آدراستیا: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
آدْراسْتیا (Adrastea)<br/> [[File:10058100.jpg|thumb|آدْراسْتيا]]در | آدْراسْتیا (Adrastea)<br/> [[File:10058100.jpg|thumb|آدْراسْتيا]]در [[اخترشناسی]]، [[قمر]] کوچک سیارۀ [[مشتری]]، و دومین قمر نزدیک به این [[سیاره]]. این قمر در هر روز زمینی حدود سه‌بار در ارتفاع تقریبی ۱۲۹هزار کیلومتری استوای مشتری آن را دور می‌زند. آدراستیا تقریباً تخم‌مرغی‌شکل است. اندازۀ بزرگ‌ترین قطر آن حدود ۲۳ کیلومتر، و کوچک‌ترین قطر آن حدود ۱۵ کیلومتر است. این قمر به قدری کوچک است که می‌توان آن را در دهانه‌های متوسط موجود در قمر زمین (ماه) جا داد. از ساختار درونی آدراستیا چندان اطلاعی دردست نیست، اما اندازه‌گیری چگالی آن نشان می‌دهد که بیشتر سنگی است تا یخی. آدراستیا در لبۀ بیرونی حلقۀ اصلی پخش‌شدۀ مشتری، که نواری از یخ و غبار درحال گردش به دور این سیاره است، مدارپیمایی می‌کند. این قمر کوچک با گیراندازی ذرات در میدان گرانشی‌اش می‌تواند غبارهای پراکندۀ حلقه را مجدداً تأمین کند و گرانی آن احتمالاً مانع از پراکندگی و ناپدیدشدن حلقه می‌شود. برخی از اخترشناسان این نظر را مطرح کرده‌اند که آدراستیا و قمر همسایه‌اش، [[متیس (اخترشناسی)|متیس]]<ref>Metis</ref>، زمانی یک قمر بودند که بر اثر برخورد سیارکی به دو پاره تقسیم شده‌اند. [[چگالی]] متیس از آدراستیا کمتر است و از این‌رو، ممکن است نظریۀ یادشده نادرست باشد. آدراستیا به قدری نزدیک به مشتری مدارپیمایی می‌کند که گرانش این سیاره حرکتش را کُند می‌سازد. به این‌ترتیب، سرانجام این قمر متلاشی خواهد شد و به‌صورت حلقۀ جدیدی بر گرد مشتری در خواهد آمد یا روی این سیارۀ غول‌پیکر سقوط خواهد کرد. در ۱۹۷۹، اخترشناس بریتانیایی‌تبار امریکایی، دیوید جویت<ref>David Jewitt</ref>، آدراستیا را هنگامی کشف کرد که دانشجوی تحصیلات تکمیلی بود. جویت این قمر را در عکسی کشف کرد که فضاپیمای امریکایی [[ویجر|وُیجر]]<ref>Voyager</ref> ۱ برداشته بود. نام آدراستیا از یکی از شخصیت‌های اساطیری روم، دختر [[انانک|اَنانک]]<ref>Ananke</ref> و مشتری، گرفته شده است و او را تقسیم‌کنندۀ کیفرها می‌دانستند. | ||
| | ||
نسخهٔ کنونی تا ۷ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۷:۲۷
آدْراسْتیا (Adrastea)
در اخترشناسی، قمر کوچک سیارۀ مشتری، و دومین قمر نزدیک به این سیاره. این قمر در هر روز زمینی حدود سه‌بار در ارتفاع تقریبی ۱۲۹هزار کیلومتری استوای مشتری آن را دور می‌زند. آدراستیا تقریباً تخم‌مرغی‌شکل است. اندازۀ بزرگ‌ترین قطر آن حدود ۲۳ کیلومتر، و کوچک‌ترین قطر آن حدود ۱۵ کیلومتر است. این قمر به قدری کوچک است که می‌توان آن را در دهانه‌های متوسط موجود در قمر زمین (ماه) جا داد. از ساختار درونی آدراستیا چندان اطلاعی دردست نیست، اما اندازه‌گیری چگالی آن نشان می‌دهد که بیشتر سنگی است تا یخی. آدراستیا در لبۀ بیرونی حلقۀ اصلی پخش‌شدۀ مشتری، که نواری از یخ و غبار درحال گردش به دور این سیاره است، مدارپیمایی می‌کند. این قمر کوچک با گیراندازی ذرات در میدان گرانشی‌اش می‌تواند غبارهای پراکندۀ حلقه را مجدداً تأمین کند و گرانی آن احتمالاً مانع از پراکندگی و ناپدیدشدن حلقه می‌شود. برخی از اخترشناسان این نظر را مطرح کرده‌اند که آدراستیا و قمر همسایه‌اش، متیس[۱]، زمانی یک قمر بودند که بر اثر برخورد سیارکی به دو پاره تقسیم شده‌اند. چگالی متیس از آدراستیا کمتر است و از این‌رو، ممکن است نظریۀ یادشده نادرست باشد. آدراستیا به قدری نزدیک به مشتری مدارپیمایی می‌کند که گرانش این سیاره حرکتش را کُند می‌سازد. به این‌ترتیب، سرانجام این قمر متلاشی خواهد شد و به‌صورت حلقۀ جدیدی بر گرد مشتری در خواهد آمد یا روی این سیارۀ غول‌پیکر سقوط خواهد کرد. در ۱۹۷۹، اخترشناس بریتانیایی‌تبار امریکایی، دیوید جویت[۲]، آدراستیا را هنگامی کشف کرد که دانشجوی تحصیلات تکمیلی بود. جویت این قمر را در عکسی کشف کرد که فضاپیمای امریکایی وُیجر[۳] ۱ برداشته بود. نام آدراستیا از یکی از شخصیت‌های اساطیری روم، دختر اَنانک[۴] و مشتری، گرفته شده است و او را تقسیم‌کنندۀ کیفرها می‌دانستند.