آویشن: تفاوت میان نسخه‌ها
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
Mohammadi2 (بحث | مشارکتها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳: | خط ۳: | ||
[[پرونده: 10269600.jpg | بندانگشتی|آويشَن]]یکی از جنس<ref>genus</ref>های متعلق به خانوادۀ نعناعیان<ref>mint family</ref>، با نام Thymus. آویشن معمولی (T. Vulgaris) بومی مناطق مدیترانه‌ای است و بلندی آن به ۳۰ سانتی‌متر می‌رسد. این گیاه برگ‌هایی کوتاه و گل‌هایی صورتی دارد. برگ‌های معطر آن را برای طعم‌دادن به غذا استفاده می‌کنند. تاریخچه استفاده از آویشن به‌منزلۀ دارو دست کم به دو قرن قبل از میلاد می‌رسد. مادۀ مؤثر مهم این گیاه تیمول است که با دیگر مواد شیمیایی این گیاه، باعث افزایش ضربان قلب، تقویت قوای جسمانی و بهبود عمل دستگاه گوارش می‌شود. این گیاه مانند بسیاری از اعضای خانوادۀ نعناییان خاصیت ضدعفونی‌کنندگی دارد. نام آویشن شیرازی به گونۀ Zataria multiflora، بوته‌ای با گل‌های سفید و دارای خاصیت دارویی، از خانوادۀ نعناییان، اطلاق می‌شود. | [[پرونده: 10269600.jpg | بندانگشتی|آويشَن]]یکی از جنس<ref>genus</ref>های متعلق به خانوادۀ نعناعیان<ref>mint family</ref>، با نام Thymus. آویشن معمولی (T. Vulgaris) بومی مناطق مدیترانه‌ای است و بلندی آن به ۳۰ سانتی‌متر می‌رسد. این گیاه برگ‌هایی کوتاه و گل‌هایی صورتی دارد. برگ‌های معطر آن را برای طعم‌دادن به غذا استفاده می‌کنند. تاریخچه استفاده از آویشن به‌منزلۀ دارو دست کم به دو قرن قبل از میلاد می‌رسد. مادۀ مؤثر مهم این گیاه تیمول است که با دیگر مواد شیمیایی این گیاه، باعث افزایش ضربان قلب، تقویت قوای جسمانی و بهبود عمل دستگاه گوارش می‌شود. این گیاه مانند بسیاری از اعضای خانوادۀ نعناییان خاصیت ضدعفونی‌کنندگی دارد. نام آویشن شیرازی به گونۀ Zataria multiflora، بوته‌ای با گل‌های سفید و دارای خاصیت دارویی، از خانوادۀ نعناییان، اطلاق می‌شود. | ||
<br><!--10269600--> | <br><!--10269600--> | ||
---- | |||
[[رده:پزشکی]] | [[رده:پزشکی]] | ||
[[رده:طب جایگزین – گیاهان، شیوه های درمانی و اصطلاحات]] | [[رده:طب جایگزین – گیاهان، شیوه های درمانی و اصطلاحات]] | ||
[[رده:گیاه شناسی]] | [[رده:گیاه شناسی]] | ||
[[رده:گیاهان و قارچ ها]] | [[رده:گیاهان و قارچ ها]] | ||
نسخهٔ ۱۷ ژوئن ۲۰۲۴، ساعت ۱۱:۴۵
آویشَن (thyme)
یکی از جنس[۱]های متعلق به خانوادۀ نعناعیان[۲]، با نام Thymus. آویشن معمولی (T. Vulgaris) بومی مناطق مدیترانه‌ای است و بلندی آن به ۳۰ سانتی‌متر می‌رسد. این گیاه برگ‌هایی کوتاه و گل‌هایی صورتی دارد. برگ‌های معطر آن را برای طعم‌دادن به غذا استفاده می‌کنند. تاریخچه استفاده از آویشن به‌منزلۀ دارو دست کم به دو قرن قبل از میلاد می‌رسد. مادۀ مؤثر مهم این گیاه تیمول است که با دیگر مواد شیمیایی این گیاه، باعث افزایش ضربان قلب، تقویت قوای جسمانی و بهبود عمل دستگاه گوارش می‌شود. این گیاه مانند بسیاری از اعضای خانوادۀ نعناییان خاصیت ضدعفونی‌کنندگی دارد. نام آویشن شیرازی به گونۀ Zataria multiflora، بوته‌ای با گل‌های سفید و دارای خاصیت دارویی، از خانوادۀ نعناییان، اطلاق می‌شود.