلسات ادبی اهل قلم اصفهان و انتشار جُنگ اصفهان در راه داستان‌نویسی گام نهاد. ساختار داستان‌های گلشیری براساس جست‌وجوی هویت خویش در فضایی که مایۀ اصلی‌اش زوال و اضمحلال است، شکل می‌گیرد. گلشیری پس از مجموعۀ داستان مثل همیشه (۱۳۴۷ش) در توصیف زندگی کارمندان دون‌پایه و ملال زندگی تکراری آن‌ها و رمان تاریخی شازده احتجاب (۱۳۴۷ش) که از قوی‌ترین داستان‌های ایرانی در توصیف زوال اشرافیت زمیندار است، رمان عاشقانۀ کریستین و کید (۱۳۵۰ش) را به‌شیوۀ «رمان نو» فرانسه نوشت. از میان آثارش می‌توان به مجموعۀ داستان‌های نمازخانۀ کوچک من (۱۳۵۴ش) و دست تاریک، دست روشن (۱۳۷۴ش) و رمان‌های برّۀ گمشدۀ راعی (۱۳۵۶ش) که در آن در جست‌وجوی ریشه‌های کهن دل‌شکستگی براثر هراس، به سراغ اساطیر می‌رود، معصوم پنجم (۱۳۵۸)، جبه‌خانه (۱۳۶۲ش)، حدیث ماهیگیر و دیو (۱۳۶۳ش) در باورهای آرمانی ـ سیاسی سال‌های انقلاب، آینه‌های دردار (۱۳۷۱ش) و جن‌نامه (سوئد، ۱۹۹۸) اشاره کرد. گلشیری در سال‌های پس از پیروزی انقلاب ۱۳۵۷ش، از فعالان کانون نویسندگان ایران بود و با تشکیل کلاس‌های داستان‌نویسی بر روند خلاقیت ادبی نسل جدید نویسندگان تأثیر نهاد. از او آثاری نیز در زمینۀ نقد ادبی منتشر شده، مانند جدال نقش با نقاش (۱۳۷۷ش) در نقد آثار سیمین دانشور در ستایش شعر سکوت، در نقد شعرهای منصور اوجی و باغ در باغ (۱۳۷۸ش) که مجموعۀ نقدها و گفت‌وگوهای اوست. او در ۱۳۵۶ش برندۀ جایزۀ ادبی فروغ فرخزاد و در ۱۳۷۷ برندۀ جایزۀ صلح اریش ماریا رمارک از آلمان شد.