جرالدین پیج: تفاوت میان نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۱۸ ژوئیهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۲۹

جرالدین پیج (میزوری ۲۲ نوامبر ۱۹۲۴ - نیویورک ۱۳ ژوئن ۱۹۸۷م) Geraldine Page

(نام کامل: جرالدین سو پیج^[۱]) بازیگر امریکاییِ برندۀ جایزۀ اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن. به عنوان یک هنرمند درجه‌یک سبک بازیگری متد^[۲]، برای حدود چهار دهه فعالیت در تئاتر 4 بار نامزد جایزۀ تونی و برای حدود سه دهه فعالیت در سینما و تلویزیون، جز جایزۀ اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن و نامزدی‌های متعدد، یک جایزۀ بفتا^[۳]، دو جایزۀ امی ساعات پربیننده^[۴] و دو جایزۀ گلدن گلوب^[۵] دریافت کرد. پیج طی دورۀ فعالیتش بدون وقفه بر روی صحنه رفت و در حدود 35 نمایش در نقش‌های اصلی ظاهر شد. همچنین وی طی حدود 30 سال حضور در سینما و تلویزیون در حدود 30 فیلم سینمایی و نزدیک به 40 فیلم و مجموعه و نمایش تلویزیونی نقش‌آفرینی کرد.

پدرش پزشک بود. جرالدین در مؤسسۀ هنر شیکاگو^[۶] زیر نظر یوتا هیگن^[۷] و در نیویورک تحت نظر لی استراسبرگ تحصیل کرد و آموزش دید. از 17سالگی روی صحنه می‌رفت. در تئاتر با نمایش‌های تنسی ویلیامز (از جمله تابستان و دود^[۸] و پرندۀ شیرین جوانی^[۹]) به شهرت رسید. در سینما نیز ابتدا با نسخه‌های سینمایی آثار ویلیامز مورد توجه قرار گرفت. خیلی زود در زمرۀ بازیگران درجه‌اول و محترم هالیوود^[۱۰] درآمد، اما هیچ‌گاه ستاره نشد. بازیگری غیرمتعارف، بی‌تکلف و شهودی بود و اغلب نقش‌هایش را با وسواس انتخاب می‌کرد. برای هوندو^[۱۱] (نقش دوم)، تابستان و دود (نقش اول)، پرندۀ شیرین جوانی (نقش اول)، تو اکنون پسر بزرگی هستی^[۱۲] (نقش دوم)، پیت و تیلی^[۱۳] (نقش دوم)، صحنه‌های داخلی^[۱۴] (نقش اول)، و پاپ روستای گرینویچ^[۱۵] (نقش دوم) نامزد دریافت اسکار بود و سرانجام در سال 1985م این جایزه را برای سفر به بانتیفول^[۱۶] (نقش اول) از آن خود کرد. همچنین او برای تابستان و دود در جشنوارۀ فیلم ونیز^[۱۷] برندۀ جایزۀ بهترین بازیگر زن شد.

همسر سوم پیج، ریپ تورن^[۱۸] (از ۱۹۶۱ تا زمان مرگ پیج)، بازیگر است. پیش از آنکه برای یک اجرای برادویِ نمایش روح سرخوش^[۱۹] (به کارگردانی نوئل کوارد^[۲۰]) روی صحنه برود، بر اثر سکتۀ قلبی در خانه‌اش درگذشت.

برخی از آثار سینمایی

هوندو (جان فارو^[۲۱] - 1953)
تابستان و دود (پیتر گلنویل^[۲۲] - 1961)
پرندۀ شیرین جوانی (ریچارد بروکس^[۲۳] - 1962)
تو اکنون پسر بزرگی هستی (فرانسیس فورد کاپولا - 1966)
فریب‌خورده^[۲۴] (دان سیگل - ۱۹۷۱)
پیت و تیلی (مارتین ریت^[۲۵] - 1972)
صحنه‌های داخلی (وودی آلن - 1978)
پاپ روستای گرینویچ (استوارت روزنبرگ^[۲۶] - 1984)
سفر به بانتیفول (پیتر مسترسون^[۲۷] - 1985)

↑ Geraldine Sue Page
↑ Method acting
↑ British Academy Film Awards
↑ Primetime Emmy Award
↑ Golden Globe Award
↑ Art Institute of Chicago
↑ Uta Hagen
↑ Summer and Smoke
↑ Sweet Bird of Youth
↑ Hollywood
↑ Hondo
↑ You're a Big Boy Now
↑ Pete 'n' Tillie
↑ Interiors
↑ The Pope of Greenwich Village
↑ The Trip to Bountiful
↑ Venice Film Festival
↑ Rip Torn
↑ Blithe Spirit
↑ Noël Coward
↑ John Farrow
↑ Peter Glenville
↑ Richard Brooks
↑ The Beguiled
↑ Martin Ritt
↑ Stuart Rosenberg
↑ Peter Masterson

[1] Geraldine Sue Page

[2] Method acting

[3] British Academy Film Awards

[4] Primetime Emmy Award

[5] Golden Globe Award

[6] Art Institute of Chicago

[7] Uta Hagen

[8] Summer and Smoke

[9] Sweet Bird of Youth

[10] Hollywood

[11] Hondo

[12] You're a Big Boy Now

[13] Pete 'n' Tillie

[14] Interiors

[15] The Pope of Greenwich Village

[16] The Trip to Bountiful

[17] Venice Film Festival

[18] Rip Torn

[19] Blithe Spirit

[20] Noël Coward

[21] John Farrow

[22] Peter Glenville

[23] Richard Brooks

[24] The Beguiled

[25] Martin Ritt

[26] Stuart Rosenberg

[27] Peter Masterson

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]

[۵]

[۶]

[۷]

[۸]

[۹]

[۱۰]

[۱۱]

[۱۲]

[۱۳]

[۱۴]

[۱۵]

[۱۶]

[۱۷]

[۱۸]

[۱۹]

[۲۰]

[۲۱]

[۲۲]

[۲۳]

[۲۴]

[۲۵]

[۲۶]

[۲۷]

@@ خط ۵: / خط ۵: @@
 (نام کامل: جرالدین سو پیج<ref>Geraldine Sue Page</ref>) بازیگر امریکاییِ برندۀ [[اسکار، جایزه|جایزۀ اسکار]] بهترین بازیگر نقش اول زن. به عنوان یک هنرمند درجه‌یک سبک بازیگری متد<ref>Method acting</ref>، برای حدود چهار دهه فعالیت در تئاتر 4 بار نامزد جایزۀ تونی و برای حدود سه دهه فعالیت در سینما و تلویزیون، جز جایزۀ اسکار بهترین بازیگر نقش اول زن و نامزدی‌های متعدد، یک جایزۀ بفتا<ref>British Academy Film Awards</ref>، دو جایزۀ امی ساعات پربیننده<ref><bdi>Primetime Emmy Award</bdi></ref> و دو جایزۀ گلدن گلوب<ref>Golden Globe Award</ref> دریافت کرد. پیج طی دورۀ فعالیتش بدون وقفه بر روی صحنه رفت و در حدود 35 نمایش در نقش‌های اصلی ظاهر شد. همچنین وی طی حدود 30 سال حضور در سینما و تلویزیون در حدود 30 فیلم سینمایی و نزدیک به 40 فیلم و مجموعه و نمایش تلویزیونی نقش‌آفرینی کرد.
-پدرش پزشک بود. جرالدین در مؤسسۀ هنر شیکاگو<ref>Art Institute of Chicago</ref> زیر نظر یوتا هیگن<ref>Uta Hagen</ref> و در نیویورک تحت نظر [[استراسبرگ، لی (۱۹۰۱ـ۱۹۸۲)|لی استراسبرگ]] تحصیل کرد و آموزش دید. از 17سالگی روی صحنه می‌رفت. در تئاتر با نمایش‌های [[تنسی ویلیامز]] (از جمله ''تابستان و دود''<ref>''Summer and Smoke''</ref> و ''پرندۀ شیرین جوانی''<ref>''Sweet Bird of Youth''</ref>) به شهرت رسید. در سینما نیز ابتدا با نسخه‌های سینمایی آثار ویلیامز مورد توجه قرار گرفت. خیلی زود در زمرۀ بازیگران درجه‌اول و محترم هالیوود<ref>Hollywood</ref> درآمد، اما هیچ‌گاه ستاره نشد. بازیگری غیرمتعارف، بی‌تکلف و شهودی بود و اغلب نقش‌هایش را با وسواس انتخاب می‌کرد. برای ''هوندو''<ref>''Hondo''</ref> (نقش دوم)، ''تابستان و دود'' (نقش اول)، ''پرندۀ شیرین جوانی'' (نقش اول)، ''تو اکنون پسر بزرگی هستی''<ref>''You're a Big Boy Now''</ref> (نقش دوم)، ''پیت و تیلی''<ref>''Pete 'n' Tillie''</ref> (نقش دوم)، ''صحنه‌های داخلی''<ref>''Interiors''</ref> (نقش اول)، و ''پاپ روستای گرینویچ''<ref>''The Pope of Greenwich Village''</ref> (نقش دوم) نامزد دریافت اسکار بود و سرانجام در سال 1985م این جایزه را برای ''سفر به بانتیفول''<ref><bdi>''The Trip to Bountiful''</bdi></ref> (به (نقش اول) از آن خود کرد.
+پدرش پزشک بود. جرالدین در مؤسسۀ هنر شیکاگو<ref>Art Institute of Chicago</ref> زیر نظر یوتا هیگن<ref>Uta Hagen</ref> و در نیویورک تحت نظر [[استراسبرگ، لی (۱۹۰۱ـ۱۹۸۲)|لی استراسبرگ]] تحصیل کرد و آموزش دید. از 17سالگی روی صحنه می‌رفت. در تئاتر با نمایش‌های [[تنسی ویلیامز]] (از جمله ''تابستان و دود''<ref>''Summer and Smoke''</ref> و ''پرندۀ شیرین جوانی''<ref>''Sweet Bird of Youth''</ref>) به شهرت رسید. در سینما نیز ابتدا با نسخه‌های سینمایی آثار ویلیامز مورد توجه قرار گرفت. خیلی زود در زمرۀ بازیگران درجه‌اول و محترم هالیوود<ref>Hollywood</ref> درآمد، اما هیچ‌گاه ستاره نشد. بازیگری غیرمتعارف، بی‌تکلف و شهودی بود و اغلب نقش‌هایش را با وسواس انتخاب می‌کرد. برای ''هوندو''<ref>''Hondo''</ref> (نقش دوم)، ''تابستان و دود'' (نقش اول)، ''پرندۀ شیرین جوانی'' (نقش اول)، ''تو اکنون پسر بزرگی هستی''<ref>''You're a Big Boy Now''</ref> (نقش دوم)، ''پیت و تیلی''<ref>''Pete 'n' Tillie''</ref> (نقش دوم)، ''صحنه‌های داخلی''<ref>''Interiors''</ref> (نقش اول)، و ''پاپ روستای گرینویچ''<ref>''The Pope of Greenwich Village''</ref> (نقش دوم) نامزد دریافت اسکار بود و سرانجام در سال 1985م این جایزه را برای ''سفر به بانتیفول''<ref><bdi>''The Trip to Bountiful''</bdi></ref>  (نقش اول) از آن خود کرد. همچنین او برای ''تابستان و دود'' در جشنوارۀ فیلم ونیز<ref>Venice Film Festival</ref> برندۀ جایزۀ بهترین بازیگر زن شد.
+همسر سوم پیج، ریپ تورن<ref>Rip Torn</ref> (از ۱۹۶۱ تا زمان مرگ پیج)، بازیگر است. پیش از آنکه برای یک اجرای برادویِ نمایش ''روح سرخوش''<ref>''Blithe Spirit''</ref> (به کارگردانی نوئل کوارد<ref>Noël Coward</ref>) روی صحنه برود، بر اثر سکتۀ قلبی در خانه‌اش درگذشت.
+'''برخی از آثار سینمایی'''
+* ''هوندو'' (جان فارو<ref>John Farrow</ref> - 1953)
+* ''تابستان و دود (''پیتر گلنویل<ref>Peter Glenville</ref> - 1961)
+* ''پرندۀ شیرین جوانی'' (ریچارد بروکس<ref><bdi>Richard Brooks</bdi></ref> - 1962)
+* ''تو اکنون پسر بزرگی هستی'' ([[کاپولا، فرانسیس (۱۹۳۹)|فرانسیس فورد کاپولا]] - 1966)
+* ''فریب‌خورده''<ref><bdi>''The Beguiled''</bdi></ref> ([[سیگل، دان (۱۹۱۲ـ۱۹۹۱)|دان سیگل]] - ۱۹۷۱)
+* ''پیت و تیلی'' (مارتین ریت<ref>Martin Ritt</ref> - 1972)
+* ''صحنه‌های داخلی'' ([[آلن، وودی (۱۹۳۵)|وودی آلن]] - 1978)
+* ''پاپ روستای گرینویچ'' (استوارت روزنبرگ<ref>Stuart Rosenberg</ref> - 1984)
+* ''سفر به بانتیفول'' (پیتر مسترسون<ref>Peter Masterson</ref> - 1985)
-همسر سوم پیج، ریپ تورن<ref>Rip Torn</ref> (از ۱۹۶۱ تا زمان مرگ پیج)، بازیگر است. پیش از آنکه برای یک اجرای برادویِ نمایش ''روح سرخوش''<ref>''Blithe Spirit''</ref> (به کارگردانی نوئل کوارد<ref>Noël Coward</ref>) روی صحنه برود، بر اثر سکتۀ قلبی در خانه‌اش درگذشت.
 ----